De smartphone; ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Hoewel ik hem niet op mijn lijf geplakt heb – een bezoek aan het kleinste kamertje van het huis doe ik zonder en ik ben ook vaak genoeg niet bereikbaar – ben ik mij bewust van de tijd die ik er op doorbreng.
Een zekere nieuwsgierigheid
Heel eerlijk: ik zou best een periode zonder willen maar ik denk dat ik dat lastig ga vinden. Nu ben ik tegenwoordig al minder bezig met socialmediaplatformen dan voorheen. Ook volg ik geen nieuws of Twitter meer op mijn smartphone, en toch gaat er veel tijd ‘verloren’ aan het gebruik ervan. Hoewel ik er natuurlijk zelf voor kies om die momenten op mijn scherm door te brengen, zijn er ook dagen dat ik achteraf denk: wat heeft dat scrollen en swipen voor zin gehad. Een deel van de tijd die ik investeer in de digitale wereld ontstaat vanuit een zekere nieuwsgierigheid. Het niets willen missen.
Een rijker leven op beeld
Daarnaast gebruik ik mijn telefoon ook geregeld om notities in te maken, informatie op te zoeken, de parkeermeter aan te zetten en ik plaats er bestellingen voor de wekelijkse boodschappen in. Maar naast al deze handige tools heeft mijn telefoon – na 13 jaar gezinsleven – vooral een zeer prominente rol gekregen in het vastleggen van waardevolle kiekjes. Dat is ook de reden waarom ik overweeg een Samsung S22 te kopen. Voor mij is een goede camera het allerbelangrijkste argument bij aanschaf van een nieuwe telefoon. Wanneer ik de opslag op mijn telefoon vergelijk met de fotoalbums uit mijn jeugd dan is mijn leven en dat van de kinderen op beeld nu veel rijker. En toch heeft de camera-functie een keerzijde. Daar werd ik mij een paar weken geleden erg bewust van toen ik mijn telefoon in stukjes op het asfalt zag liggen.
Lees ook: Zo klein als je bent maar met een intense herinnering
Alles vastleggen
Wanneer ik de deur uitga neem ik mijn telefoon niet alleen mee om bereikbaar te zijn. De mogelijkheid om alledaagse momenten vast te leggen kan op een zeker moment van enorme waarde zijn. Juist die beelden geven het leven zo mooi weer. Ze helpen de kinderen later om herinneringen uit hun jeugd op te halen. Maar ook de speciale momenten mogen niet ontbreken; eigenlijk zou je alles wat je meemaakt met je kinderen willen vastleggen. Voor later. Voor een moment dat je er niet meer bent. Maar ook om te delen met mensen nu die je liefhebt en die je mee wilt nemen in het gevoel dat je had toen je dat plaatje maakte. Maar hoe mooi het vastleggen van het leven ook is voor later, het haalt je wel uit het moment van nu.
Gewoon te zijn
Ik merk dat ik geregeld de camera erbij pak wanneer ik geniet van iets moois in de natuur, iets wat de kinderen doen of zeggen. In plaats van het door alleen mijn ogen te aanschouwen, plaats ik er een lens tussen in de hoop dat het voelbaar blijft in de toekomst. Dat het specifieke moment blijft bestaan. Toen ik een paar weken geleden met mijn zoontje het park in ging en het moment waar ik zo van genoot wilde vastleggen, voelde ik dat ik daardoor uit het nu verdween.
Terwijl hij er vandoor ging op zijn spacescooter en ik dat wilde vastleggen, viel mijn telefoon uit mijn handen. Bovenop het scherm. Op het harde asfalt. Het scherm in duizend stukjes. Geen herinnering op beeld en door dit voorval kreeg de herinnering in mijn hoofd een heel andere waarde. Kijkend naar het scherm besefte ik mij dat sommige momenten ook vastgelegd kunnen worden zonder foto. Dat je echt niet alles op beeld hoeft te schieten maar dat het goed is om in het nu getuige te zijn van je gevoel en van je waarneming. Dat het fijner is om gewoon te zijn. Zonder te denken aan later. Want later is nu.
-Artikel tot stand gekomen via een samenwerking-
Geef een reactie