Na ons laatste eiceldonatie-interview met Neeltje en Bartele hebben we nog een aantal verzoeken ontvangen. Verhalen van mensen die radeloos zijn omdat er in Nederland een schrijnend te kort is aan eiceldonoren.
Eigenlijk is het voor mijzelf geen verrassing meer: eens in de zoveel tijd krijg ik de deksel op mijn neus. Kom ik tot het besef dat ik een stapje terug moet doen en moet accepteren dat keuzes maken essentieel is voor de juiste balans.
Moeder worden stond altijd hoog op mijn lijstje maar stiefmoeder zijn dat hoefde niet zo nodig, dat was iets uit films en sprookjesboeken.
Als we aankomen bij de aanrijding zien we de GGD in een groepje bij elkaar staan. Dat is meestal geen goed teken. De brandweer staat bij een klein autootje, of wat er van over is. Ik kijk naar de plek waar de airbag uit het stuur hangt en zie je zitten.
Ik heb dezelfde gevoelens, ervaar dezelfde dingen. Maar gewoon net een beetje heviger. Als ik gelukkig ben, ben ik dolblij. Als ik boos ben, ben ik heel boos. Als ik verdrietig ben, ben ik er kapot van.
Drie weken lang sierden ze het plafond: jouw feestslingers en vlaggetjeslijn. Hoewel de kleuren en versiering in de woonkamer de suggestie wekten dat er iedere dag wel een verjaardag gevierd werd, was het niet iedere dag feest.
‘Klaagvrije’ maandag zegt Facebook. Ik ben geïnteresseerd. Ik vind dat echt een eitje. Ik klaag namelijk nooit. Ik heb er ook geen reden toe want zeg nu zelf … mijn leven is perfect.
Er zijn van die momenten in het leven dat je denkt alles gezien te hebben maar dan toch nog verrast wordt. Door iets wat je totáál niet aan zag komen. Zo’n gevalletje omgekeerde wereld.
“Nee joh, lieverd, zoiets zal hier niet snel gebeuren. Het kan maar we worden hier goed beschermd en hoeven niet bang te zijn”, zei ik als er weer een aanslag elders in Europa was.
Een vrolijk en meegaand meisje. Dol op paardrijden, de kleur roze en dansen. Met haar 7 jaar is ze net zo groot als haar zusje van 3. Meldinysha is anders dan de rest. Uniek en mooi zoals ze is maar anders.