Bijna drie jaar geleden alweer dat ik zwaargewond met loeiende sirenes werd overgebracht naar het ziekenhuis. Nog altijd denk ik aan dat moment terug wanneer ik sirenes hoor of door een ambulance word gepasseerd op de snelweg.
Beangstigende uren
Ook wanneer ik over de weg rijd waar ik als voetganger van het zebrapad werd gelanceerd, krijg ik flashbacks naar de angstige momenten van die avond en nacht. Het was vanaf het moment dat ik daar op het natte wegdek lag een rollercoaster aan emoties. In beginsel vooral omdat ik niet wist hoe erg ik eraan toe was en enkel kon afgaan op de helse pijnen die ik had en het bloed dat over mijn gezicht stroomde. Deze onduidelijkheid en zorgen zal ik nooit vergeten.
Het is zo beangstigend om als slachtoffer urenlang niet te weten waar je aan toe bent. Afgevoerd te worden op een brancard met vragen als: zit alles goed in mijn hoofd, alleen hoofdwonden? Heb ik geen bloedingen in mijn hersenen? Dat er iets flink mis was met mijn rug en been dat was meteen duidelijk doordat ik niet meer kon liggen en de stand van mijn been heel gek was maar mijn hoofd baarde mij de meeste zorgen.
En nu is het menens
Ik denk nog wel eens terug aan het moment dat ik de spoedeisende hulp werd ingereden en er vanuit het niets allemaal artsen rondom mijn bed stonden. Het was alsof ik het lijdend voorwerp was in een scene van ER. In mijn herinneringen waren er zo’n 6 specialisten die beheerst maar in een snel tempo allerlei apparaten aan mij koppelden en onderzoeken uitvoerden. Wat je dan voelt is lastig te beschrijven. Het is in elk geval een herinnering die diepe indruk maakte en ik nooit meer kwijtraak. Ik had op dat moment zoiets van: en nu is het menens. Zeker toen een van de artsen mijn hoofd ging nakijken en doorgaf aan een collega arts of er sprake was van bloed uit mijn oren of mijn mond. De opluchting was groot toen bleek dat ik geen inwendige bloedingen had. Nu kan het alleen nog maar meevallen, zo dacht ik.
Moe en in shock
Na heel lang wachten en een MRI met contrastvloeistof verder, kwamen de artsen eindelijk vertellen hoe het met mij ging en wat ze op beeld geconstateerd hadden. Inmiddels zat ik flink onder de morfine, waardoor ik heel moe was. Ik weet nog dat het nieuws over mijn knie amper binnen kwam. De arts noemde het eerst “verbrijzeld” en later legde hij uit dat het een tibiaplateaufractuur in zijn meest lelijke vorm was.
Ook het feit dat mijn rug gebroken was bij een aantal wervels deed mij nauwelijks iets. Het was op dat moment meer de bevestiging van alle pijn die ik voelde. Echte zorgen maakte ik mij nog niet. Daarvoor was ik te veel in shock. Het was inmiddels al twee uur ’s nachts en de aanrijding vond rond half negen de avond er voor plaats. Ik was moe, misselijk, lam geslagen, gedesoriënteerd, bang en wilde naar huis. Naar mijn kinderen. Naar veiligheid.
Een toevallige ontdekking
Maar het gesprek ging verder. De artsen hadden namelijk een toevallige ontdekking gedaan tijdens de MRI. Het protocol daarna was – ook al heeft het niets met de aanrijding te maken – dat ze het benoemen en een follow-up inplannen. En toen was ik ineens helder. Ik was klaarwakker. En voelde – ondanks de loomheid van de morfine – een staat van alertheid en angst. De arts vertelde dat er in mijn longen een vlekje was ontdekt. Niet direct reden tot zorg maar genoeg reden om verder onderzoek te doen wanneer ik enigszins hersteld en bekomen was.
Behoefte aan een buddy
De eerste follow-up vond pas weken na de aanrijding plaats. De focus lag op herstel van het traumaletsel en het vlekje was geen reden tot paniek zei de arts. En toch vroeg ik iedere keer dat ik deze arts naast mijn ziekenhuisbed had, ook even naar wat zij dacht over de longnodus. Ik had behoefte aan een soort van buddy. Al die dagen in het ziekenhuis, al die weken thuis was ik er volop mee bezig. Waar anderen vooral aandacht hadden voor mijn pijn en trauma, was ik in mijn hoofd met name bezig met mijn long.
Mijn gebroken rug was duidelijk, mijn kapotte knie was duidelijk maar wat er precies in mijn long zat wist nog niemand. Ik heb mij dan ook heel erg alleen gevoeld de eerste weken na de aanrijding. Logischerwijs waren mijn verwondingen en bedlegerigheid reden voor liefdevolle aandacht van buren, vrienden en familie maar ik was op de achtergrond met hele andere zorgen bezig.
