Naar school. Er is een (voorlopig) einde gekomen aan een periode van thuisonderwijs en een daarmee onzichtbare maar voelbare veilige bubbel. Uitstappen uit deze schil vind ik eerlijk gezegd best spannend. 

Op hetzelfde moment zowel gefeliciteerd als gecondoleerd worden, is iets onwerkelijks. Iets wat je nooit hoopt mee te maken en niemand toewenst.

Het wordt steeds duidelijker dat dit echt een tijd is van volhouden en van een lange adem. Er zijn meer onzekerheden dan keiharde feiten en veel is op basis van vertrouwen.

Een tijdje terug heb je kunnen lezen over de aanloop naar dé grote dag. De dag dat we eindelijk toestemming zullen krijgen om Nouri te voorzien van de oh zo gewilde en ver over datum zijnde puberteitsremmers.

Het is inmiddels al weer een tijdje geleden dat ik een nieuwe post schreef. Er ging een periode voorbij waarin er ineens heel veel en tegelijkertijd helemaal niets gebeurde. Een tijd waarin ik op zoek was naar wat het precies met mij deed, een wirwar van gevoelens. 

Ruim drie jaar geleden kwam ik in contact met mamaisthuis. Ik had een verdrietig verhaal over een prille zwangerschap die misliep en ik zocht een platform. Niet voor medelijden of steun. Maar omdat het voelde dat ik het moest delen. Omdat ik opgelucht was dat het op papier stond. 

Het is amper te bevatten in wat voor tijd we momenteel leven. Tenminste als je eenmaal echt beseft waar je je in bevindt. Wanneer je dat beeld helder hebt en je je laat omringen door feiten dan is deze nieuwe wereld op zijn minst surrealistisch te noemen.

Vandaag ben je 14 jaar geworden. 14 jaar, waar blijft de tijd? Dat betekent dat ik jou al ruim elf jaar ken. Ik heb je zien groot worden en veranderen van een peuter in een verstandige puber. 

Als moeder wil je je zorgen niet op je kinderen overbrengen, niet steeds je verdriet laten zien. Nu lukt mij dat altijd aardig maar dit keer ligt de regie meer in handen van de aanrijding. Het trauma.