Ik had het allemaal al uitgedacht: mocht ik ooit moeder worden dan word ik die parttime werkende moeder die alles op rolletjes laat lopen. Die met een leuke job zichzelf en het gezin in balans houdt.
Nooit zal verslonzen, genoeg tijd en energie overhoudt voor sociale contacten en geniet van wat een baan haar brengt. Even niet moeder zijn maar gewoon een gewaardeerde werknemer. Geen carrière-bitch maar een jonge vrouw die mee wil draaien in de maatschappij en haar titel niet alleen wil ontlenen aan haar rol als moeder. Een happy mom met blije kindjes en een tevreden partner. Natuurlijk, zo ging ik het doen. Joh, doen we effe! Ik zou beslist die ‘werkende mama in balans’ worden.
Het leven had een ander plan
Boy was i wrong! Nooit had ik kunnen bedenken — sterker nog het was het laatste waar ik ooit voor zou kiezen — dat ik thuis zou komen te zitten met mijn lieve kindjes. Ik ga geen betoog houden over hoe zwaar thuismoeders het kunnen hebben en hoe dankbaar ook deze rol kan zijn. Ik deel mijn persoonlijke verhaal en dat staat op zichzelf. Geen vergelijking … gewoon ik; een moeder die haar moederschapsplan opnieuw moest schrijven.
Wens versus realiteit
Doorgaan! Inmiddels weet ik, nu ik moeder ben, dat dat ook niet anders kan. Je kunt niet stoppen of stilstaan want zodra je dat doet sjezen de kinderen je voorbij en word je aan je arm meegesleurd. Ik ging altijd door, toen ik puber was en tegen allerlei obstakels in het leven aanliep en toen ik volwassen werd en was. Maar altijd was daar die moeheid, die moeheid die niet wegging.
Uiteindelijk kreeg ik een ‘mooi’ stempel in mijn medisch-dossier, mijn ik-paspoort: chronisch ziek. Oeps! Dit stond niet in mijn plan van aanpak, in mijn draaiboek. Wat nu? Zo anders kan het dus gaan in het leven. Ik had geen bijzondere ambities, eigenlijk vond ik een leuke moeder zijn combineren met een toffe baan al een mooie uitdaging maar dat bleek niet haalbaar. Zonder dat ik het wilde, kreeg mijn rol van mama een hele andere invulling. Werd ik die ‘zo gevreesde’ thuisblijfmoeder.
Doorgaan en toneelspelen
Jarenlang dacht ik dat ik status kon ontlenen aan een baan. Ik had enorm veel plezier in mijn werk en ondanks dat mijn eetstoornis vroeger veel roet in mijn ‘studie-pannetje’ had gegooid, probeerde ik mijzelf op te werken waar dat kon. Een baan was de ideale aanvulling én uitdaging naast het moederschap. ‘Hoi, ik ben moeder en heb een goede baan … leuk mens ben ik hè!’ Dat gevoel. Ik durf te bekennen dat ik — ondanks dat ik het niet meer kon opbrengen — nog lange tijd toneelspeelde. Ik moest doorgaan. Het moederschap is geen baan, kom op zeg, dat kan ik toch ook best combineren met een betaalde job?
Het goede voorbeeld willen geven
Nee dus, dat kon ik niet. Het heeft lang geduurd voordat ik dat kon toegeven. En weet je, eigenlijk vind ik dat nog het meest pijnlijke van thuiszitten. Erkennen dat je ‘slechts’ moeder bent. Want er wordt nog steeds laatdunkend gedaan over vrouwen die niet werken maar fulltime voor het gezin zorgen. En wat mis ik het en wat vind ik het lastig: geen collega’s meer, geen team-uitjes, geen kopje koffie met een ‘weekend-chat’, geen waardering en uitdaging meer op zakelijk vlak, geen inkomen meer waar je hard voor hebt geploeterd en geen ideaal voorbeeld meer zijn voor je eigen kinderen. Hoewel ik weet dat thuisblijfmoeder zijn ook een hele goede en verstandige keuze kan zijn, had ik nog altijd liever voor een baan gekozen en dat voorbeeld aan mijn kinderen meegegeven.
Ik heb in de laatste drie jaar wel ervaren dat volledig thuis zijn bij de kinderen soms ook hard werken is. Zowel mentaal als fysiek. De combinatie van werken en voor de kinderen zorgen is zeker ook geen makkelijke. Wat je situatie ook is — thuisblijver of werknemer — het is jouw gezin, jouw overweging en jouw beslissing. Stop met vingertjes en stop met hokjes. Mama’s: richt je op je eigen gezin in plaats van oordelen over een ander want vergeet niet dat juist dát ook een hoop tijd en energie kost!
De beste ‘job’ ever
Mamaisthuis is mijn nieuwe invulling, naast de tijd die ik met liefde in mijn gezin investeer. Hoewel het constant vereist dat ik op zoek moet gaan naar balans en de meeste tijd moet accepteren dat de ziekte bepaalt wat ik aan energie en tijd kan investeren, voelt het voor mij als de beste ‘job’ ever! Ik voel me gewaardeerd en ik kan door mamaisthuis beter accepteren dat het mantelpakje en de auto voorlopig even geen dienst hebben om 7.30 uur ’s ochtends.
En toch hoop ik ooit mijn moederschapsplan te herschrijven. Omdat dat betekent dat er genezing mogelijk is. En het uiteindelijk mijn eigen keuze zal zijn om wel of niet te werken en niet die van mijn ziekte.
