Alleen wanneer mijn pijn en verdriet jou bewust maakt, heeft het zin gehad!

Vandaag is het drie jaar geleden dat ik de dood in de ogen keek. Dat ik met spoed in een ambulance kwam te liggen, met haast een ziekenhuis werd binnen gereden en direct een stuk of 8 gespecialiseerde artsen om mijn bed had staan.

Het was de allereerste keer dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis, anderhalve week op een trauma afdeling doorbracht. Het was de start van een pagina’s tellend medisch dossier.

 

Nieuw hoofdstuk

De week na de aanrijding ging ik voor het eerst onder het mes en het zou – bleek later toen de schade duidelijk werd – niet de laatste keer zijn.  Direct na die bewuste avond maakte ik voor het eerst kennis met mijn advocaat en met het begrip ‘letselschadezaak’. Iets wat nog altijd voortduurt, veel energie kost en waarvan de impact erg onderschat wordt. Ik werd het ziekenhuis ingereden als zwaargewond verkeersslachtoffer en begon daarna aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Dankbaar zijn

Noodgedwongen, zonder vooraankondiging. Diegene die ik was, bestaat niet meer. Ik heb mijzelf moeten leren accepteren zoals ik nu ben. Ik heb afscheid genomen van de ‘vanzelfsprekendheid van het leven’ en van dingen die ik niet meer kan. Hoewel ik nog geregeld worstel met dingen die ik niet meer kan zoals voorheen: hardlopen, skeeleren, schaatsen, rennend de trap op, een flinke afstand lopen of fietsen zonder brace, wandelen over niet egale of zanderige ondergrond, heb ik al heel veel stappen gezet. Wanneer mensen mijn verhaal voor het eerst horen zeg ik er vrijwel meteen standaard bij dat ik ook heel dankbaar ben. En daar is niets van gelogen.

Engeltje op mijn schouder

Natuurlijk is het verdrietig om met pijn en ongemak te moeten leven, nooit meer het gevoel van een flexibele en soepele knie te kunnen ervaren. Maar ik benader de aanrijding nu meer vanuit het oogpunt dat ik geluk heb gehad. Zoals de politie ook zei: ik heb een engeltje op mijn schouder gehad, misschien zelfs meerdere.  Gezien de verkeersobjecten en lantaarnpalen die er staan heb ik geluk dat ik er nog ben. En dat maakt dat ik dankbaar ben. Ik ben mij veel bewuster geworden van de waarde van kleine dingen. Hoe betekenisvol en mooi de verbinding met mens en natuur kunnen zijn. Ik heb geleerd dat dingen niet voor niets gebeuren, dat het de kunst is om te leren van wat je overkomt om er betekenis aan te kunnen geven.

Toename ernstige verkeersdelicten

Ik kan de tijd niet terugdraaien maar ik kan er wel alles aan doen er voor te zorgen dat de impact van een ernstig verkeersongeval anderen bespaard blijft. Ik wil mijn letsel, mijn leven dat veranderd is betekenis geven door anderen bewust te maken. Mensen voor te lichten over de gevaren van het gebruik van een mobiele telefoon achter het stuur. Ik had stille hoop dat er de laatste drie jaar een positieve trend te zien zou zijn wat betreft de afname van het aantal verkeersongelukken. Maar helaas; het aantal verkeersdelicten dat ontstaat door roekeloos rijgedrag, het aantal ernstige ongelukken waarbij sprake is van afleiding in het verkeer neemt nog altijd toe. Iedere keer als hierover lees dan voel ik mij enorm verdrietig van binnen.

Persoonlijke verhaal vertellen

De impact voor betrokkenen is zo intens en zo groot. Misschien is het een illusie te denken dat mijn verhaal, mijn letsel zin heeft gehad. Alsof ik door middel van het vertellen van mijn persoonlijke verhaal de wereld kan veranderen. En toch voel ik dat ik dat moet doen. Voor mijzelf, voor mijn kinderen, voor de nabestaanden en slachtoffers die ik de laatste drie jaar heb mogen leren kennen en in mijn hart heb gesloten. We kunnen alleen samen het verkeer veiliger maken. Geloof mij, een telefoontje krijgen van een dierbare die zwaargewond is, het allesvernietigende telefoontje krijgen als nabestaanden is het meest afschuwelijke wat je kan overkomen. Dat wil je niet meemaken!

