Daar zat ik in mijn dunne veel te grote OK hemd en broek. De taxichauffeur keek bedenkelijk en zorgelijk toen ik bij de uitgang van de spoedeisende hulp naar hem toe gereden werd in de vroege ochtend van 27 september.
Als klein kind ging ik altijd al naar Frankrijk op vakantie met mijn ouders. Zover mijn herinneringen reiken, staan stromende beekjes vanuit de bergen, smalle slingerweggetjes en stokbrood bestellen met ‘handen en voeten’ Frans in mijn geheugen gegrifd.
Onze Nouri. Het is zo’n heerlijk kind! Innemend, zachtaardig, oprecht, attent, charmant, meelevend, hulpvaardig, joviaal, liefhebbend en boordevol humor. En juist daarom heb ik als moeder er enorm veel moeite mee dat die jongen niets, maar dan ook níets kado krijgt.
Wanneer ik terugdenk aan de nacht van 26 september, staan mijn gedachten altijd stil. Het is de avond die de ankers onder mijn leven bruut omver schopte. Wanneer ik het verhoor teruglees, is het soms alsof ik in het verhaal van een ander kruip.
Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Ruim 90 dagen waarop ik meermaals dacht: en nu ga ik het op papier zetten, van mij afschrijven. Maar hoe graag ik dat ook wilde, het was te vroeg. Het lukte nog niet om mijn gedachten en emoties te rangschikken. Een trauma veroorzaakt een chaos in je hoofd …
Op hetzelfde moment zowel gefeliciteerd als gecondoleerd worden, is iets onwerkelijks. Iets wat je nooit hoopt mee te maken en niemand toewenst.
Zomer, herfst, zon, regen … niet te doen, zo onrustig is het weer momenteel. Was ik vorige week al ijverig begonnen met het opruimen van de zomerkleding, werd het dit weekend ineens weer warm.
We zijn van start gegaan hoor, compleet met de aanschaf van een heuse agenda en de instructie ‘dat naar de klas brengen toch echt niet iedere dag meer hoeft’. ; ) Slik!! Ik heb gewoon een kind in de bovenbouw zitten.
Als ik iets moeilijk vind aan opvoeden, is het de tweestrijd in mijn hoofd. Echt, ik vind het geweldig dat ze groter worden en steeds zelfstandiger maar tjonge wat vind ik die zorgen die dat soms met zich meebrengt af en toe lastig.
We zijn inmiddels twee jaar verder sinds Petra en haar vriend Sidney te horen kregen dat ze niet één maar twee zieke kinderen hebben. Twee jaar met talloze onderzoeken, verdriet, onduidelijkheid en daardoor soms ook wanhoop.