Het was midden augustus toen ik een blog schreef over hoe kwetsbaar ik mij soms voel met op leeftijd zijnde ouders. Met een vader die erg ziek is, waarvan het verloop progressief zal zijn.

familie verhuizing ziekte COPD ouders

Ik stopte met schrijven

Ik schreef in deze post ook dat ik vaker had nagedacht over het schrijven van een brief aan hem. Woorden op papier die ik niet in een aula maar juist bij leven tegen hem wil zeggen. Ik schreef over hoe ik voelde dat de tijd gekomen was om dat te doen, die liefdevolle woorden op papier te zetten. Het voelde alsof er niet oneindig veel ruimte meer was om te wachten, mocht ik het aan hem zelf willen voorlezen. Ik verwoordde ook in de blog dat ik er steeds meer moeite mee kreeg dat ze zo ver bij ons vandaan wonen. Na deze blog werd het stil. Ik stopte met schrijven. Met reden.

Tussen vrees en hoop

Mijn lieve papa werd opgenomen in het ziekenhuis.  Ik leefde dagen tussen hoop en vrees. In deze periode werd mij nog meer duidelijk waar het leven werkelijk om draait. Nabijheid van dierbaren is essentieel en werkt helend. Angst voor ziekte of de dood maakt een lijf ziek. Ik had enorm met mijn vader te doen. Hij was tijdens de coronacrisis zo bang dat hij naar het ziekenhuis moest, wat ik ook deed of zei om de angst weg te nemen, het hielp hem niet. En juist dat vond ik zo moeilijk om te zien. Ik had hem zo graag iets meer lucht willen geven, letterlijk en figuurlijk. De mensen, de ouderen, ze zijn allemaal zo enorm bang gemaakt.

De brief aan mijn vader

Toen ik vorig jaar zomer een paar dagen heen en weer reed naar het ziekenhuis in Leeuwarden waar hij was opgenomen, beloofde ik aan mijzelf dat ik zou gaan zorgen voor een situatie van waaruit ik er meer voor mijn ouders kon zijn. De woonafstand tussen hen en mij moest veranderen. Een paar dagen was de situatie zorgelijk, mijn vader was erg ziek en zwak. Ik besloot dat het tijd was om hem te zeggen hoeveel ik van hem houd. Om hem nu echt de brief voor te gaan lezen die ik anders aan nabestaanden had voorgedragen.

Hij moest horen hoe trots en dankbaar ik ben dat ik zo’n mooi mens ken die ik papa mag noemen. Ik hoopte dat hij kracht zou putten uit mijn brief en hij minder angst zou hebben voor zijn gezondheid en de dood. De filmpjes die mijn moeder daarna van hem doorstuurde waarin hij mij, mijn zus en onze kinderen toesprak zijn daar getuige van. Hij kwam er bovenop en mocht het ziekenhuis verlaten.

Flink moeten inleveren

Na zijn opname was duidelijk dat mijn ouders afscheid moesten gaan nemen van hun fijne woning en geliefde tuin. Hun stek in Friesland waar ze meer dan 55 jaar hadden geleefd met veel plezier. Mijn ouderlijk huis. Het ziekenhuisbed dat maanden in de woonkamer stond was de stille getuige van het feit dat deze opname mijn vader nog meer gezondheid heeft laten inleveren. Hij heeft na deze longaanval moeten accepteren dat autorijden niet meer kan en lopen slechts hele kleine stukjes en met hulp van een rollator. Als ik iets heb geleerd van mijn vader is het wel dat dankbaarheid voor het oud mogen worden hand in hand gaan met de moeite die het kost om afscheid te nemen van je zelfstandigheid.

Een grote wens

Mijn moeder is een sterke vrouw en ondanks haar 79 jaar, zorgt ze met heel veel kracht, liefde en toewijding voor mijn zieke vader. Maar ze had al jaren een hele grote wens; dichter bij familie en kleinkinderen wonen. Je had mij dit 5 jaar geleden echt niet hoeven voorstellen; mijn ouders bij ons om de hoek huisvesten, dat hoefde voor mij niet zo nodig. Maar na de crisis, deze bizarre tijd waarin families uit elkaar gehouden werden door maatregelen en na de opname van mijn vader, voelde ik ineens: ik ga een mooi plekje voor ze zoeken bij ons in de Vinex. Dan kan ik voor ze zorgen, mijn moeder ontlasten en kunnen ze zo vaak als ze willen hun kleinkinderen zien.

