Als er iets is wat ik het afgelopen jaar heb geleerd, is het wel zo veel mogelijk in het nu te leven. Vroeger kon ik mijzelf – bij het constateren van een bultje of vlekje – meteen allerlei ziektes toedichten.

vlekje long angst onzekerheid longarts ct scan

Van het leven genieten

Toen ik een half jaar voor de aanrijding een knobbeltje in mijn borst ontdekte, die bij nader onderzoek goedaardig bleek, zat ik in mijn gedachten al aan de chemo of erger nog; was ik al drie keer overleden. Die angst voor ziekten heb ik eigenlijk al sinds ik moeder ben. Toen ik jonger was leefde ik helemaal niet met de gedachte dat het leven eindig was, maar sinds ik kinderen heb ben ik mij daar erg van bewust.

Ik denk dat dit ook komt doordat ik door de komst van onze kinderen zoveel dankbaarder ben voor het leven. De diepe liefde die ik voor hen voel, maakt me kwetsbaarder. De aanrijding en het feit dat ik ontzettend veel geluk heb gehad dat ik er nog ben, heeft de wil om te leven en te genieten alleen maar sterker en groter gemaakt. Ik voel dat de tijd NU is. Dat je dromen moet najagen, dingen niet moet uitstellen maar in het nu moet leven. En angst iets van de toekomst is niet van het heden.

Vertrouwen op wat er is

Gek genoeg is door op die manier te leven mijn realiteit ook positief veranderd. Sinds de aanrijding kan ik beter bij de feiten blijven waar het gaat om lichamelijke gezondheid. Ook mijn kijk op een mogelijke ziekte bij een verandering in mijn lichaam is meer in het nu. Ik durf beter te vertrouwen op wat er is en niet wat er mogelijk zou kunnen zijn. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik er nog mee ‘aan het oefenen’ ben. De angst die ik altijd heb gehad voor ernstige ziekten is niet zomaar helemaal verdwenen. Maar ik merk wel dat ik er rustiger mee om kan gaan en dat ik mijn mind kan houden bij de feiten.

Mijn uiteindelijke pad

Voor mij zijn de zorgen die ik kan voelen niets anders dan het bewijs dat ik gelukkig ben en nog lang niet klaar ben op deze planeet. Sterker nog; ik heb het gevoel dat ik net een beetje weet wat er allemaal speelt en welke rol ik hier te vervullen heb. Ik voel ook heel sterk dat alles wat ik nu meemaak, alles wat mij op lichamelijk vlak overkomt mij op mijn uiteindelijke pad brengt. Zo was ik voor de aanrijding niet constant in het nu aanwezig en was ik niet altijd even positief. Sinds twee jaar is dat veranderd. Bijzonder wel want juist sinds die bewuste avond heb ik meer reden dan ooit om mij zorgen te maken over mijn gezondheid. Niet alleen vanwege mijn been wat niet meer goedkomt en waar nog meerdere operaties voor nodig zullen zijn maar ook het vlekje op mijn long is nog steeds punt van aandacht.

Een longnodus

Tijdens die lange nacht in het ziekenhuis constateerden ze bij toeval een vlekje op de MRI. Bij het scannen van mijn gehele lichaam lichtte er iets op in mijn linkerbovenkwab. Een longnodus zoals ze dat noemen. Iets wat van alles zou kunnen zijn maar waar lange tijd geen duidelijkheid over kwam. Pas vier maanden na de aanrijding kreeg ik verder onderzoek en bleek het plekje niet gegroeid. Een stabiel gebleven nodus. Dat was een hele opluchting ondanks dat ik nog steeds niet wist wat het nu wel was. Accepteren dat er in het lichaam soms eigenaardigheden zitten die geen kwaad kunnen maar toevallig ontdekt worden is een proces. Zo was dat ook bij mijn borst. De follow-up die we met de long-arts bespraken was niet direct noodzakelijk maar meer protocol. Ik kreeg na de een na laatste keer ook steeds meer vertrouwen, het was wederom stabiel gebleven en mooi strak omlijnd. We waren inmiddels een jaar verder.

Alsof ik het voelde

Wanneer je keer op keer goed nieuws krijgt laat dat je vertrouwen in je eigen lichaam toenemen. Ik was in mijn hoofd niet meer bezig met het allerergste scenario maar het ‘longcadeautje’ dat ik er na alle ellende van de aanrijding bijkreeg, vind ik vervelend. Ik wil het graag afsluiten en accepteren voor wat het was. Afgelopen oktober had ik mijn laatste follow-up afspraak. Gek genoeg was ik dit keer toch meer zenuwachtig dan de vorige keer. Alsof ik voelde dat ik het ook deze keer niet zou kunnen afsluiten.

En inderdaad! De longarts kon mij dit keer niet helemaal geruststellen; de longnodus was licht toegenomen. Niet enorm, een fractie maar voldoende om toch het traject voort te zetten. Wat een domper! Ik heb het de laatste maanden voor mijzelf gehouden om juist niet weer in die angst te zakken. Om de waarde van dit beeld, de kleine groei feitelijk te houden. Omdat ik geen onrust of onzekerheid wilde voelen, heb ik deze afspraak gelaten voor wat het was. We weten het nu niet en totdat er wel meer duidelijkheid is gaan we verder met de dingen die wel in het nu spelen. De leuke dingen. Dat is zo nodig en belangrijk in deze intense tijd.

Blij als het voorbij is

En dat lukte prima tot vandaag. Ik ontving per sms een reminder voor de afspraak komende week. De afspraak voor een CT scan in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Ik vind het spannend en ondanks dat ik probeer mij geen zorgen te maken, ben ik toch blij als het voorbij is. Mijn longen zie ik als mijn fysieke wortels in het leven. Ik rook niet, leef gezond en zou het enorm verdrietig vinden als ik slecht nieuws krijg. Hopelijk ligt de kleine groei aan het gebruik van metingen door verschillende scan-apparatuur. Dat was een mogelijkheid zei de longarts. Daardoor zie je soms dat het beeld troebeler is en de afwijking groter lijkt. Ik ga er voor nu maar vanuit. Het moet. Ik wil niet in angst leven en wil dit hoofdstuk wat ik nooit geopend heb voor altijd kunnen sluiten. ♥