Heel eerlijk: de laatste maanden heb ik vaak getwijfeld of ik wel door wilde gaan met dit platform. Door de fysieke onrust die voortvloeit uit mijn revalidatie, de coronacrisis die behoorlijk wat van mij en ons gezin vraagt en de energie die mij soms ontbreekt, wist ik niet meer zo zeker of ik het moest …
Voordat ik ermee te maken kreeg, kon ik mij niet voorstellen wat PTSS inhield. Hoe verlammend en allesbepalend deze ziekte is.
Nu de grote klussen en projecten achter de rug zijn, is ons huis steeds meer af. Hoewel er altijd iets te wensen overblijft, zijn we al zo enorm blij met alle keuzes die we gemaakt hebben en het resultaat ervan.
“Nee, er zijn geen andere mogelijkheden. De schade is te groot en zit op een verkeerde plek. Daardoor vallen andere opties af. Wat overblijft is alleen nog een standbeencorrectie waarbij we opnieuw gaan opereren en wat een langer herstel inhoudt.”
Na een lange zoektocht kochten we begin 2019 ons huidige huis. Niet via Funda of een aankoopmakelaar maar via een betrokken buurtgenote kwam dit huis op ons pad. Zo konden we het met de verkopers eens worden zonder tussenkomst van een makelaar.
Mamaisthuis ontving een brief van een ongewenst kinderloze moeder, zoals de schrijfster zichzelf noemt. Een brief die je diep raakt. Recht uit het hart geschreven. Gedachten die zowel moeders als vrouwen die te maken met ongewenste kinderloosheid, zich levendig kunnen voorstellen.
Letterlijk spugend rolstoelde ik, die donderdag in februari, het ziekenhuis uit. Wat was ik ziek na de operatie. In vergelijking met de vorige operatie was deze beleving anders en vervelender.
Ineens kwam daar het besef: volgend schooljaar zit mijn kleine meisje gewoon op het voortgezet onderwijs. Hoe bizar! Soms lijkt het echt alsof de tijd mij inhaalt. Alweer bijna twaalf jaar geleden lag je voor de allereerste keer in mijn armen. Zag ik je donkere bos haar, je mooie teint en rook ik het typische …
En nu dit kind deze bikkelharde strijd heeft geleverd – met een boven verwachting prachtig resultaat – beweert de gemeente dat hij geen hulpmiddelen meer nodig heeft. Kennelijk gaan ze ervan uit dat nu hij naar het praktijkonderwijs gaat, hij ineens geen hersenbeschadiging meer heeft.
Net na de aanrijding toen de prognose rondom mijn verbrijzelde knie/onderbeen niet positief was, kon ik – uitgaande van die wetenschap – niet goed overzien wat dat voor de toekomst zou betekenen.