Zoals ik vaak de laatste maanden een blog begon, begin ik hem nu ook. Niet wetende of ik hem zal plaatsen, mijn kwetsbaarheid openbaar durf te zetten, ga ik toch door met schrijven. Zoveel gedachten in mijn hoofd die een weg willen vinden via het papier alleen zijn ze vaak al gewist voordat ze ook …

Als ik het koningshuis voorbij zie komen op televisie zie ik een prachtig paar met drie mooie dochters. Drie! beeldschone dochters. Alle drie uniek qua verschijning en gezegend met de prachtige uitstraling van hun moeder.

Vorig jaar mei kochten we een fijn nieuw huis. Een woning waar we nog ruim een jaar op moesten maar dat was oke. Dat we een heel jaar zouden kunnen gaan toeleven naar deze nieuwe woonomgeving gaf rust.

Naar school. Er is een (voorlopig) einde gekomen aan een periode van thuisonderwijs en een daarmee onzichtbare maar voelbare veilige bubbel. Uitstappen uit deze schil vind ik eerlijk gezegd best spannend. 

Op hetzelfde moment zowel gefeliciteerd als gecondoleerd worden, is iets onwerkelijks. Iets wat je nooit hoopt mee te maken en niemand toewenst.

Het wordt steeds duidelijker dat dit echt een tijd is van volhouden en van een lange adem. Er zijn meer onzekerheden dan keiharde feiten en veel is op basis van vertrouwen.

Een tijdje terug heb je kunnen lezen over de aanloop naar dé grote dag. De dag dat we eindelijk toestemming zullen krijgen om Nouri te voorzien van de oh zo gewilde en ver over datum zijnde puberteitsremmers.

Het is inmiddels al weer een tijdje geleden dat ik een nieuwe post schreef. Er ging een periode voorbij waarin er ineens heel veel en tegelijkertijd helemaal niets gebeurde. Een tijd waarin ik op zoek was naar wat het precies met mij deed, een wirwar van gevoelens. 

Ruim drie jaar geleden kwam ik in contact met mamaisthuis. Ik had een verdrietig verhaal over een prille zwangerschap die misliep en ik zocht een platform. Niet voor medelijden of steun. Maar omdat het voelde dat ik het moest delen. Omdat ik opgelucht was dat het op papier stond.