Op loopafstand

Met deze zoektocht, de enorme krapte op de huizenmarkt, de urgentie die niet van toepassing was waardoor ze maar weinig kans maakten, ben ik de laatste maanden van 2022 onwijs druk geweest. Het was alsof ik voor mijzelf een nieuwe woning aan het zoeken was. Het bezorgde mij soms echt kopzorgen. Een intensieve tijd waarin ik mijn ouders alles uit handen nam omdat ze genoeg aan hun hoofd hadden en de markt hier in de regio ook niet kenden. Toen ik dacht dat het echt nooit zou gaan lukken kwam daar ineens een supermooi appartement op mijn tijdlijn tevoorschijn. Vrije sector, heel ruim – zelfs een hobbykamer voor mijn lieve papa – en een balkon met prachtig weids en groen uitzicht over onze Vinex. Dit had zo moeten zijn! Op slechts 10 minuten loopafstand van ons huis.

Zoveel bewondering

Na heel veel papierwerk en nog meer stress was het uiteindelijk zover: het appartement was voor mijn ouders en ze konden hun eigen huis gaan verkopen. Als ik het zo opschrijf bedenk ik mij weer hoe bizar trots ik op die twee ben! Op hun leeftijd zo’n enorme stap maken. Van een heel leven lang in Friesland verhuizen naar provincie Utrecht. Zoveel bewondering voor hoe ze dit gedaan hebben. Om hen zoveel mogelijk op het afscheid van Friesland te kunnen laten richten heb ik alles rondom het instap klaar maken van het appartement geregeld. De schilder, het schoonmaken, al het papierwerk en geregel van klusjesmannen. Ik heb ze ontzorgd waar ik kon zodat de verhuizing niet onnodig veel van de gezondheid van mijn vader zou vragen.

Op bezoek wanneer we willen

Maar het was intens. De tijd naar de verhuizing toe, de dag van de verhuizing en de eerste weken erna. Mijn moeder was direct op haar plek. Ze zorgt dat ze er samen lekker op uit gaan met de auto, ze heeft al leuke contacten gelegd en loopt zelf af en toe een rondje in het park waar ik ook altijd graag ben. Ze zegt bijna wekelijks tegen mij dat ze de mensen hier allemaal zo aardig en behulpzaam vindt! : ) Helemaal happy om dichtbij haar dierbaren te zijn.

Mijn vader heeft iets meer tijd nodig maar kampt ook met het proces van zijn ziekte waar hij in zit. Maar desalniettemin hebben ze het onwijs goed gedaan en ben ik zo blij dat mijn kinderen en wij nu langs kunnen wanneer we willen. En ik – mocht de situatie qua gezondheid van mijn vader (of mijn moeder) veranderen – direct naar ze toe kan en niet eerst 2 uur in de auto hoef te zitten.

Een gouden lijst

Ik moet altijd even glimlachen en krijg een warm gevoel van binnen als ik langsrijd en mijn ouders zo lekker op hun balkon zie zitten. Mijn vader had veel moeite met afscheid nemen van zijn fijne tuin. Zijn stukje natuur waar hij altijd met zoveel liefde in gewerkt heeft. Maar ze hebben er nu een mooi uitzicht voor terug en een gezellig plekje met mooie planten en bloemen. En wanneer mijn ouders na ons bezoek op het balkon staan te zwaaien dan denk ik altijd even terug aan de tijd met mijn eigen oma. De momenten van afscheid zwaaiend vanaf het balkon, goud zijn deze herinneringen en dankbaar ben ik dat mijn kinderen dit nu ook mogen meemaken.

Lieve papa en mama, wonen op een paar honderd meter afstand van elkaar; wie had dat gedacht. Het leven is een intense, onvoorspelbare reis en ik ben dankbaar dat we deze nog samen mogen voortzetten. Op nog veel mooie momenten samen. Ieder moment is er een en ik zal er een gouden lijst om tekenen. ♥ ♥