Seconden van levensbelang

Dus wacht met het beantwoorden van een appje totdat je veilig stilstaat op een parkeerplaats. Stel het bellen naar die zakenrelatie uit totdat je tijdens een volgende stop je handsfree-functie goed hebt ingesteld. En dat live meenemen van je volgers terwijl je de snelweg over surft is echt niet meer van deze tijd. Diegene die mijn leven voorgoed veranderde, deed dat in enkele seconden. Is het te veel gevraagd aan jou om die seconden de aandacht volledig op de weg te houden? Het zijn slechts een paar seconden, maar wel seconden van levensbelang.

Rij veilig

Hieronder deel ik mijn verhaal. Omdat ik verweven ben met wat ik meegemaakt heb. Dit iedere dag nog voel, door terugkerende triggers en flashbacks soms nog levendig meemaak. Omdat ik nu gelukkig ben en dankbaar voor wie ik ben maar wel nog altijd verdriet voel om alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen. Ik hoop dat mensen niet alleen mijn onmacht, verdriet en pijn voelen maar het ook gebruiken om zelf bewuste keuzes te maken in het verkeer. Jij bent het waard, ik ben het waard. We zijn het allemaal waard. Rij veilig en blijf gezond!

Onderstaande blog schreef ik op 30 december 2019, drie maanden na de aanrijding. Al die tijd lag ik zwaargewond op bed: 

Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Ruim 90 dagen waarop ik meermaals dacht: en nu ga ik het op papier zetten, van mij afschrijven. Maar hoe graag ik dat ook wilde, het was te vroeg. Het lukte nog niet om mijn gedachten en emoties te rangschikken. Een trauma veroorzaakt een chaos in je hoofd en concentreren is onmogelijk. 

Sinds 26 september dit jaar leef ik met de wetenschap dat alles in een split second voorbij kan zijn. Dat mijn angst waar ik eerder over schreef; de gedachte één van mijn kinderen te verliezen in het verkeer, reëel blijkt. Voor die bewuste avond waren het slechts zorgen. Emoties die iedere ouder kent en waar je mee om leert gaan.

Maak contact met de bestuurder

Maar hoe paradoxaal is het dat niet een van mijn kinderen maar ikzelf uiteindelijk de hoofdrol speelt in die angst. En dat ook nog op exact dát verkeerspunt — de oversteekplaats naar school toe — waar ik ze vaak liet zien hoe onveilig het daar kan zijn. ‘Maak contact met de bestuurder, lieverd. Pas als de bestuurder knikt of gebaart dat je kunt oversteken, steek je over. Anders niet. Dan blijf je staan, voor de zekerheid. Want voor je het weet, rijdt er weer eentje door’. Het is het zebrapad waar we dagelijks meerdere keren oversteken.

Die bewuste avond

Zo ook die bewuste avond van 26 september. Normaal wisselen we elkaar af met ouderavonden maar gezien de oudste nu in de bovenbouw zit, vonden we samen gaan wel nuttig. En gezellig! Eigenlijk typeerde dat de avond ook;  het was een gezellige avond op school met andere ouders en de informatie die wij kregen was zinvol. Toen ik naar buiten keek uit het klaslokaalraam zag ik dat het hard was gaan regenen.  Het informatieve gedeelte van de avond was ten einde maar gezien de harde regen, twijfelden we of we nog wat langer zouden blijven. Een kopje koffie extra in de hoop dat de regen dan voorbij zou zijn. We besloten toch te gaan zodat de oppas naar huis kon en de oudste naar bed.

Stopt ie nou niet??

Arm in arm liepen we richting huis. Pratend over de ouderavond voelden we de regen op ons neervallen. Toen we het zebrapad naderden keken we links, rechts en weer links maar er was geen auto te zien. Tot mijn lief bij het tweede gedeelte ineens hard riep: “Stopt ie nou niet??”. Ik liep links van hem en stond inmiddels al een stap verder op het zebrapad, er kwam immers niets aan hadden we eerder gezien. En toen deed ik wat ik mijn kinderen altijd geleerd had: ik probeerde contact te maken met de bestuurder. Ik draaide mijn lijf een kwartslag richting de auto, stak mijn armen vol ongeloof en paniek de lucht in, en zocht in het licht van de koplampen — die vergroot leken door de regen — naar de bestuurder. Volgend door luidkeels schreeuwen: “JE MOET STOPPEN”.

