Featured
Ik vond je de afgelopen dagen niet zo mooi, wereld! Ik vond je eigenlijk heel beangstigend en je maakte mij ronduit kwetsbaar. Jij die mij vaak genoeg dankbaar en blij maakt, zorgde voor een onbestemd gevoel bij mij. Een gevoel dat mij verdrietig, boos en bang tegelijk maakt.
Featured
Bijna negen jaar geleden werd ik verliefd op jouw papa wat mij van de ene op de andere dag stiefmoeder maakte. Een rol waar ik nooit over nagedacht had, niet eerder mee te maken had in mijn omgeving. Ineens was ik een stiefmoeder, tenminste dat dacht ik omdat ik die naam kreeg.
Featured
Soms als ik naar je kijk dan raak ik ontroerd van jouw onbevangenheid, van de ‘droomwereld’ waarin jij leeft. Onze werelden zijn zo verschillend. Ik ken beiden maar jij hebt geen idee van de mijne …
Lieve zoon of dochter, Hierbij een brief van ons, jouw ouders. Geschreven om jou zwart op wit een paar hele belangrijke dingen te vertellen. Ondanks dat wij hebben besloten om uit elkaar te gaan, zullen wij altijd jouw ouders blijven.
Kinderen zijn het ideale excuus om veel naar buiten te gaan. Ik hield altijd al van buiten zijn, zowel in de winter als in de zomer, maar sinds ik mama ben nog meer.
Ik schreef deze korte blog voor en over mijn twee kindjes. Hero van 3 en Novah van bijna 1½. De twee mooie kleine mensjes die mij mama maakten.
De maatschappij wordt complexer, en dus krijgt de hulpverlening in Nederland steeds vaker te maken met situaties die druk leggen op hun eigen emoties en inlevingsvermogen. De politie heeft niet alleen meer te maken met inbraken, boeven vangen of verkeersovertredingen.
Als ouders wil je niets liever dan je kinderen laten opgroeien in een veilige en vriendelijke wereld. Een wereld waarin ze zichzelf kunnen zijn en zich kunnen ontwikkelen tot een gelukkige en evenwichtige volwassene.
Floris wordt steeds ondernemender. Hij ontdekt de grote wereld op zijn eigen manier. Zo is hij gek van autorijden, heerlijk vindt ‘ie dat. Nu hij groter wordt, kijkt hij steeds meer naar buiten. Hij wijst en brabbelt er op los en is oprecht geïnteresseerd in de wereld om zich heen.
Je kunt je als volwassene bijna niet voorstellen dat je alles in het leven hebt moeten leren. Dat je liggend tot ontwikkeling kwam in de buik, liggend werd geboren en vanuit diezelfde positie heel langzaamaan in je eigen tempo steeds meer dingen eigen maakte.
Ik had het allemaal al uitgedacht: mocht ik ooit moeder worden — mijn meest vurige wens — dan word ik die parttime werkende moeder die alles op rolletjes laat lopen. Die met een leuke job zichzelf en het gezin in balans houdt.
Ronald en ik starten de dag — die lang zal duren in verband met alle gesprekken en onderzoeken — met een kop koffie en een hele grote gevulde koek die smaakt naar de koek van het bakkertje in het Openluchtmuseum van Arnhem.
Bekruipt jou soms ook het gevoel dat je het niet meer weet? Dat jouw emmertje overloopt met alle verwarrende gevoelens die er in je leven? Dat verdriet zich afwisselt met woede. Maar gek genoeg je je soms ook nog wel blij voelt.