In de beugels omdat cellen mijn lijf aanvielen

Vier jaar geleden het telefoontje, ik voelde de grond onder mij vandaan schuiven. Naast angst en onzekerheid overviel mij ook een enorm schuldgevoel: waarom had ik niet eerder mijn verantwoordelijkheid genomen om alles er aan te doen om als mama gezond te blijven omdat mijn kindjes mij nodig hebben.

-In Nederland krijgen alle vrouwen van 30 tot en met 60 jaar elke 5 jaar een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Dit onderzoek gebeurt middels een uitstrijkje want op die manier kan vroegtijdig baarmoederkanker opgespoord worden. Baarmoederhalskanker wordt door virussen veroorzaakt. Met name door deze twee typen virus: HPV16 en HPV18. HPV kan door seksueel contact worden overgedragen. Meestal zorgt het lichaam ervoor dat het virus binnen anderhalf jaar wordt opgeruimd, gebeurd dat niet dan ontwikkelen zich afwijkende cellen waaruit baarmoederhalskanker kan ontstaan-

Inwendig darmonderzoek

Omdat ik na de bevalling van ons zoontje met erge buikklachten bleef rondlopen, ben ik op aanraden van de huisarts naar de maag-darm-lever arts in het ziekenhuis gegaan. Uitwendig was er niks afwijkends op te merken dus moest er inwendig gezocht worden. De zogeheten coloscopie. Ik heb mij van te voren ontzettend druk gemaakt maar het viel mij mee. Wat ik vooral vreselijk vond was de voorbereiding. Om goede plaatjes te kunnen schieten moest de lens schoon zicht hebben en dus mocht ik aan de Moviprep. Een vies drankje waar ik liters van moest drinken. Dit middel doet zijn werk in elk geval, buikgriep is er niks bij. Na de coloscopie kreeg ik te horen dat mijn darmen schoon waren, goed nieuws dus!

Maar waar kwam dan toch mijn pijn vandaan? Ik ging weer terug naar de huisarts en er werd besloten een uitstrijkje te maken en verder onderzoek bij de gynaecoloog aan te vragen. De arts stuurde het uitstrijkje op en nog voordat ik naar de gynaecoloog moest was daar dus HET telefoontje. Mijn uitstrijkje was niet goed, er waren sterk afwijkende cellen waargenomen. Die cellen kregen het cijfer 3 en de letter b.

Langdurige naweeën

Nu is het zo dat deze uitslag niet de oorzaak hoeft te zijn van die hevige pijnklachten. Juist niet. Vorig jaar las ik voor het eerst over het feit dat vrouwen nog wekenlang na een bevalling last kunnen hebben van naweeën. Nooit eerder van gehoord maar nu achteraf denk ik dat het zomaar in mijn geval heftige naweeën geweest kunnen zijn. Misschien ook maar beter dat ik er toen nog niet van gehoord had want dan hadden ze misschien nooit het uitstrijkje geopperd.

Slecht nieuws

Op het moment van het telefoontje had ik echt geen idee wat deze aanduiding betekende. Het enige wat ik hoorde was: “De uitslag is niet goed en je moet verder onderzocht worden”. Ik had al maanden pijn in mijn buik en was op dat moment zo ontzettend bang dat mijn lijf mij volledig in de steek had gelaten. Het enige wat ik eigenlijk van iedereen wilde horen was dat het natuurlijk geen kanker was, dat het wel goed zou komen. En dat kreeg ik ook te horen, gelukkig heb ik vooral positief ingestelde en nuchtere mensen in mijn leven.

*PAP 3b: ernstige afwijking van de cellen. Een behandeling is vaak noodzakelijk*

Verder onderzoek nodig

Twee weken later kon ik in het ziekenhuis terecht. Het ziekenhuis waar ik met fantastische begeleiding mijn twee kindjes op de wereld heb gezet. Voor mij was de keuze voor dit ziekenhuis snel gemaakt en kregen de artsen hier de eer om in mij te gaan snijden. Ik kan het eigenlijk niet anders zeggen, ik vond de behandeling pijnlijk en vrouwonvriendelijk. Tijdens mijn eerste afspraak kreeg ik uitleg over de behandelingen en werd ik enigszins gerustgesteld: PAP 3b is goed te behandelen en het is nog slechts een voorstadium van kanker. Het woord kanker hoorde bij de uitleg en dat bleef maar in mijn hoofd malen.

Niet zelf in staat

Bij de eerste behandeling trof ik een vrouwelijke arts en bij ‘het echte werk’ een mannelijke arts. Tijdens de eerste afspraak had ik weer de ontmoeting met de eendenbek. Wat haat ik dat koude metaal dat steeds strakker wordt aangeschroefd zodat er naar binnen gekeken kan worden. De arts nam een stukje van mijn baarmoederweefsel —een biopt — en het was weer wachten op de uitslag. De uitslag van deze colposcopie kwam twee weken later: PAP 3b met als extra erbij CIN II, oftewel verdere behandeling was nodig. Al die weken zat ik in onzekerheid en angst omdat mijn lichaam iets niet zelf had kunnen opruimen. Mijn lichaam was niet gezond genoeg om het HPV-virus te bevechten waarschijnlijk doordat mijn immuunsysteem niet goed werkt.

Weer kraamvrouw voelen

De dag dat ik weer naar het ziekenhuis moest — ditmaal voor een lisexcisie — was ik bang maar ook opgelucht. Er bestond een mogelijkheid dat die creepy foute cellen misschien niet meer met mij mee terug naar huis gingen.

-Een lisexcisie is een behandeling die plaatsvindt tijdens een dagopname. De baarmoederhals wordt met een dunne naald plaatselijk verdoofd. En er wordt een sticker op het been geplakt die stroom geleidt. Met een metalen lisje, waar stroom doorheen loopt, wordt afwijkend weefsel van de baarmoederhals verwijderd. Daarna wordt het wondgebied dichtgeschroeid. Meestal wordt een tampon van bloedstelpend materiaal achtergelaten. Deze tampon lost vanzelf op-

De behandeling vond ik pijnlijk en de geur van het dichtschroeien van de huid was onaangenaam. Na de behandeling kon ik, wegens bloedverlies, thuis weer op zoek naar kraamverband leftovers uit het kraampakket. Ik voelde mij twee weken lang weer kraamvrouw, de bloedingen waren hevig door het stuk weefsel dat was weggeknipt.

Vertrouwen in het lichaam

Een half jaar na de lisbehandeling mocht ik weer terugkomen voor een uitstrijkje. Dit keer kreeg ik zoveel beter nieuws: PAP 1! Wat een opluchting, al die nare cellen waren weggesneden. Na deze uitslag heb ik nog twee jaar in de medische molen gezeten. Iedere keer was er toch weer een negatieve uitslag en uiteindelijk na een laatste behandeling kreeg ik vorig jaar te horen dat het er goed uitzag. Volgens het protocol mag ik nog ongeveer twee jaar wachten op de oproep van het bevolkingsonderzoek maar dat durf ik niet aan. De schrik zit er toch wel in. Ik zal dit jaar om een tussentijdse controle vragen. Echt vertrouwen in mijn lichaam krijg ik pas als ik een aantal jaren een positief uitstrijkje heb.

Laat jij trouw iedere vijf jaar een uitstrijkje maken?