Of ik het moederschap volledig heb geaccepteerd? Zo klonk laatst een vraag van een oud collega. Ik vond het een bijzondere vraag. Een mooie ook wel. Één met een lading en lekker direct, hou ik van. Hij bleef daarom denk ik hangen. 

Ik had het me eigenlijk nooit zo expliciet afgevraagd. Als je een kind krijgt dan word je moeder. Je kunt dat moeilijk weigeren, dus ook niet-niet accepteren toch? Maar de vraag ging misschien meer over of je de hele (nieuwe) lifestyle van het moederschap ook kunt accepteren. Nou ja lifestyle, lifestyle … Misschien beter gezegd de ‘no-lifestyle’ of nog beter de ‘f*ck-my-lifestyle’.

Collectieve worsteling

Die oud collega en ik, we hadden contact via social media. Het was al een tijdje geleden dat we elkaar spraken. Een paar maanden geleden was ze bevallen van een prachtige dochter. Ik snapte wel ongeveer waar haar vraag vandaan kwam. Achter haar nieuwsgierigheid zat ongetwijfeld een eigen worsteling. Een worsteling of een herontdekking die iedere jonge moeder volgens mij wel herkent. Althans, ik ken hem van mezelf. Ik zie hem bij collega-moeders en de blogs op het internet staan er vol van. Dus volgens mij kan je dan wel spreken van een soort collectieve worsteling.

fuck my lifetstyle moederschap zwanger momlife

Superlatieven

Omdat dat hele moederschap na zes jaar en drie kinderen niet zo heel nieuw meer is, voelde ik de behoefte om haar een inkijkje te geven in mijn eigen worstelingen. Om haar te laten voelen dat ze sowieso niet alleen is. De struggle is real én — hoe je het ook went of keert — part of the deal. Ik schreef haar dat in mijn optiek het moederschap iets is van uitersten. Van superlatieven. Het is het mooiste, geweldigste, vermoeiendste, overweldigendste, leukste en ontroerendste ooit. Het is het allemaal, soms zelfs op hetzelfde moment. Dat maakt het soms een beetje bipolair vind ik.

Lees ook: Ontboezemingen

Het is superzingevend, want het is min of meer de essentie van ons bestaan en niks anders omvat zoveel liefde. Het is groot en veelomvattend en nogal een verantwoordelijkheid bovendien. En in de dagelijkse uitvoering is het ook nog eens je allergrootste spiegel en worden al je zwakke plekken op de proef gesteld. Het is 24/7 hard werken. Ga er dus maar aan staan, best ingewikkeld toch?! Gelukkig niet altijd, maar soms ook wel.

Compassie is key

Hoe dankbaar en trots ik ook ben, er zijn momenten dat het slechtste in mezelf naar boven komt. Niet perse door de kinderen, nou ja ook wel eens, maar vooral ook de hele ‘f*ck-my-lifestyle’ er om heen. Ik kom tot niks anders dan zorgen en regelen en ik heb de hele dag m’n handen vol. Nou kan ik mezelf redelijk goed wegcijferen, maar zelfs dan kan je dus uitglijden door een chronisch gebrek aan eigen tijd en eigen ruimte. Daar ben ik niet trots op, sterker nog ik haat het van mezelf als het gebeurt.

Maar ik heb ook geleerd mezelf te vergeven en er met meer compassie naar te kijken. Misschien is dat wel acceptatie. Jezelf toestaan dat je soms een slechte versie van jezelf bent. Dat je leven als moeder anders is dan je leven daarvoor. Of hardop uitspreken dat je niet álles van het moederschap superduper waanzinnig vindt. En dat dat je dus géén slechte moeder maakt.

Volle angst vooruit

Uiteindelijk overheerst de liefde voor je mini’s toch wel. Herpak je je supermom-powers en ga je weer in volle angst vooruit. In angst ja, want die krijg je in het moederschap er ook gewoon gezellig bij. Honderd kilo kwetsbaarheid die je de rest van je leven met je meezeult, alsjeblieft. Die vind ik overigens een stuk moeilijker te accepteren. Voor het gemak en geluk doe ik meestal maar gewoon net of die er niet is. Die ontkenning slaat natuurlijk nergens op, maar de hele tijd je angst doorvoelen nog minder.

Perfecte imperfectie

Van een heel ander kaliber maar als we het dan toch over acceptatie hebben zijn de permanente wallen, fronsrimpels, zachte buik, slappe borsten en grijze haren die het moederschap aan sporen achter laat. Dat zijn van die zaken die je — aangezien je de natuur toch niet tegenhoudt — maar beter kunt omarmen. Met alle verwoede pogingen mezelf naar de sportschool te slepen en m’n wallen dicht te smeren met concealer, geloof ik niet dat ik de fysiek imperfectie al helemaal heb geaccepteerd. Maar ik voel ook de trots waar dit lijf toe in staat is. Ook al oogt het misschien slapjes, het is sterker dan ik ooit had gedacht. Het hele schoonheidsaspect is bovendien maar net tegen welke norm je het afzet, nogal relatief dus. En dat maakt het dan toch weer makkelijker te accepteren dat het is wat het is.

Terug naar de hoofdvraag. Heb ik het moederschap nu eigenlijk wel of niet geaccepteerd? Ja, ik voel toch van wel. Het is verre van perfect, en toch is het perfect zo. Ik voel geen verzet, hooguit soms wat opstandigheid. Misschien zou ik soms wel anders wensen maar nooit anders willen. #Fuckmylifestyle, #iloveit

Ik ben eigenlijk wel benieuwd, heb jij het moederschap geaccepteerd? Laat je het ons weten in de comments? Leuk!