Als moeder wil je je zorgen niet op je kinderen overbrengen, niet steeds je verdriet laten zien. Nu lukt mij dat altijd aardig maar dit keer ligt de regie meer in handen van de aanrijding. Het trauma.
Soms heb je dat: je loopt tegen een muur op. In dit specifieke geval een muur van bureaucratie. En wat je ook probeert, hoe hard je ook vecht of met welke kracht, je blijft maar tegen die bloedirritante muur op lopen.
Daar zat ik in mijn dunne veel te grote OK hemd en broek. De taxichauffeur keek bedenkelijk en zorgelijk toen ik bij de uitgang van de spoedeisende hulp naar hem toe gereden werd in de vroege ochtend van 27 september.
Als klein kind ging ik altijd al naar Frankrijk op vakantie met mijn ouders. Zover mijn herinneringen reiken, staan stromende beekjes vanuit de bergen, smalle slingerweggetjes en stokbrood bestellen met ‘handen en voeten’ Frans in mijn geheugen gegrifd.
Onze Nouri. Het is zo’n heerlijk kind! Innemend, zachtaardig, oprecht, attent, charmant, meelevend, hulpvaardig, joviaal, liefhebbend en boordevol humor. En juist daarom heb ik als moeder er enorm veel moeite mee dat die jongen niets, maar dan ook níets kado krijgt.
Wanneer ik terugdenk aan de nacht van 26 september, staan mijn gedachten altijd stil. Het is de avond die de ankers onder mijn leven bruut omver schopte. Wanneer ik het verhoor teruglees, is het soms alsof ik in het verhaal van een ander kruip.
Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Ruim 90 dagen waarop ik meermaals dacht: en nu ga ik het op papier zetten, van mij afschrijven. Maar hoe graag ik dat ook wilde, het was te vroeg. Het lukte nog niet om mijn gedachten en emoties te rangschikken. Een trauma veroorzaakt een chaos in je hoofd …
Op hetzelfde moment zowel gefeliciteerd als gecondoleerd worden, is iets onwerkelijks. Iets wat je nooit hoopt mee te maken en niemand toewenst.
We zijn inmiddels twee jaar verder sinds Petra en haar vriend Sidney te horen kregen dat ze niet één maar twee zieke kinderen hebben. Twee jaar met talloze onderzoeken, verdriet, onduidelijkheid en daardoor soms ook wanhoop.
Ineens kwam daar het besef: volgend schooljaar zit mijn kleine meisje gewoon in de bovenbouw. Hoe bizar! Soms lijkt het echt alsof de tijd mij inhaalt. Precies tien jaar geleden lag je voor de allereerste keer in mijn armen. Zag ik je donkere bos haar, je mooie teint en rook ik het typische ‘jij’ luchtje …