Oudjaarsnacht 2019 proostte ik met tranen in mijn ogen op het nieuwe jaar dat voor ons lag. Amper bekomen van de aanrijding en onder de zware pijnstillers had ik maar een wens voor 2020: gerechtigheid. 

De buurman van mijn zus kwam vandaag thuis uit het ziekenhuis. Hij heeft COVID-19 gehad en heeft moeten vechten voor zijn leven. Maar vandaag mocht hij met ontslag.

Aan de moeder die uitgeput is, soms het gevoel heeft niet meer te kunnen functioneren. Die verlangt naar een klein moment om even te kunnen liggen en de rust te pakken die ze zo nodig heeft …

Op de vraag of ik wilde blijven zitten op mijn plek achter jou of plaats wilde nemen voor jou, kon ik heel duidelijk antwoorden. “Ik wil Laura recht in de ogen kunnen aankijken”.

Ik heb mij als kind altijd al anders gevoeld dan de rest. Ik kon nooit goed uitleggen waar dat vandaan kwam, maar het voelde alsof ik er niet echt bij hoorde. Alsof ik niet hetzelfde was als zij, als de rest.

Als ik iets heb geleerd in de afgelopen twee jaar dan is het wel dat je goed voor jezelf moet zorgen, niemand anders doet dat namelijk voor je.

Heel eerlijk: de laatste maanden heb ik vaak getwijfeld of ik wel door wilde gaan met dit platform. Door de fysieke onrust die voortvloeit uit mijn revalidatie, de coronacrisis die behoorlijk wat van mij en ons gezin vraagt en de energie die mij soms ontbreekt, wist ik niet meer zo zeker of ik het moest …

Voordat ik ermee te maken kreeg, kon ik mij niet voorstellen wat PTSS inhield. Hoe verlammend en allesbepalend deze ziekte is.