“Nee, er zijn geen andere mogelijkheden. De schade is te groot en zit op een verkeerde plek. Daardoor vallen andere opties af. Wat overblijft is alleen nog een standbeencorrectie waarbij we opnieuw gaan opereren en wat een langer herstel inhoudt.” 

Was ik naïef geweest

De onverbiddelijke woorden van de kniepoli arts dreunen lange tijd door in mijn hoofd. Ze verankeren zich op de plek waar eerst nog zoveel woorden van hoop lagen. Was ik te naïef geweest? Heb ik mijzelf misschien te veel willen beschermen voor negatief denken en ben ik er daardoor te weinig mee bezig geweest? Ondanks dat ik na de laatste MRI bij de traumachirurg wist dat mijn knie er slecht aan toe was, hebben zijn woorden ‘Houd moed’ altijd hun werk gedaan. Ik hield moed. Rechtte mijn rug en ging er voor.

Vizier op betere tijden

Al anderhalf jaar, iedere keer opnieuw, tegenslag na tegenslag. Ook de maanden na de operatie in februari heb ik altijd zin gehouden in de toekomst. Keek ik uit naar een nieuw behandelplan, hield ik het vizier gericht op betere fysieke tijden. En hoewel ik al snel merkte dat het verwijderen van het osteosynthese-materiaal geen verlichting bood en de pijn eigenlijk alleen maar toenam, had ik – tot het bezoek aan de kniepoli – geen weet van hoe beroerd de prognose zou zijn bij deze specifieke schade.

revalidatie tibiaplateaufractuur standbeencorrectie kniepoli maartenskliniek

Schade op de verkeerde plek

Zo zocht ik de dagen voorafgaand aan de afspraak naar ervaringen op internet. Ook las ik mij in op de websites van gespecialiseerde klinieken. Hierdoor kreeg ik hoop dat er voor het kraakbeenletsel op zijn minst nog microfracture (het boren van gaatjes in het bot zodat er littekenweefsel ontstaat wat als kraakbeen kan fungeren) of een kraakbeentransplantatie mogelijk was. Deze behandelingen zijn er op gericht een kunstknie uit te stellen. Door deze opties zou mijn aangedane knie langer behouden blijven en krijg ik meer tijd tot een uiteindelijke prothese. Maar de arts was meteen heel duidelijk. Doordat het gat zich in het onderbeen bevindt, er al botvervormingen zijn en mijn meniscus complex gescheurd is, behoren deze behandelingen niet tot de mogelijkheden. Dubbelpech! Flinke schade en ook nog op de verkeerde plek.

Met de neus op de feiten

Ik kon bij het horen van deze tegenvaller mijn tranen niet bedwingen. Dat de chirurg voor de laatste operatie heel stellig zei dat ik niet te veel verwachtingen moest hebben, nergens op moest rekenen, wordt nu definitief bevestigd. Van het verwijderen van het plaat- en staalmateriaal binnen een paar maanden naar zo’n slecht scenario. In die 1,5 jaar na de aanrijding was ik niet eerder zo met mijn neus op de feiten gedrukt. Gingen de eerdere gesprekken eigenlijk altijd over de pijn, hoe we die zo goed mogelijk konden aanpakken. Nu ging het voor het eerst echt over de langetermijnprognose. Over hoe we de fysieke schade kunnen stabiliseren en daardoor de pijn wellicht kunnen beperken. Waarvoor nu dus nog maar één behandelplan overbleef!

X-been ontwikkeld

Uit de foto’s en onderzoeken die de kniepoli had verricht, kwam naar voren dat ik een x-been heb ontwikkeld na de aanrijding. Ik voelde al langer dat de stand van mijn been niet prettig was, dat ik mijn heup moest indraaien om recht te staan. Uit de metingen bleek dat de stand voldoende afwijkend was om geopereerd te worden. Door mijn been in een neutrale stand te brengen wordt het aangedane kraakbeen in mijn onderbeen ontlast waardoor uitstel van de kunstknie mogelijk wordt. Daarnaast schijnen veel patiënten pijnverlichting te ervaren na zo’n operatie, positief dus!

Second opinion

Wel heb ik recent een second opinion aangevraagd bij De Maartenskliniek. Niet dat ik de artsen van het UMCU niet vertrouw, sterker nog; ik had mij geen betere plek kunnen wensen met mijn traumaletsel, ik wil alleen zeker weten dat er echt geen andere opties zijn. Een standbeencorrectie is een pittige operatie waarbij ik opnieuw plaat en staal zal krijgen. Enigszins lachwekkend wel aangezien ik een paar maanden geleden hetzelfde materiaal eruit heb laten halen. Ook de revalidatie wordt zwaarder en fysiek ga ik terug in de tijd. Om die investering te doen – ook mentaal en als zorg vanuit ons gezin – wil ik zeker weten dat er geen ‘eenvoudigere’ opties mogelijk zijn voor nu.

Na een lange tijd zeer kundige en empathische zorg gekregen te hebben vanuit het UMCU voelt het een beetje alsof ik uit een huwelijk stap. Dit ziekenhuis was zo vertrouwd voor mij! Ik voelde mij er thuis en op mijn plek als patiënt. Maar ik voel ook vanuit mijn hart dat ik mijzelf tekort doe wanneer ik niet de mogelijkheid aangrijp een andere specialist naar mijn situatie te laten kijken. Hopelijk kan ik er spoedig terecht, want als het oordeel van De Maartenskliniek hetzelfde is dan hoop ik dit jaar nog opnieuw onder het mes te kunnen.

revalidatie tibiaplateaufractuur standbeencorrectie kniepoli maartenskliniek

Een nieuwe brace

Direct na het bezoek aan de kniepoli werd ik doorgestuurd naar de gipskamer om een nieuwe brace aangemeten te krijgen. Deze brace manipuleert mijn knie in een tegengestelde stand doordat ik de schroeven aan de binnenkant van mijn been moet aandraaien. Hierdoor wordt er druk uitgeoefend en kan de arts na een paar maanden beoordelen of een standbeencorrectie succesvol zal zijn. Het dragen van de brace is pijnlijk en onhandig, met name omdat hij niet over een broek heen kan.

Denken in mogelijkheden

Na anderhalf jaar merk ik dat ik de dingen onderga vanuit een vorm van gelatenheid. Wanneer het nooit meer hetzelfde wordt, je zult moeten leren omgaan met een beperking, verleg je niet alleen je pijngrens maar leer je ook steeds beter nieuwe doelen te stellen. Denken in mogelijkheden in plaats van te kijken naar wat niet kan. Het geeft mij moed en vertrouwen om een nieuwe weg in te slaan. Een weg naar beter!