Ieder jaar weer is die ene week in september gereserveerd voor die grijze bus. De bus die leeg aankomt en hopelijk loodzwaar ons huis weer verlaat. Sinds een aantal jaren ben ik collectant voor het KWF.

KWF collecte collecteren collecteweek kanker
Oproep KWF

Drie jaar geleden kregen wij een oproep in de brievenbus voor de werving van collectanten in de buurt. Op dat moment zat ik in de medische molen vanwege onrustige cellen. Ik hoefde geen moment na te denken, dit was de perfecte positieve ombuiging van mijn eigen medische zorgen. Het woord kanker speelde op dat moment namelijk constant in mijn hoofd. Gelukkig is vorig jaar gebleken dat het weer rustig is na een behandeling maar het besef dat deze ziekte daadwerkelijk bestaat zat er goed in.

Achter elke deur een verhaal

Ik voelde mij heel erg geroepen mij in te zetten voor ieder huis waar deze nare ziekte zo keihard binnenvalt. Zoveel mensen die momenteel en in de toekomst zullen moeten strijden. Soms met een overwinning en soms helaas met een eeuwig afscheid. Ik ben een gevoelsmens, het woord alleen al prikkelt mij en maakt dat ik mij geraakt voel. Deze ziekte is zo onlosmakelijk verbonden met zoveel pijn en verdriet. Het is soms maar lastig te bevatten dat dit bij het leven hoort. Dat wij mensen ons er niet tegen kunnen weren.

Ieder jaar weer loop ik de collecte met een drive zoveel mogelijk in te zamelen maar ook met de ‘angst’ voor de verhalen die je aan de deur te horen krijgt. Achter elke deur waar je komt woont wel iemand die een verhaal met kanker in de hoofdrol kent. Op elk huisnummer woont wel iemand die van dichtbij of iets verder af het verdriet en de strijd heeft meegemaakt. Én in elke familie leeft wel iemand met de angst deze ziekte ooit te krijgen.

Elfstedenkoorts

Vanwege mijn energie heb ik vorig jaar overwogen om er even mee te stoppen maar ik kan het niet. Voor mij voelt collecteren als het enige wat ik kan doen tegen het kwaad dat ook mijn familie, ook mijn buurt, ook de school van mijn kinderen en — ik moet er niet aan denken — misschien ook ooit wel mijn eigen kinderen treft.

Met tranen in mijn ogen heb ik naar Maartens ‘Elfstedentocht’ zitten kijken. Ik kan mij niet voorstellen dat er ooit nog een schaatstocht komt waarbij ik meer last krijg van de ‘Elfstedenkoorts’ dan de dag waarop hij er mee ophield. De held! Wat een waanzinnig bedrag. Voor jou, voor mij, voor zichzelf, voor iedereen die het nodig heeft.

Slechts die ene week in september

Dit jaar is de opbrengst vooral aan mijn lieve kindjes te danken. De jongste liep één dag mee en de oudste heeft alle dagen met mij meegelopen. Zij weet al heel goed wat de ziekte inhoudt. Prachtig om te zien dat zij haar best deed om beleefd en met een vrolijke lach die bus vol te krijgen. We kunnen er niet omheen, zullen allemaal moeten leren leven met het bestaan van deze ziekte. Maar ik hoop van harte dat wat ons gezin betreft kanker slechts die ene week in september op bezoek komt waarna wij met een tevreden gevoel weer net zo hard afscheid nemen.

Sterkte voor iedereen die er mee te maken heeft ♥♥