Featured
Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Ruim 90 dagen waarop ik meermaals dacht: en nu ga ik het op papier zetten, van mij afschrijven. Maar hoe graag ik dat ook wilde, het was te vroeg. Het lukte nog niet om mijn gedachten en emoties te rangschikken. Een trauma veroorzaakt een chaos in je hoofd …
Als ik bedenk dat we drie jaar geleden – net in de coronacrisis – hier naar toe verhuisden dan kan ik bijna niet geloven dat de tijd zo snel is gegaan. Het voelt soms als gisteren dat we twee maanden lang aan het verbouwen en renoveren waren.
Shoppen; ik kon het vroeger urenlang en het liefst ging ik na het ontvangen van mijn salaris meteen de stad in. Vooral in de tijd dat ik nog geen kinderen had en al mijn besteedbaar inkomen aan mijzelf kon uitgeven, dwarrelde ik het liefst in de stad rond.
Wat begon als een test voor mijzelf houdt inmiddels alweer vijf jaar stand. Het is mijn nieuwe lifestyle geworden. Naast dat het voor mij nu alleen maar heel veel voordeel biedt: financieel, rust in mijn hoofd, echt voelen en ervaren, minder angst voor ziekten (zeker nadat de tumor in mijn borst ontdekt was), beste versie …
Als er iets is wat onze kinderen goed kunnen, dan is het wel sparen. Aan het begin van het ‘zakgeld tijdperk’ was ik enigszins huiverig. Bang dat ze er allerlei prullaria van zouden kopen of lekkernij.
Vandaag is het drie jaar geleden dat ik de dood in de ogen keek. Dat ik met spoed in een ambulance kwam te liggen, met haast een ziekenhuis werd binnen gereden en direct een stuk of 8 gespecialiseerde artsen om mijn bed had staan.
Vandaag in ‘Mama is ondernemer’ het kinderkleding merk Lill!. Dit toffe en handgemaakte merk is typisch zo’n bedrijf dat uit passie en spontaniteit is ontstaan. Een echt familiebedrijf want Minke startte het merk met haar moeder en ook haar dochter heeft een belangrijke rol in het bedrijf.
Na twee jaar is ons huis bijna helemaal naar wens. We hebben direct na de sleuteloverdracht de renovatie laten aanpakken zodat we na de verhuizing niet in het bouwstof zouden zitten. Ideaal, zo zou ik het zeker weer doen.
De ziekte komt in fases. De eersten duren langer, de laatsten gaan snel … te snel. Beter worden, herstel is niet meer mogelijk. Het is een lange reis van accepteren en keuzes maken.
De smartphone; ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Hoewel ik hem niet op mijn lijf geplakt heb – een bezoek aan het kleinste kamertje van het huis doe ik zonder en ik ben ook vaak genoeg niet bereikbaar – ben ik mij bewust van de tijd die ik er op doorbreng.
Uit het niets begin je te huilen. Het net opgezette zwembad laat je voor wat het is, je tranen en verdriet hebben aandacht nodig.