Al een week lang twijfel ik of ik er een blog over moet schrijven. Maar ik zit zo vast, ben zoekende en ervaar daarin ook een bepaalde mate van ‘alleen zijn’ dat ik het toch maar ‘gewoon’ doe.
Het leven met kinderen is een aaneenschakeling van bijzondere momenten. Wanneer je baby geboren is begint het eigenlijk al meteen met het vastleggen van de eerste mijlpalen.
Op een gegeven moment voelde het niet meer helemaal lekker. Ik kreeg steeds vaker een rotgevoel bij de gewoonte en vroeg mij soms serieus af of ik überhaupt wel zonder kon.
Een paar jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord. Het klonk vooral avontuurlijk en tegelijkertijd een beetje chique. Inmiddels weet ik wel beter en ben ik een absolute diehard fan. Voor mij nooit meer iets anders!
Iedere mama heeft wel eens van die gebeurtenissen waar je liever niet aan terugdenkt. Of ze zijn te pijnlijk, te bizar of te beschamend.
Lente 2018, wat ben je prachtig en wat een mooie aanloop naar de zomer die volgende week officieel begint.
Mijn dochter wil liever een jongen zijn. Achteraf had ik het eerder kunnen weten: Noëlle was nog maar twee jaar toen ze al zei: “Ik ben een jommetje.”
Het allerleukste van buitenspelen is toch wel kliederen. Kliederen met zand, kliederen met water, in elk geval jezelf heerlijk vies of nat maken.
Naarmate ik ouder word merk ik dat ik ‘onzekerheid’ en ‘slecht nieuws’ berichten minder goed kan handelen. Het lijkt ook wel of het zich steeds vaker opvolgt.
Nadat ik mij voor de zoveelste keer verbaas over het gemak waarmee kleding een tijdelijke opslag krijgt op de vloer, ben ik bij mijzelf eens gaan nadenken.