Een harde doffe klap

Een harde doffe klap volgde … Het volgende moment dat ik mij kan herinneren is dat ik meters verderop op het natte koude wegdek lag met mijn onderrug tegen de vluchtheuvel en mijn benen in een rare positie op het wegdek. Ik voelde het bloed over mijn gezicht lopen en had vreselijke pijn aan mijn achterhoofd waar ik vrijwel direct een dikke bult en bloed constateerde. Vol ongeloof vroeg ik: “Ben ik aangereden, dat kan toch niet. Dat kan toch niet waar zijn?” De bestuurster had direct de auto gestopt en vertelde dat ze zat te appen. Er stonden vrijwel direct allemaal mensen om mij heen. Direct omwonenden die op de harde klap en gierende banden waren afgekomen.

Een ernstige aanrijding

Terwijl omstanders mij eerste hulp verleenden en het verkeer regelden, voelde ik mij steeds meer in een soort shock raken. “Ik moet naar huis bellen, ik wil zelf vertellen wat er is gebeurd”, zei ik tegen mijn man. Ik probeerde zoveel mogelijk te praten, wilde er alles aan doen om bij bewustzijn en helder te blijven. Inmiddels begreep ik door de geschrokken en bezorgde blikken van omstanders dat ik een ernstige aanrijding had gehad. Met welk letsel was toen nog onduidelijk en dat maakte mij onrustig. Ik weet nog dat er een oudere dame in een auto stopte, mij aankeek en riep “112 bellen, nou dat lijkt mij een beetje overdreven, zo erg is het ook weer niet”. Hoe ik mij toen voelde kan ik bijna niet onder woorden brengen. Waanzin dat er nog steeds mensen zijn die zich met zaken bemoeien waarvan ze zich beter afzijdig kunnen houden.

 

Moeilijkste woorden ooit

Ik was zo bang dat er in mijn hoofd of organen bloedingen zouden zijn. “Hoi lieverd, met mama. Niet schrikken hoor maar ik ben aangereden. Maak je geen zorgen, er wordt goed voor mij gezorgd en ik kom zo snel mogelijk naar huis.” Dit waren de moeilijkste en meest beladen woorden die ik ooit tegen mijn kleine grote meisje had moeten zeggen. We wisten immers beiden nog niet hoe ik er aan toe was.

Opstaan lukte niet

Na het telefoontje probeerde ik op te staan. Dat lukte niet, ik zakte direct door mijn rechterbeen en verging van de pijnscheuten uit mijn been en rug. Maar ondanks die helse steken, bleef mijn angst voor inwendige bloedingen het grootst gezien de klap waarmee ik op het asfalt was gelanceerd. Ik wilde naar huis, ik wilde dat alles gewoon weer verder ging bij waar we gebleven waren voordat we overstaken. Het was een van de laatste warme septemberdagen. Het was een fijne week, een gezellige avond. Hadden we toch maar dat extra kopje koffie genomen …

In een split second

Het moment waarop de ambulancebroeders mij de nekkraag omdeden en mij stabiliseerden, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. In een split second was ik een verkeersslachtoffer geworden die vanwege het hoge trauma werd afgevoerd naar de trauma-afdeling van een universitair ziekenhuis. En terwijl ik vervoerd werd naar Utrecht, wordt onze oudste getroost door de oppas en ziet mijn zus — op een steenworp afstand van ons huis — de ambulance met zwaailichten staan. Wetende dat ik daarin lig met onbekend letsel.

In een slechte film beland

Toen ik op de brancard de ambulance ingereden werd, zag ik in het glas van het plafond voor het eerst mijn gezicht dat onder het bloed zat. Zo keek ik net voor vertrek naar de ouderavond in de spiegel of mijn make-up goed zat en zo was het eerstvolgende beeld een bebloed en gehavend gezicht waarop duidelijk helse pijnen te lezen waren. We waren in een hele slechte film beland. Een rollercoaster die op die avond begon maar nog altijd voortduurt. Aangekomen in het UMCU stonden er direct heel veel artsen om mij heen. Ik werd van top tot teen nagekeken door meerdere trauma-artsen en er werden meerdere foto’s gemaakt.

