Toen ik van de week het persbericht van Hasbro las, zat ik meteen weer helemaal in die enorme stressflow van ons klei-tijdperk. Bij ons was de klei vroeger namelijk niet aan te slepen. Steevast bij iedere verjaardag, sinterklaas en zelfs nog vele malen tussendoor werd de voorraad aangevuld. Want klei heb je nooit genoeg toch?
Als ik het koningshuis voorbij zie komen op televisie zie ik een prachtig paar met drie mooie dochters. Drie! beeldschone dochters. Alle drie uniek qua verschijning en gezegend met de prachtige uitstraling van hun moeder.
Vorig jaar mei kochten we een fijn nieuw huis. Een woning waar we nog ruim een jaar op moesten maar dat was oke. Dat we een heel jaar zouden kunnen gaan toeleven naar deze nieuwe woonomgeving gaf rust.
Naar school. Er is een (voorlopig) einde gekomen aan een periode van thuisonderwijs en een daarmee onzichtbare maar voelbare veilige bubbel. Uitstappen uit deze schil vind ik eerlijk gezegd best spannend.
Op hetzelfde moment zowel gefeliciteerd als gecondoleerd worden, is iets onwerkelijks. Iets wat je nooit hoopt mee te maken en niemand toewenst.
Wanneer de scholen over twee weken weer opengaan, sluiten we een hele bijzondere periode af. Weken waarin we veel hebben meegemaakt op hele kleine schaal. Momenten waarin we elkaar soms in de haren vlogen afgewisseld met momenten waarop we intens van elkaar genoten.
Het wordt steeds duidelijker dat dit echt een tijd is van volhouden en van een lange adem. Er zijn meer onzekerheden dan keiharde feiten en veel is op basis van vertrouwen.
Een tijdje terug heb je kunnen lezen over de aanloop naar dé grote dag. De dag dat we eindelijk toestemming zullen krijgen om Nouri te voorzien van de oh zo gewilde en ver over datum zijnde puberteitsremmers.
Het is inmiddels al weer een tijdje geleden dat ik een nieuwe post schreef. Er ging een periode voorbij waarin er ineens heel veel en tegelijkertijd helemaal niets gebeurde. Een tijd waarin ik op zoek was naar wat het precies met mij deed, een wirwar van gevoelens.
Het is amper te bevatten in wat voor tijd we momenteel leven. Tenminste als je eenmaal echt beseft waar je je in bevindt. Wanneer je dat beeld helder hebt en je je laat omringen door feiten dan is deze nieuwe wereld op zijn minst surrealistisch te noemen.