Zo klein als je bent maar met een intense herinnering

Uit het niets begin je te huilen. Het net opgezette zwembad laat je voor wat het is, je tranen en verdriet hebben aandacht nodig.

Het overvalt je. Ineens is het de dag van ‘ons avondje’ uit en komt over een paar uur de oppas. Dat er voor het eerst sinds de aanrijding iemand anders dan je tante op jou en je zus komt passen, wordt je even te veel.

Bang om groter te worden

Bijzonder hoe dat werkt; de avond ervoor schreef ik over precies dezelfde emoties een blog. Jouw tranen zijn voor mij een bevestiging dat jij nog in mijn aura zit. We delen heel vaak dezelfde gedachten en gevoelens.

Ik neem je op schoot en vraag of je kan vertellen waar je precies mee zit. Mijn hart breekt wanneer je zegt dat je bang bent om groter te worden. Dat je nu weet dat er ook met jou iets ergs kan gebeuren. Ik vind het moeilijk je verdrietig te zien maar tegelijkertijd vind ik het ook logisch. De laatste jaren heb je weinig moeite gehad met dingen. Je bent onwijs gegroeid in loslaten en je lijkt weinig last te hebben van angsten naar aanleiding van de aanrijding. Wel praat je er nog over en ben je extra lief voor mij als er iets uit die tijd speelt of als ik last heb van mijn been. De aanrijding zit in je herinnering maar belemmert je niet om fijn verder te ontwikkelen. Ook ben ik heel alert geweest op hoe je er mee omging, wat ook voor zus geldt. Ik heb er voor gewaakt mijn emoties en angsten niet op jullie over te brengen. Wat met PTSS best een uitdaging was maar ik kan zeggen dat we dat met elkaar hartstikke goed gedaan hebben. Maar deze dag is anders. Vanavond is niet alleen voor mij maar voor ons hele gezin een stap voorwaarts. Een stap op weg naar meer vertrouwen. Het begin van herinneringen maken als partners maar ook als broer en zus samen.

Beschermengeltje

Gelukkig kan je goed vertellen wat je dwars zit en lukt het je – tussen het snikken door – weer wat rustiger te worden. We spreken af dat we beiden ons beschermengeltje (sleutelhanger) erbij pakken als we elkaar missen of het lastig vinden. Het engeltje kreeg ik na de aanrijding van jullie drieën. Na de tweede operatie gaf ik de kinderen hetzelfde engeltje om altijd bij zich te dragen. Dit idee gaf je gelukkig rust en liet de tranen wat opdrogen. Ik legde ook uit dat ik je geen wereld zonder gevaar kan beloven maar dat ik je wel kan leren de wereld mooier en menslievender te maken. Dat je daar je steentje aan bij kan dragen. Nu en later als je groot bent. Dat het de verantwoordelijkheid van ieder mens afzonderlijk is om hetzelfde te doen maar sommige mensen daar niet goed mee om gaan.

Vandaag nog iets meer

Dat je op dit specifieke moment meer angst lijkt te hebben is op zich niet zo gek. Ineens is het zover en – hoewel je er al een week naar uitkeek – is het na bijna drie jaar ook niet niks. Ik ben zo dankbaar dat je zo goed kan uiten wat je op je hartje hebt. Dat je hebt geleerd om mij niet te sparen over dit onderwerp, het ook zegt wanneer jij iets lastig vindt. Het maakt jou voor mij een nog mooiere ziel. Praten over dingen die moeilijk zijn en daarna stappen nemen die de weg weer vrijmaken naar plezier en vertrouwen. We doen het samen, nu en voor altijd.

Wanneer ik thuiskom en jou rustig en tevreden zie slapen in je eigen bed ben ik de meest trotse moeder op aarde. Je hebt vandaag samen met mij ons gezin zoveel moois geleerd en gegeven. De grootste leermomenten en overwinningen zitten soms in de kleinste stapjes. Zo klein als je bent maar met zo’n intense herinnering als de aanrijding moeten leven: je doet het, je kunt het en je gaat er in je verdere leven iets moois uit halen. Daar geef je mij iedere dag het bewijs van maar vandaag deed je dat nog iets meer. ♥