Letterlijk spugend rolstoelde ik, die donderdag in februari, het ziekenhuis uit. Wat was ik ziek na de operatie. In vergelijking met de vorige operatie was deze beleving anders en vervelender.  

tibiaplataeufractuur revalidatie osteosynthese materiaal

Positieve mindset

Nu was dat niet zo gek aangezien ik anderhalf jaar geleden aan een hoge dosis morfine zat toen ik een week na de aanrijding werd geopereerd. Hierdoor kreeg ik alles veel minder mee, mijn emoties waren als het ware afgestompt. Het enige wat toen telde was de helse pijn onderdrukken. Dat ik als moeder als een zombie op bed lag was onbelangrijk. Hoe anders was het deze keer: een operatie die juist niet direct nodig was maar waar ik voor wilde gaan in de hoop dat het een beetje bewegingsvrijheid oplevert en pijn reduceert. Door mijn nieuwe leefstijl – ik al een aantal maanden via het lowcarb/keto principe – was ik enorm gemotiveerd door een positieve mindset. Ook voelde ik dat mijn lijf sterk was. Dat ik daarnaast de door mij zo gehate revalidatie kilo’s kwijt ben daar hoor je mij natuurlijk niet over klagen. ; )

Professionele en liefdevolle zorg

Toen ik mij die donderdagochtend om half 8 in het UMCU meldde, voelde ik mij zenuwachtig en gespannen. Wel wist ik inmiddels: aan een narcose ga ik niet dood en ik zie echt mijn kinderen wel weer! Ook word ik niet halverwege de operatie plotseling wakker. Ik mag en kan de specialisten rondom mijn bed vertrouwen, zij helpen mij hier doorheen. Wat dat betreft heeft de ontgroening – mijn ziekenhuiservaring van een jaar geleden – mij veel goeds gebracht. Ik ben in het UMCU echt in goede handen en de zorg is daar uiterst professioneel en liefdevol.

Lastig wakker worden

Het grote verschil deze keer was het hele coronagebeuren eromheen. Zo hoorde ik die ochtend bij de receptie dat mijn partner toch niet mee mocht naar de afdeling. Terwijl mij eerder verteld was dat er een persoon bij de dagopname aanwezig mocht zijn. Daar liep ik door de deur, manlief achterlatend, op weg naar verder herstel. Daar ging ik voor. Niet wetende dat ik een paar uur later niet veel meer zou voelen van die positieve drive. Het ontwaken uit de narcose ging ontzettend moeizaam. Ik kon maar lastig wakker worden. Wel ving ik hele gesprekken op van mensen naast mij en verpleegkundigen terwijl ik zelf niet in staat was om iets te zeggen of rechtop te zitten. Doordat de pijn hevig was, en ik bevestigend bleef antwoorden op de pijnvraag, kreeg ik naar mijn gevoel behoorlijk wat pijnstilling toegediend. Niet zo gek dus dat ik doodmoe was.

Mijn lijf protesteerde

Toen ik eenmaal een beetje bij mijn positieven was en ik naar de zaal gereden werd, voelde ik mij zo ontzettend ziek. Voor de operatie werd mij nog de vraag gesteld of ik snel misselijk word, wel eens moet overgeven. Ik kon daarop een heel duidelijk antwoord geven: nee, nooit! Ik heb schijnbaar een heel sterk maag- en darmstelsel. Na de operatie bleek dat stelsel toch kwetsbaarder dan ik gewend was. Ik was namelijk kots- en kotsmisselijk. Ik besefte mij dat het waarschijnlijk kwam door alle medicatie en het narcosemiddel dat ik toegediend had gekregen. Mijn lijf kwam in protest.

Ik voelde mij zo klein

Toen ik nog een laatste plas moest doen voor ik naar huis zou gaan en de verpleegkundige mij er naar toe reed, spuugde ik het hele toilet onder. Wat voelde ik mij vreselijk. Daar zat ik: intens moe en misselijk van de operatie, hangend in een rolstoel met een verpleegster gebukt voor mij die de grond dweilt. Ik voelde mij zo klein! De vriendelijke dame bij de receptie zei nog dat ik gewoon moest terugkomen als het niet ging en keek mij met een bezorgd gezicht na. Ik was alleen vastberaden om naar huis te gaan, niet in de laatste plaats omdat ik de druk op de zorg voelde en het bed niet onnodig bezet wilde houden. Er zijn mensen die dat bed harder nodig hadden dan ik. En na maandenlang zelf mantelzorg gepleegd te hebben, kunnen we dit ook prima zelf doen. We waren inmiddels wel wat gewend.

