Featured
Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Ruim 90 dagen waarop ik meermaals dacht: en nu ga ik het op papier zetten, van mij afschrijven. Maar hoe graag ik dat ook wilde, het was te vroeg. Het lukte nog niet om mijn gedachten en emoties te rangschikken. Een trauma veroorzaakt een chaos in je hoofd …
Op de vraag of ik wilde blijven zitten op mijn plek achter jou of plaats wilde nemen voor jou, kon ik heel duidelijk antwoorden. “Ik wil Laura recht in de ogen kunnen aankijken”.
Ik heb mij als kind altijd al anders gevoeld dan de rest. Ik kon nooit goed uitleggen waar dat vandaan kwam, maar het voelde alsof ik er niet echt bij hoorde. Alsof ik niet hetzelfde was als zij, als de rest.
Als ik iets heb geleerd in de afgelopen twee jaar dan is het wel dat je goed voor jezelf moet zorgen, niemand anders doet dat namelijk voor je.
Heel eerlijk: de laatste maanden heb ik vaak getwijfeld of ik wel door wilde gaan met dit platform. Door de fysieke onrust die voortvloeit uit mijn revalidatie, de coronacrisis die behoorlijk wat van mij en ons gezin vraagt en de energie die mij soms ontbreekt, wist ik niet meer zo zeker of ik het moest …
Voordat ik ermee te maken kreeg, kon ik mij niet voorstellen wat PTSS inhield. Hoe verlammend en allesbepalend deze ziekte is.
Nu de grote klussen en projecten achter de rug zijn, is ons huis steeds meer af. Hoewel er altijd iets te wensen overblijft, zijn we al zo enorm blij met alle keuzes die we gemaakt hebben en het resultaat ervan.
“Nee, er zijn geen andere mogelijkheden. De schade is te groot en zit op een verkeerde plek. Daardoor vallen andere opties af. Wat overblijft is alleen nog een standbeencorrectie waarbij we opnieuw gaan opereren en wat een langer herstel inhoudt.”
Na een lange zoektocht kochten we begin 2019 ons huidige huis. Niet via Funda of een aankoopmakelaar maar via een betrokken buurtgenote kwam dit huis op ons pad. Zo konden we het met de verkopers eens worden zonder tussenkomst van een makelaar.
Mamaisthuis ontving een brief van een ongewenst kinderloze moeder, zoals de schrijfster zichzelf noemt. Een brief die je diep raakt. Recht uit het hart geschreven. Gedachten die zowel moeders als vrouwen die te maken met ongewenste kinderloosheid, zich levendig kunnen voorstellen.
Letterlijk spugend rolstoelde ik, die donderdag in februari, het ziekenhuis uit. Wat was ik ziek na de operatie. In vergelijking met de vorige operatie was deze beleving anders en vervelender.