We zijn inmiddels twee jaar verder sinds Petra en haar vriend Sidney te horen kregen dat ze niet één maar twee zieke kinderen hebben. Twee jaar met talloze onderzoeken, verdriet, onduidelijkheid en daardoor soms ook wanhoop.
Ineens kwam daar het besef: volgend schooljaar zit mijn kleine meisje gewoon in de bovenbouw. Hoe bizar! Soms lijkt het echt alsof de tijd mij inhaalt. Precies tien jaar geleden lag je voor de allereerste keer in mijn armen. Zag ik je donkere bos haar, je mooie teint en rook ik het typische ‘jij’ luchtje …
Een beetje moe van alle lange schooldagen dacht ik. Gewoon niets meer dan toe aan vakantie. Een klein kuchje, dat wel en oh nu je het zegt; hij voelt een klein beetje warm. Misschien toch iets van verhoging.
Ik ben er een paar jaar geleden mee begonnen; zelfonderzoek. Het geregeld checken van mijn borsten op veranderingen en knobbeltjes. Twee keer eerder voelde ik iets wat leek op een knobbel.
Een feestje vinden wij het; van het leven in de Vinex en de drukke gezinsplanning naar een weekend back to basic. Even heerlijk onderdompelen in de geur van mest en hooi en niets anders doen dan een vers eitje rapen, buitenspelen, dieren knuffelen, koken op een houtkachel en in het avondschemer olielampjes branden.
Op een gegeven moment sta je voor de keuze. Opa’s en oma’s kunnen niet op jouw kleintje passen, maar je wilt toch echt een avondje weg. Nu moet je wel een oppas regelen. Maar je hebt nog nooit iemand anders dan jouw vader en moeder op jouw kind laten passen.
Vorig jaar werden wij benaderd door Neeltje en Jurgen met de vraag of wij hen konden helpen bij het vinden van een eiceldonor. Al snel werd duidelijk hoe diep hun kinderwens zat en dat deze oproep echt hun allerlaatste kans was op een kindje van hen samen.
Ken je dat, van die momenten waarop je niet bij je kind bent maar er o zo graag bij had willen zijn. Voor een beetje moederliefde, een knuffel recht uit het hart.
Ze waren er klaar voor; na de geboorte van twee prachtige zoons wilden Samantha en haar man graag een derde kindje krijgen. Een feest voor zoontje Jayden van 6 want die riep al lange tijd dat hij zo graag een zusje wilde.
Daar ging je dan, het grote nieuwe avontuur tegemoet. Nog snel een knuffel terwijl je vol enthousiasme je voet op het trapje van de touringcar zet en dan is het echt zover.