Ik zie mijn moeder nog zuchtend en steunend door mijn kamer razen, schoolspullen van de grond rapen en stinkende kleding in de wasmand gooien. 

‘Daaag lieverd’ zwaai ik driftig naar de bus, met je broertje op mijn arm die net zo enthousiast meezwaait. Daar ga je, een nieuwe belevenis tegemoet.

Je leest niet vaak een ode door een man geschreven. Maar als hij het doet, doet hij het met liefde en worden de woorden zorgvuldig gekozen. 

Zes weken vakantie, je hebt werkelijk geen benul wat dat precies inhoudt. Zo klein als je bent, en eigenlijk toch ook alweer zo groot. We tellen de dagen af tot vrijdag, voor de vorm want wat wat daarna komt en hoe dat gaat zijn, je hebt geen idee.

In mijn vorige blog vertelde ik redelijk samengevat, het verhaal van onze dochter die liever een zoon wil zijn. In de toekomst zal ik jullie meenemen in ons traject en alles wat daarbij komt kijken. Maar om onze situatie een beetje beter te laten begrijpen, ga ik nog even terug naar het verleden.

Als moeder kun je het je waarschijnlijk niet voorstellen maar er zijn ook vrouwen die geen kinderen willen. Die nooit een allesoverheersend verlangen naar een kind hebben gehad, die nooit hun eierstokken hebben horen rammelen en er van overtuigd zijn dat dat ook nooit gaat gebeuren.

Al een week lang twijfel ik of ik er een blog over moet schrijven. Maar ik zit zo vast, ben zoekende en ervaar daarin ook een bepaalde mate van ‘alleen zijn’ dat ik het toch maar ‘gewoon’ doe.