Wanneer ik naar mijn puberdochter kijk dan zie ik mijzelf als jong meisje. Wij lijken zowel qua persoonlijkheid als interesses veel op elkaar. We houden van mooie kleding en accessoires maar hebben ook oog voor de gezondheid van onze planeet.
Als er iets is wat ik het afgelopen jaar heb geleerd, is het wel zo veel mogelijk in het nu te leven. Vroeger kon ik mijzelf – bij het constateren van een bultje of vlekje – meteen allerlei ziektes toedichten.
Inmiddels wonen we ruim een jaar in dit fijne huis. Voor onze kinderen was dit de eerst verhuizing in hun leven. En ook de eerste keer dat we ze konden betrekken bij het krijgen en stylen van een hele nieuwe kamer.
Oudjaarsnacht 2019 proostte ik met tranen in mijn ogen op het nieuwe jaar dat voor ons lag. Amper bekomen van de aanrijding en onder de zware pijnstillers had ik maar een wens voor 2020: gerechtigheid.
Inmiddels zit onze oudste alweer een paar maanden op het voortgezet onderwijs. Er is een heel nieuw tijdperk aangebroken: het leven van een brugklasser. En ik moet zeggen dat we dat in alle opzichten goed kunnen merken.
De buurman van mijn zus kwam vandaag thuis uit het ziekenhuis. Hij heeft COVID-19 gehad en heeft moeten vechten voor zijn leven. Maar vandaag mocht hij met ontslag.
Aan de moeder die uitgeput is, soms het gevoel heeft niet meer te kunnen functioneren. Die verlangt naar een klein moment om even te kunnen liggen en de rust te pakken die ze zo nodig heeft …
Op de vraag of ik wilde blijven zitten op mijn plek achter jou of plaats wilde nemen voor jou, kon ik heel duidelijk antwoorden. “Ik wil Laura recht in de ogen kunnen aankijken”.
Ik heb mij als kind altijd al anders gevoeld dan de rest. Ik kon nooit goed uitleggen waar dat vandaan kwam, maar het voelde alsof ik er niet echt bij hoorde. Alsof ik niet hetzelfde was als zij, als de rest.
Als ik iets heb geleerd in de afgelopen twee jaar dan is het wel dat je goed voor jezelf moet zorgen, niemand anders doet dat namelijk voor je.