Mijn naam is Bente Meijs en ik sta samen met mijn man Rob aan het begin van een heel spannend traject; een vruchtbaarheidsbehandeling middels een eiceldonatie

We hebben besloten om maandelijks ons verhaal op mamaisthuis te delen omdat we de mensen die ons vanaf het begin volgen, graag op de hoogte willen houden. Tot aan de eerste poging kun je hier lezen hoe het met ons gaat, welke obstakels we tegenkomen en welke emoties we te verwerken krijgen. We beseffen ons dat het een spannend en intensief traject wordt met veel ups en downs maar we willen graag meewerken aan meer openheid over eiceldonatie.

Onvruchtbaar
Op mijn vijftiende ben ik vervroegd in de overgang geraakt. Hoewel ik al die jaren wel in de gaten had dat er iets niet klopte, kreeg ik de uiteindelijke diagnose pas toen ik 18 jaar was. Mijn wereld stortte volledig in op dat moment. Ik had al vanaf dat ik kind was maar één grote wens: moeder worden! 
Iets wat altijd zo vanzelfsprekend had geleken, was ineens niet zo vanzelfsprekend meer. Als 18 jarige vrouw kreeg ik te horen dat ik onvruchtbaar was en niet via de natuurlijke weg moeder zou kunnen worden.

bente maart 2

De man van mijn dromen
Inmiddels ben ik alweer zeven jaar gelukkig met Rob, de man van mijn dromen en straks hopelijk de vader van mijn kinderen. Onze relatie is heel intens en ijzersterk en nadat we begin dit jaar ons droomhuis hebben betrokken, hebben wij nog maar één vurige wens; een gezinnetje stichten. Jullie hebben in de vorige blogpost al kunnen lezen hoe Rob een paar jaar geleden reageerde op mijn onvruchtbaarheid en hoe wij hier samen vaak over hebben gepraat. Uiteindelijk hebben wij na al deze gesprekken samen besloten om voor een eiceldonatie te gaan en middels het filmpje op Facebook hebben wij de zoektocht naar een geschikte donor in gang gezet.

Lees hier terug wat er allemaal vooraf ging aan deze blogpost 

Maart 2016, van België naar Nederland
Ruim een maand geleden schreef ik mijn vorige blogpost voor mamaisthuis, wat is er weer veel gebeurd in die afgelopen weken. Het traject in Gent was gestart en inmiddels waren de onderzoeken voor de Nederlandse donor in gang gezet. Een spannende tijd van lang wachten met uiteindelijk het bericht dat ook de Nederlandse donor niet verder kon gaan met het traject in verband met medicatie die zij momenteel neemt. Een tegenvaller en een bericht waar we eigenlijk geen rekening mee hadden gehouden maar wat we wel weer moesten verwerken. De teller stond op nul. Het traject waar we inmiddels met ons hele gevoel, onze emoties en hoop in zaten was een traject geworden zonder potentiële donoren.

Terwijl we dit moeilijke nieuws aan het verwerken waren, kregen we totaal onverwacht een uitnodiging van het Medisch Centrum Kinderwens Leiderdorp. Hier stonden we al geruime tijd op de wachtlijst en nu belden ze dat we aan de beurt waren voor een intakegesprek. Juist vanwege de enorm lange wachtlijsten in Nederland, hebben we een aantal maanden geleden besloten om het traject in Gent te gaan starten. Het blijft een achtbaan waarin we zitten; het ene moment het besef dat we zonder donoren in het traject in Gent staan en het andere moment de uitnodiging voor een intake in Leiderdorp.

Eiceldonatie in Leiderdorp
Hoopvol en gespannen maakten wij de afspraak voor het intakegesprek; 7 maart stond met dikke letters in de agenda genoteerd! De dag voor de afspraak zijn we al naar Leiderdorp vertrokken om eventuele files en vertraging de volgende dag te omzeilen. We vierden die zondag ook dat we inmiddels zeven jaar geliefden zijn, hebben heerlijk genoten op het strand en we verbleven in een hotel.