Een engeltje op mijn schouder

Door de aanrijding had ik een diepe wond in mijn gezicht opgelopen. Een hoofdwond op mijn achterhoofd. Een gebroken rug. Talloze blauwe en beurse plekken en een tibiaplateaufractuur. Wat later — na nader onderzoek — in de meest lelijke vorm bleek. Ik had een gebroken onderbeen en verbrijzelde knie. Voor mij werd toen meteen duidelijk waarom ik niet meer kon staan. Volgens zowel de recherche als het ambulancepersoneel heb ik een engeltje op mijn schouder gehad. Het had zo anders kunnen aflopen!

Alleen en zo verloren

Later die nacht in het ziekenhuis werd er nog een MRI gemaakt. Iets waar ik normaal echt de kriebels van krijg maar die avond was ik rustig. Niet alleen door de nodige dosis morfine maar ook doordat ik maar één wens had: geen inwendige bloedingen of hoofdletsel. Om daarover duidelijkheid te krijgen was een MRI scan noodzakelijk. Ruim een half uur lag ik in die ruimte. Ik voelde mij zo alleen, zo verloren. Ik had het koud over mijn hele lichaam en lag daar met nog altijd die nekkraag om in een gestabiliseerde houding. Na lang wachten kregen we de uitslag. De MRI was wat betreft letsel afkomstig van de aanrijding helemaal goed. Wat een opluchting! Wel werd ons verteld dat er een vlekje was gevonden elders in mijn lichaam. Per toeval ontdekt maar wat wel verder onderzocht moest worden.

Een appende bestuurster

Dit heb ik heel lang kunnen parkeren. De afgelopen drie maanden stonden in het teken van pijnreductie, een operatie, rust, talloze ziekenhuisbezoeken en een start maken met de revalidatie. Tot afgelopen vrijdag. Toen was de CT scan — waarvan we de uitslag donderdag te horen krijgen — de eerste afspraak op mijn ziekenhuiskaart. Het is soms moeilijk te bevatten wat we allemaal op ons bordje krijgen. Door een appende bestuurster van het zebrapad gereden worden. Zwaar letsel oplopen en daar minstens 9 maanden tot een jaar van moeten revalideren. De onzekerheid of ik er überhaupt ooit helemaal van zal herstellen. En nu ook nog een toevallige ontdekking wat zorgen geeft. Het is veel en lastig uitleggen aan anderen soms wat voor wissel dit op alles trekt.

Rij MONO altijd en overal!

Terwijl ik de avond van 26 september beschrijf, besef ik mij dat mijn hele verhaal te veel is voor in één blog. Drie maanden valt nu eenmaal niet in 1500 woorden te beschrijven. Ik zal zeker terugkomen met een nieuwe post. Mij helpt het om te relativeren en verder te komen in het proces. En ik hoop dat anderen die iets soortgelijks meegemaakt hebben, er iets aan hebben. Wat ik met deze eerste blog mee wil geven is: rijd alsjeblieft altijd en overal MONO. Echt! Doe het trauma een ander maar ook jezelf niet aan. Ik had geluk, hoe bizar dat ook klinkt. Een volgende kan het misschien niet navertellen.

Met veel liefde en dankbaarheid terugkijkend

Wij zullen verder moeten met wat ons is overkomen als gezin. Ondanks dat er eigenlijk niet echt meer ‘normaal’ is. Of ‘zoals het was’. Terugkijkend op 2019 veeg ik mijn tranen weg. Het was een heftig laatste kwartaal. Een intense en onzekere periode. Morgen sluiten we dit jaar af en om 00.00 uur wensen we elkaar ‘Gelukkig Nieuwjaar’. Ik kijk met heel veel liefde én dankbaarheid terug op afgelopen jaar, want wat hebben we een hoop steun gehad van lieve mensen dichtbij én ver weg. En wat ben ik ontzettend dankbaar voor dat engeltje op mijn schouder die bewuste avond! Maar vooruitkijkend naar het nieuwe jaar dat voor ons ligt, doe ik dat een dag later. 2 januari voel ik hopelijk dat 2020 echt een gelukkig en gezond jaar kan worden. Duimen jullie met ons mee?

Hierna heb ik nog vele malen geschreven over het herstel, de operaties en de rechtszaak. Over deze onderwerpen vind je meerdere blogs op mamaisthuis. Ik schrijf over deze processen om zelf mentaal sterker te worden maar ook om mensen te informeren en bewust te maken. Een verkeersslachtoffer ben je voor de rest van je leven. Maar zin geven aan deze rol kun je zelf.