Geen zware pijnstilling

De eerste dagen thuis heb ik mij echt beroerd gevoeld. Mijn lijf moest ontgiften en hoewel ik nog flink pijn had – de wond was immers weer hetzelfde als een jaar geleden – koos ik er voor geen oxycodon te nemen. Ik heb het gevoel dat dat een goede keuze is geweest. Ik ben mentaal sneller hersteld doordat ik helder in mijn hoofd ben gebleven, niet zo doodmoe werd van de morfine en ik kon goed bij mijn motivatie als het een keer tegenzat. Zonder zware pijnstilling voelt het voor mij alsof ik meer regie heb over mijn hoofd en lijf en dat voelt goed. Ondanks dat ik daardoor soms meer pijn had en mij daar vooral meer bewust van was. Toen mijn dochter de eerste dag na de operatie voorzichtig vroeg: “Mama, neem je dan ook weer die medicijnen waardoor je zo wazig bent en niet jezelf?”, wist ik meteen dat ik het gebruik daarvan in elk geval zo lang mogelijk zou uitstellen. Hoe ik er wekenlang mentaal bij heb gelegen na de aanrijding heeft vooral op onze puber indruk gemaakt.

tibiaplataeufractuur revalidatie osteosynthese materiaal

Herstel valt tegen

Vandaag is het bijna zeven weken geleden dat ik voor de tweede keer geopereerd ben. Wanneer mensen mij vragen hoe het gaat, moet ik eerlijk toegeven dat het herstel mij tegenvalt. Het gevoel in de knie is anders dan hiervoor, de pijn is niet minder eerder toegenomen. Mijn knie voelt heel zwaar en stram en dat was voor de operatie niet zo. Over drie weken heb ik een afspraak staan voor het maken van een MRI; hopelijk geeft dat beeld duidelijkheid waarom ik nog zoveel last heb. Ik houd voor ogen dat ik deze operatie heb gedaan om vooruitgang te boeken en dat het herstel wellicht wat langer duurt. Daarnaast ben ik sowieso blij dat het osteosynthese materiaal er uit is; bizar hoe groot de schroeven zijn!

Eerst MRI afwachten

Ik wil nog zeggen dat ik het ontzettend lief vind dat zoveel mensen meedenken, mij privéberichten sturen en ervaringen delen. Daar heb ik veel support aan, dank jullie wel. ♥ Een kunstknie zie ik als laatste optie want ik ben nog piepjong. ; ) Daarnaast kan een prothese niet langer mee dan tien a vijftien jaar en kun je dit beter zo lang mogelijk uitstellen. Anders dan bij een kunstheup is het plaatsen van een tweede kunstknie heel complex en zal de kwaliteit in de meeste gevallen anders zijn dan bij de eerste. Opties als een behandeling met eigen bloedplasma wil ik ook nog onderzoeken. Maar eerst verder met herstellen van deze operatie en na de MRI de volgende stappen bespreken. Ik blijf positief en heb ik er vertrouwen in dat mijn knie over een tijdje meer kan dan nu en dat ik minder pijn zal hebben. Op welke manier dat is afwachten.

Zelf regie houden

Morgen begin ik aan het mentale aspect van mijn revalidatie. Ik heb er voor gekozen om een intensief programma te volgen bij Psytrec, gericht op mijn PTSS. Na een jaar lang meerdere EMDR sessies gehad te hebben, kies ik nu voor een intensievere aanpak. Ik wil alles op alles zetten om verlost te worden van het trauma wat ik heb overgehouden aan die vreselijke avond. Mijn doel is over een paar weken weer blij en vrij autorijden. Iets wat ik al anderhalf jaar niet heb kunnen doen. Aan mijn motivatie zal het niet liggen. Want de therapie moet nog beginnen maar vandaag belde ik al een rijinstructeur om mij op weg te helpen als ik zo ver ben. Doorpakken en zelf de regie houden. Alleen zo kom ik verder en blijf ik gelukkig met alle stapjes voorwaarts.