Als klein kind ging ik altijd al naar Frankrijk op vakantie met mijn ouders. Zover mijn herinneringen reiken, staan stromende beekjes vanuit de bergen, smalle slingerweggetjes en stokbrood bestellen met ‘handen en voeten’ Frans in mijn geheugen gegrifd.
Onze Nouri. Het is zo’n heerlijk kind! Innemend, zachtaardig, oprecht, attent, charmant, meelevend, hulpvaardig, joviaal, liefhebbend en boordevol humor. En juist daarom heb ik als moeder er enorm veel moeite mee dat die jongen niets, maar dan ook níets kado krijgt.
Wanneer ik terugdenk aan de nacht van 26 september, staan mijn gedachten altijd stil. Het is de avond die de ankers onder mijn leven bruut omver schopte. Wanneer ik het verhoor teruglees, is het soms alsof ik in het verhaal van een ander kruip.
Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Ruim 90 dagen waarop ik meermaals dacht: en nu ga ik het op papier zetten, van mij afschrijven. Maar hoe graag ik dat ook wilde, het was te vroeg. Het lukte nog niet om mijn gedachten en emoties te rangschikken. Een trauma veroorzaakt een chaos in je hoofd …
Op hetzelfde moment zowel gefeliciteerd als gecondoleerd worden, is iets onwerkelijks. Iets wat je nooit hoopt mee te maken en niemand toewenst.
We zijn inmiddels twee jaar verder sinds Petra en haar vriend Sidney te horen kregen dat ze niet één maar twee zieke kinderen hebben. Twee jaar met talloze onderzoeken, verdriet, onduidelijkheid en daardoor soms ook wanhoop.
Ineens kwam daar het besef: volgend schooljaar zit mijn kleine meisje gewoon in de bovenbouw. Hoe bizar! Soms lijkt het echt alsof de tijd mij inhaalt. Precies tien jaar geleden lag je voor de allereerste keer in mijn armen. Zag ik je donkere bos haar, je mooie teint en rook ik het typische ‘jij’ luchtje …
Een beetje moe van alle lange schooldagen dacht ik. Gewoon niets meer dan toe aan vakantie. Een klein kuchje, dat wel en oh nu je het zegt; hij voelt een klein beetje warm. Misschien toch iets van verhoging.
Ik ben er een paar jaar geleden mee begonnen; zelfonderzoek. Het geregeld checken van mijn borsten op veranderingen en knobbeltjes. Twee keer eerder voelde ik iets wat leek op een knobbel.
Een feestje vinden wij het; van het leven in de Vinex en de drukke gezinsplanning naar een weekend back to basic. Even heerlijk onderdompelen in de geur van mest en hooi en niets anders doen dan een vers eitje rapen, buitenspelen, dieren knuffelen, koken op een houtkachel en in het avondschemer olielampjes branden.