Mama & gezin

Januari was de maand waarin stoppen met alcohol hartstikke hip & happening was. Voor mij was dat een jaar geleden slechts het begin van een hele interessante reis. 

Wie had ooit gedacht dat ik anderhalf jaar na de geboorte van Joas zou zeggen: “Een baby als Joas … daar kan ik er nog wel tien van hebben.”

Of ik het moederschap volledig heb geaccepteerd? Zo klonk laatst een vraag van een oud collega. Ik vond het een bijzondere vraag. Een mooie ook wel. Één met een lading en lekker direct, hou ik van. Hij bleef daarom denk ik hangen. 

Lieve papa en mama, Ik wil jullie iets heel persoonlijks vertellen en ik hoop dat jullie mij begrijpen. Soms voel ik mij anders dan de andere kinderen in de klas. Soms loopt mijn hoofd zo over, dat ik er heel erg onrustig van word en ik wil het allemaal zo goed doen.

Voor de buitenwereld lijkt het alsof ik iedere dag vol energie rondren met twee kleine kinderen. Wat niet veel mensen weten, is dat ik enorm word afgeremd door mijn gele stickertje oftewel epilepsie. 

Toen Juup een week oud was viel zijn navelstrengetje eraf. Daarna zagen we opeens een vreemde plek onder zijn navel. Het leek wel een grote blaar. Toen we de verloskundige hiernaar vroegen, gaf ze aan dat het waarschijnlijk door het schuren van het navelstrengklemmetje was gekomen.

De liefde voor jouw papa maakte mij van de ene op de andere dag stiefmoeder. Een rol waar ik nooit over nagedacht had, ook niet eerder mee te maken had in mijn omgeving. Ineens was ik een stiefmoeder, tenminste dat dacht ik omdat ik die naam kreeg. 

“Mama, moest jij toen ook opgenomen worden in een kliniek?” Het was de eerste serieuze vraag en de eerste keer dat mijn meisje meer wilde weten over mijn eetstoornis verleden.