Licht toegenomen
Tijdens de eerste follow-up bleek het vlekje niet verder gegroeid. Het zat er wel maar was stabiel en strak omlijnd. Nu was de aanrijding niet slechts meer “de avond waarop letsel was ontstaan”, maar ook het begin van een medische molen en onzekerheid die maar voortduurt. Volgens protocol werd er een tweede controle gepland een jaar later; en hoewel anders gedacht en gehoopt bleek het vlekje tijdens die controle veranderd op beeld. Het was licht toegenomen. Vanaf dat moment voelde ik voor het eerst echte zorgen. Het is mij de jaren na de aanrijding heel goed gelukt om angsten onder ogen te komen, om dingen in het juiste perspectief te zien. Alleen deze onzekerheid kwam zo plotseling, was lastig te begrijpen en leek maar niet weg te gaan.
En dus is het goed
Na bijna drie jaar ben ik nog steeds onder controle van de longarts en dit zal helaas het komende jaar zo blijven. Ik heb recent weer een scan laten maken en ook daarop bleek het vlekje nog steeds dezelfde afmeting te hebben. De groei was niet te wijten aan en het gevolg van het gebruik van een ander programma, iets wat we wel gehoopt hadden. Het is wat het is en ik zal er voor nu mee moeten dealen. Aan de ene kant baal ik dat zo’n toevallige ontdekking zoveel onzekerheid kan brengen, aan de andere kant ben ik dankbaar dat ik weet dat het er zit. Mixed feelings dus die voor wisselende gedachten en emoties zorgen.
Hoewel ik sterk ben en het mij gelukkig heel goed lukt om angst te relativeren, had ik zo graag gewild dat ik dit hoofdstuk kon sluiten. Mijn been, de operaties en alle zorgen die daaruit voortkomen zijn wel even genoeg. Ik heb er gelukkig wel alle vertrouwen in dat – als het toch mis blijkt te zijn – ik er op tijd bij ben. Ik heb mijn levenspad niet te kiezen en alles gebeurt om een reden. Dat maakt ook dat ik kan leven, liefhebben en genieten vanuit vertrouwen. Dat alles uiteindelijk goed komt. In elk geval op de manier zoals het bedoeld is. En dat is dus goed. ♥
Comments
Michel Hoogenes
30/10/2022
Lieve Esther,
Zo sterk als jij bent, positief en denken in mogelijkheden, is een inspiratie voor ons allen. Je zegeningen, je gezin en alle liefde, tel en koester ze. Met je koppie is niets mis als ik je heldere denken doorlees en hoe goed je relativeert.
Nog altijd kan ik terugdenken aan ons schrijven en die ene ontmoeting bijna vorige eeuw, en maakt dat me blij. Gun ik jou al het mooiste in je leven en weet ik zeker dat me jouw instelling en steun, je hier nog wijzer en krachtiger uitkomt.
Alweer niet of ik een juiste buddy kan zijn, nu bijna 2 jaar geleden een longtumor ontvangen, met bijkomende bacterie die steeds weer terugkwam pesten. In het vakje fase IV gestopt en alleen bestraling gekregen, omdat te verzwakt voor een chemo. Eigenlijk zou ik bijna starten met deze kuur, maar door een wonder op een nacht zo weinig lucht, met ambulance naar academisch ziekenhuis gebracht. Beetje warrig verhaal misschien maar kort gezegd, de bestralingen sloegen aan, later wel nog een nieuwe tumor operatief verwijderd, en sindsdien, nu een jaar later, gaat het steeds beter.
Het enige wat me wel meer moeite heeft gekost is dat er vanuit alle scans niet zichtbaar is of het nu weg is. Alle feiten fysiek zeggen me van wel, maar op de foto’s ziet lidtekenweefsel hetzelfde eruit als de tumor. Het groeit elk geval niet zegt men dan. Nou. Ik zie het daarom maar zo, het is weg, kapot bestraald en komt ook niet meer terug. Dat weet ik zeker en dat vertel ik mijn lichaam ook oprecht. Van alle twijfel en onzekerheid maak ik mezelf toch alleen maar ziek. Beter genieten van elke dag, gezond en wel.
Al die tijd heb ik vertrouwen gehouden, soms tegen wat artsen me vertelde, blijven geloven en dat heeft gewerkt beter te worden. Jouw mentale kracht en de steeds knapper wordende medische mogelijkheden, geven mij elk geval hoop dat je er wel bovenop komt. Weliswaar net als ik met een krasje rijker, al geloof ik ook dat dat niet alleen beperkend hoeft te zijn, maar ons ook rijker maken.
Wees voor jezelf vastberaden dat je ook deze moeilijkheid zal overwinnen. Dat het geluid van gillende kinderen je weer aan het lachen zal krijgen. Het is normaal en weet zeker dat dit stapje voor stapje steeds beter zal gaan. Ons lichaam en geest is ontzettend sterk en wil overleven.
Ik geloof in jou vanuit mijn hart en geloof me ik ben zeker niet de enige die jou altijd positieve energie wil sturen wanneer je deze nodig hebt.
Dank je wel voor je talent om te schrijven en dat je deze zo belangeloos inzet voor anderen om van te leren en genieten. Heel veel liefs en kracht toegewenst, voor altijd bewonder ik jou, je posititeit humor en al het mooie wat je om je heen hebt leven xx