Mamaisthuis ontving een brief van een ongewenst kinderloze moeder, zoals de schrijfster zichzelf noemt. Een brief die je diep raakt. Recht uit het hart geschreven. Gedachten die zowel moeders als vrouwen die te maken met ongewenste kinderloosheid, zich levendig kunnen voorstellen.
Letterlijk spugend rolstoelde ik, die donderdag in februari, het ziekenhuis uit. Wat was ik ziek na de operatie. In vergelijking met de vorige operatie was deze beleving anders en vervelender.
Ineens kwam daar het besef: volgend schooljaar zit mijn kleine meisje gewoon op het voortgezet onderwijs. Hoe bizar! Soms lijkt het echt alsof de tijd mij inhaalt. Alweer bijna twaalf jaar geleden lag je voor de allereerste keer in mijn armen. Zag ik je donkere bos haar, je mooie teint en rook ik het typische …
En nu dit kind deze bikkelharde strijd heeft geleverd – met een boven verwachting prachtig resultaat – beweert de gemeente dat hij geen hulpmiddelen meer nodig heeft. Kennelijk gaan ze ervan uit dat nu hij naar het praktijkonderwijs gaat, hij ineens geen hersenbeschadiging meer heeft.
Net na de aanrijding toen de prognose rondom mijn verbrijzelde knie/onderbeen niet positief was, kon ik – uitgaande van die wetenschap – niet goed overzien wat dat voor de toekomst zou betekenen.
Twee weken geleden was het zover. Na bijna anderhalf jaar kreeg ik eindelijk via het OM het politie-dossier onder ogen. Meer dan vijftien maanden heb ik erop moeten wachten. Lange maanden die voor mij in het teken stonden van revalidatie, pijn en een prangende onbeantwoorde vraag: ‘Ze zal toch niet ontkennen dat ze heeft zitten …
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Hoe deze niet eigen en onwerkelijke tijd van helden, strijders, volgers en verzet begon.
Wat komt er in je op als jou de vraag wordt gesteld: ‘Wat heeft jou het meest gevormd tot wie je bent, wat typeert jouw jeugd en jouw leven als jongvolwassene?’ Voor veel jongeren zal het antwoord op deze vraag tegenwoordig mede gevormd worden door de voelbare effecten van deze bizarre tijd.
‘Ik denk nog vaak aan je. Ik rijd nog vaak in privé tijd en tijdens de dienst langs de plek van het ongeval. De keuze die je hebt gemaakt respecteer ik nog iedere dag. Ondanks dat ik er vaak aan word herinnerd en ik je zo graag had willen helpen!’
Zoals ik vaak de laatste maanden een blog begon, begin ik hem nu ook. Niet wetende of ik hem zal plaatsen, mijn kwetsbaarheid openbaar durf te zetten, ga ik toch door met schrijven. Zoveel gedachten in mijn hoofd die een weg willen vinden via het papier alleen zijn ze vaak al gewist voordat ze ook …