Een vrolijk en meegaand meisje. Dol op paardrijden, de kleur roze en dansen. Met haar 7 jaar is ze net zo groot als haar zusje van 3. Meldinysha is anders dan de rest. Uniek en mooi zoals ze is maar anders.
Slapen is — of beter gezegd was — één van mijn grootste talenten. Dat geen van mijn kinderen dit talent van nature heeft geërfd vind ik wonderlijk. Maar vooral nogal oneerlijk want in de afgelopen zes jaar moederschap heb ik dit talent volledig aan de kant moeten zetten.
Vroeger toen in mijn middelbareschooltijd, was respect voor de juf of meester heel vanzelfsprekend. Tegen oudere mensen zei je u en vloeken was niet netjes.
Terwijl er al dagen met man en macht wordt gezocht naar peuter Julen die in een meters diepe put is gevallen, lees ik het ene na het andere heftige nieuwsbericht.
Een beetje rumoer in Nouri’s klas. Want hoe zit het nu eigenlijk? Ben je een jongen, een meisje, of allebei?
Daar stond ik met mijn lieve, onbevangen dochter van zes jaar in een openbaar toilet. We waren samen een middagje op stap en stonden te wachten in de rij om naar het toilet te gaan. En toen gebeurde het …
“Kom mam, zullen we naar het speeltuintje? Nog even buiten spelen.” Uiteraard had ik nog tal van dingen die gedaan moesten worden maar voelde ook erg de behoefte om daar juist niet aan toe te geven.
The word is out! Leek het er vorig jaar nog op dat het jaren kon gaan duren … ineens was alles anders. Vooraf had ik mij wel eens zorgen gemaakt of het allemaal niet te ingrijpend zou zijn; het opbiechten van het jarenlange liegen. Maar niets is minder waar: het viel honderd procent mee!
Soms denk ik wel eens: ‘Hoe deden mijn ouders dat vroeger?’ Ik ben namelijk opgegroeid in de tijd dat een telefoon nog vastzat aan de muur. Wanneer je echt hip was, had je in plaats van een draaischijf een telefoon met toetsen, maar dat was het dan ook wel.
Bij ons thuis gaat er geen dag voorbij zonder voorlezen. Niets zo leuk als samen wegduiken in een andere werkelijkheid. Leve de kinderboekenweek!