Bente maart

De ochtend van 7 maart zaten we al vroeg aan het ontbijt om ruim op tijd naar Leiderdorp te kunnen vertrekken. Wat een pech, we belandden vrijwel meteen in de file en toen ik in de verte voor de zoveelste keer de borden boven de snelweg zag knipperen, wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Ik ben sowieso altijd wat gestrest als ik ergens te laat dreig te komen maar dit was niet zomaar een afspraak; deze afspraak was het begin van een traject dat ons hele leven kon veranderen. Gelukkig kwamen we alsnog precies op tijd in het ziekenhuis aan.

Tijdens het eerste gesprek bespraken we het traject zoals dat in het Medisch Centrum Kinderwens wordt aangeboden. Dit traject lijkt heel veel op het traject dat we gestart waren in Gent, echter er zijn een aantal verschillen. Het grootste verschil met het traject in Gent is dat de donor bekend is. Anonimiteit op het gebied van eiceldonatie is in Nederland verboden. De reden dat wij naar Gent waren uitgeweken waren met name de lange wachtlijsten in Nederland. Anonimiteit van de donor was voor ons nooit echt een vereiste. Als we middels het traject in Leiderdorp zwanger raken dan kan ons kindje op zijn of haar zestiende jaar een aanvraag doen naar de donor. Mocht ons kindje daar behoefte aan hebben, de tijd zal het leren, dan is dat in elk geval mogelijk en dat is ook wel weer fijn om te weten. Het tweede verschil met het traject in Gent is dat je in Leiderdorp minder eicellen tot je beschikking hebt. De kans op een embryo van goede kwaliteit is hierdoor statistisch gezien aanzienlijk kleiner.

Na het horen van al deze informatie waren we nog steeds blij met de mogelijkheid om hier te kunnen starten en dus gingen we meteen van start met een aantal onderzoeken. De arts heeft mijn baarmoeder opgemeten om te beoordelen of deze voldoende ruimte biedt voor het dragen van een kindje en ik werd helemaal goedgekeurd. Mijn baarmoeder is groot genoeg waardoor het slikken van medicatie in de toekomst niet nodig is.

Toen was het Rob zijn beurt. Hoewel het voor de medewerkers van het ziekenhuis dagelijkse kost is, voelde het voor ons toch een beetje ongemakkelijk om een kamertje ingestuurd te worden waarvan je weet dat iedereen die daar naar binnen gaat dezelfde opdracht heeft; het potje vullen. Maar als je als man aan dit traject begint dan weet je dat er een moment komt waarop je een prestatie moet leveren die verre van romantisch is. Rob kwam met een grijns op zijn gezicht de kamer weer uit en gaf het potje aan de medewerkster van het laboratorium. Daarna hadden we een afspraak bij de maatschappelijk werkster, toen zij doorkreeg dat wij ‘Bente en Rob van de Facebook oproep’ waren, volgde er nog een ontspannen en leuk gesprek. Tijdens het gesprek kregen we ook vragen die duidelijkheid moesten geven over hoe graag we dit kindje willen en of we ons goed realiseren hoe zwaar dit traject is. Toen we de vraag kregen; ‘denken jullie net zoveel van dit kindje te kunnen gaan houden als van een kindje dat geboren wordt na een normale bevruchting’, vertelden we ontroerd en met tranen in onze ogen hoe graag we dit willen en hoe enorm gewenst het kindje is. Voor de maatschappelijk werkster was meteen duidelijk dat we in dit ziekenhuis op de juiste plek zijn en dat we heel goed weten waar we aan beginnen. Nu is het weer wachten op het telefonisch consult over twee weken waarin we te horen krijgen hoe het traject er verder uit zal gaan zien en wat de volgende stappen zijn. Tijdens de lange heenrit die we zondag maakten, zagen we twee ooievaars over vliegen….

Tot de volgende keer!

Groetjes Bente