Je leest het steeds vaker; vrouwen die vervroegd in de overgang komen. Het lijkt alsof het onderwerp meer uit de taboesfeer komt. Heel fijn want los van alle lichamelijke klachten die vrouwen kunnen ondervinden, betekent het vaak ook dat de kinderwens onder druk komt te staan.
Minimensjes zijn het. Klein maar o zo grote gedachten en gevoelens. Ideeën en plannen zijn zelden klein en eenvoudig uitvoerbaar. Nee, groots wordt er gedacht … én geleefd!
Zes weken zomervakantie. Zes hele weken. Ik heb nooit helemaal begrepen waarom ze dit niet wat evenrediger over het jaar heen verspreiden. Zo mag er van mij zo rond kerst wel een weekje bij zodat een zonvakantie in de winter ook ineens een optie wordt.
In mijn vorige blog vertelde ik over de moeilijke start van Noëlle en wat dat met mij deed. In deze blog kijk ik nog één keer achterom met jullie, daarna gaan we alleen nog maar vooruit!
Hij was nog net geen één jaar toen ik hem achter moest laten in de operatiekamer. Hoewel we al een paar maanden wisten dat deze ingreep hoogstwaarschijnlijk onvermijdbaar was, heeft met name de narcose toch indruk op mij gemaakt.
Ik ben van de borstvoedingsbrigade. Niet van de maffia, nee die zijn me echt te radicaal. Lukt het niet, balen joh maar gelukkig is er zoiets als kunstvoeding en een fles.
Vorige week kwam ik deze foto tegen. Het moment dat we jou vertelden dat er een klein babyzusje of -broertje in mijn buik groeide.
Eén van de leukste dingen van zwanger zijn en mama worden vond ik het kiezen van een naam. Het was bij onze dochter helemaal geen lastige klus en bij ons zoontje was het ook al snel duidelijk. Een naam kiezen is een belangrijk moment en een serieuze zaak!
Ik zie mijn moeder nog zuchtend en steunend door mijn kamer razen, schoolspullen van de grond rapen en stinkende kleding in de wasmand gooien.
‘Daaag lieverd’ zwaai ik driftig naar de bus, met je broertje op mijn arm die net zo enthousiast meezwaait. Daar ga je, een nieuwe belevenis tegemoet.