Comments
Een moeder met ME, hoe is dat?
12/10/2020
[…] Lees ook: Mijn ‘moederschapsplan’ lag al klaar … […]
Frederique
4/03/2019
Er is maar zoveel dat je plannen kunt. Heb ik ook al gaande geleerd. Je plant en plant en dan gebeurt het leven.
Renata Feyen
3/03/2019
Ik begrijp niet waarom mensen iemand minder vinden als die thuis blijft voor de kinderen – daar is niks mis mee 🙂
Nadia
3/03/2019
Ik had ook een ideaal beeld, maar ik klapte in elkaar. Het lukte me niet de ballen in de lucht te houden, dus er moest wat veranderen. Mijn baan heb ik opgezegd, we moesten met het minimale rond komen, maar ik was zoveel gelukkiger! Ondertussen heb ik een leuke baan van 6 uurtjes in de week bij de Gall&Gall en mijn eigen bedrijf (blog&VA), ik ben nog nooit zo gelukkig geweest! En het mooie is, ik ben eigenlijk altijd thuis voor mijn zoon!
MC Kleuver
2/03/2019
Ik kan mij goed voorstellen dat het een omschakeling is geweest, van dromen naar realiteit. Maar volgens mij heb je met mamaisthuis.nl en je gezin alles op de rit 🙂
Daphne – verdraaidmooi
2/03/2019
Knap hoor om alle ballen in de lucht te houden. Wat goed dat je het zo deelt.
Monica
2/03/2019
Konden we alles maar van te voren plannen. Daar ben ik ook wel achter gekomen sinds ik moeder ben. Het leven komt zoals het komt en we kunnen alleen ons best doen om er wat moois van te maken. Als je daar je best voor doet dan ben je in mijn ogen al een goede ouder 🙂
Lipstickencupcakes
1/03/2019
Ik heb geen kindjes, dus ik zal niet weten hoe het is om voor kindjes te zorgen, maar als ik naar mijn vriendinnen kijk hoe veel ze doen voor hun kindjes heb ik echt ontzettend respect voor alle mama’s.
Annie
23/02/2019
O WAT EEN HERKENBAAR STUKJE MIJN MAN ZOU HUISMAN WORDEN EN IK ZOU BLIJVEN WERKEN. Maar wat liep het anders ik werd ook chronisch ziek en bleef bij de kinderen thuis. En wat miste ik collega’s enz en wat voelde ik me waardeloos omdat ik niet werkte. Nieuwe invulling aan het leven geven, gebrek aan energie om te doen wat ik echt wilde. Ook hier blijft de wens dat ik ooit kan kiezen want ja genezen blijft een hoop. Toch is het ook fijn dat ik de kinderen heb kunnen begeleiden naar volwassenheid en ik er nu kan zijn nu mijn dochter (23 jaar) ziek is.
Daphne
23/02/2019
Lieve sterke jij,
Ik reageer eigenlijk nooit op facebookberichten/blogs/etc, maar kan het bij dit stuk toch niet laten. Als dochter van een “thuisblijfmoeder” kan ik je zeggen dat ik terugkijk op een geweldige jeugd! Mijn moeder was de vrouw die me wegbracht naar school en elke dag op het schoolplein stond op te wachten. Ik mocht afspreken en als er vriendinnetjes kwamen spelen zorgde mijn moeder voor limonade en wat lekkers. In het weekend ging ik vaak logeren bij mijn oma of neefjes. Voor mijn ouders even rust en voor mij een geweldig uitje. Ik weet zeker dat jouw kinderen er later ook zo op terug kijken.
Ik weet dat het in de tegenwoordige tijd not done is om thuis te blijven, maar jij doet nu precies wat het beste is voor jou en het beste is voor je kinderen. Jouw gezin is jouw trots en ik voel de liefde. Ook al is het geen bewuste keuze, twijfel nooit aan je status als thuisblijfmoeder. Jij bent wie je bent.
Mocht het ooit lukken met je ziekte dan kan ik je aanraden om eens op de school van je kinderen te vragen of je kan helpen. Met de sinterklaasviering bijvoorbeeld of de kerstboom zetten. Of vind je het leuk om een themahoek te maken? Wil je graag iets thuis doen op eigen tempo dan zou je de poppenkleertjes kunnen wassen van de poppenhoek. Misschien lukt het om 1 keer in de week te helpen bij het AVI-lezen? Als leerkracht weet ik dat deze mama’s ook een enorme waarde hebben binnen een school. Ik ben mijn hulpouders enorm dankbaar! Voor alle kleine en grote dingen die ze doen. En als er ouders zijn die het niet lukt om wat voor reden dan ook, dan is dat zo.
Ik wens je veel succes en vooral veel liefde toe. Niet te streng zijn voor jezelf. Je bent goed zoals je bent!
Veel liefs,
Daphne
Esther
26/02/2019
Heel lief jouw woorden! Ik probeer zeker op school te helpen, zover dat kan. Hoewel dat echt niet iedere keer kan, merk ik wel dat ik een van de weinige moeders ben die vaker helpt en dat zullen mijn kinderen ook merken en zich herinneren. De energie die er is, gaat naar hen, altijd! Hoe moeilijk ook dat er nu geen uitdaging is op werkgebied, mijn gezin draaiende houden, kost voor nu genoeg. Dat doe en investeer ik met liefde! Nogmaals dank, heel fijn!