Zomer, herfst, zon, regen … niet te doen, zo onrustig is het weer momenteel. Was ik vorige week al ijverig begonnen met het opruimen van de zomerkleding, werd het dit weekend ineens weer warm.
We zijn van start gegaan hoor, compleet met de aanschaf van een heuse agenda en de instructie ‘dat naar de klas brengen toch echt niet iedere dag meer hoeft’. ; ) Slik!! Ik heb gewoon een kind in de bovenbouw zitten.
Als ik iets moeilijk vind aan opvoeden, is het de tweestrijd in mijn hoofd. Echt, ik vind het geweldig dat ze groter worden en steeds zelfstandiger maar tjonge wat vind ik die zorgen die dat soms met zich meebrengt af en toe lastig.
We zijn inmiddels twee jaar verder sinds Petra en haar vriend Sidney te horen kregen dat ze niet één maar twee zieke kinderen hebben. Twee jaar met talloze onderzoeken, verdriet, onduidelijkheid en daardoor soms ook wanhoop.
Het schooljaar is van start. En jaar met heel veel nieuw. Niet alleen een nieuwe klas, een nieuwe juf, een nieuwe sport voor onze dame en een nieuwe opleiding voor manlief, dit is ook het jaar waarin we naar een nieuw huis gaan verhuizen.
Toen Novah 1½ was ontdekte ik een fijn kledingmerk speciaal voor meisjes, genaamd O’Chill. Hoe leuk is het dat ik jullie vandaag aan dit merk mag voorstellen in combinatie met deze nazomerse giveaway!
Ineens kwam daar het besef: volgend schooljaar zit mijn kleine meisje gewoon in de bovenbouw. Hoe bizar! Soms lijkt het echt alsof de tijd mij inhaalt. Precies tien jaar geleden lag je voor de allereerste keer in mijn armen. Zag ik je donkere bos haar, je mooie teint en rook ik het typische ‘jij’ luchtje …
Een beetje moe van alle lange schooldagen dacht ik. Gewoon niets meer dan toe aan vakantie. Een klein kuchje, dat wel en oh nu je het zegt; hij voelt een klein beetje warm. Misschien toch iets van verhoging.
Ik ben er een paar jaar geleden mee begonnen; zelfonderzoek. Het geregeld checken van mijn borsten op veranderingen en knobbeltjes. Twee keer eerder voelde ik iets wat leek op een knobbel.
In de vorige column hebben jullie kunnen lezen dat de beslissing voor het voortgezet onderwijs nog wel een ‘dingetje’ was. Zoonlief had zijn zinnen gezet op het vmbo. Eerlijk gezegd leek me dat ook een erg leuke school, maar de overgang van het speciaal onderwijs naar het reguliere voortgezet onderwijs, baarde me nogal wat zorgen.