Een vrolijk en meegaand meisje. Dol op paardrijden, de kleur roze en dansen. Met haar 7 jaar is ze net zo groot als haar zusje van 3. Meldinysha is anders dan de rest. Uniek en mooi zoals ze is maar anders.
Door haar aandoening achondroplasie is haar plek in de samenleving kwetsbaar. Dit heerlijke, enthousiaste meisje moet dagelijks omgaan met starende blikken, onbegrip en pesten!
Liefst onzichtbaar zijn
Meldinysha en haar gezin merken zelf weinig van haar aandoening. Totdat ze de deur uitgaan en op openbare plekken komen. Het net iets langer aangestaard en nagekeken worden is pijnlijk voor haar en haar ouders. Kinderen kunnen heel gemeen zijn. Niet altijd bewust, soms begrijpen ze ook niet wat er met Meldinysha aan de hand is en beoordelen ze haar op wat ze zien. Haar uiterlijke kenmerken zijn vaak aanleiding voor pestgedrag. “Wanneer ik mij onveilig voel dan maak ik mij klein. Ik weet inmiddels dat juist deze houding ook weer uitnodigt om misbruik van te maken maar ik wil dan het liefst onzichtbaar zijn.”
Gevolgen achondroplasie
Van kleins af aan weet Meldinysha dat ze anders is dan anderen. Ze heeft geleerd hier mee om te gaan en anderen uit te leggen wat er met haar aan de hand is. Op school houden kinderen rekening met haar en helpen haar wanneer ze dat nodig heeft. Vooral fysiek loopt ze door haar anchondroplasie achter en is ze minder sterk. “Wanneer klimmen bij de gymles niet goed lukt of ik balspelen lastig vind, dan is er altijd wel iemand die mij helpt. Dat vind ik heel fijn!”
Achondroplasie komt bij 1 op de 25000 mensen voor. Deze mensen worden maximaal 140 cm lang en hebben kortere benen en armen. De oorzaak hiervan is dat het kraakbeen van de ledematen niet goed verandert in bot.
Om wat weerbaarder en fysiek sterker te worden, zit ze op kickboksen. Dit helpt haar om in haar kracht te staan, iets wat ze in deze verharde maatschappij helaas nog vaak nodig zal hebben. Daarnaast gaat ze iedere week naar paardrijles. Meldinysha is dol op paarden, ze kan ontspannen door het contact met ze en de paarden helpen haar op emotioneel gebied.
Voorgevoel bevestigd
Jeandrelica genoot van haar zwangerschap. Ze voelde zich heel goed. Totdat de twintigwekenecho naderde. Haar humeur werd ineens somber en ze maakte zich zorgen over het kindje in haar buik. “Ik haalde mij ineens van alles in mijn hoofd. Zonder dat daar de eerste periode aanleiding voor was. Ik voelde gewoon dat er iets niet klopte. Ik zal wel last hebben van een zwangerschapsdepressie dacht ik.”
Tijdens het maken van de echo werd Jeandrelica’s onderbuikgevoel bevestigd. De verloskundige in opleiding zei dat er inderdaad iets mis was met het kindje in haar buik en ze de foto’s ter beoordeling zou doorsturen. “De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Ik had het al die tijd goed, mijn baby, wat is er toch met je aan de hand?”
“De verloskundige liet me de echofoto’s zien, ik wist niet waar ik op moest letten maar ze vertelde mij rustig wat haar opgevallen was. We bekeken samen haar armen en benen en ze legde mij uit wat dat kon betekenen. Ik was intens verdrietig en heel gespannen maar hield me rustig. Dit werd in mijn dossier als ‘laks’ omschreven. Onbegrijpelijk! De wereld stond stil, de emotie zat gewoon zo diep dat ik het geen plek kon geven!”
The hardest battles for the strongest soldiers
Jeandrelica gaat een moeilijke tijd tegemoet. Wetende dat de toekomst lastig zal worden en haar meisje waarschijnlijk een hoop tegenslag zal moeten verwerken, denkt ze soms in stilte ook aan de optie om abortus te plegen. Ze kan het niet. Vanaf het allereerste moment houdt ze van dat kleine mensje in haar buik, ze verdient een kans, hoe dan ook.
Jeandrelica gaat naar haar oma om tot rust te komen. “Hoewel ik de hele zwangerschap een goede eter was, kreeg ik die avond geen hap door mijn keel. Er ging zo ontzettend veel door mij heen. Ik zei niets maar mijn oma wist meteen dat er iets was. Op een gegeven moment schreeuwde ik het uit van wanhoop, gelukkig wist ze mij rustig te krijgen. Haar woorden: ‘Vergeet niet Jean, God gives his hardest battles to his strongest soldiers’. Je hebt al zoveel meegemaakt in je jonge jaren, kijk waar je nu staat. Er is geen berg die God jou laat bewandelen als hij weet dat je het niet aankan. Je kunt dit, samen met jouw meisje!’ gaven mij veel moed en vertrouwen.”
Geen leven zonder haar
“Ik heb gehuild in stilte toen Meldinysha werd geboren. Gehuild en gesmeekt waarom ik? Twee jaar lang was het een strijd voor mij om haar te accepteren zoals ze is. Vertrouwen te krijgen in de toekomst die voor ons lag. Gelukkig heb ik voor haar gekozen en doorgezet want ik kan mij geen leven zonder haar voorstellen. Ze is goed zoals ze is. De maatschappij maakt het haar moeilijk en moet mensen zoals Meldinysha accepteren en een eerlijke kans gunnen.”
Jeandrelica heeft nog steeds veel moeilijke momenten. Vooral wanneer haar dochter gepest wordt, ergens niet aan mee kan doen of iets niet kan. Dan voelt ze zich heel machteloos en deelt het verdriet en de pijn die haar dochter voelt. “Gelukkig ontmoet ik steeds meer mensen die hetzelfde hebben als Meldinysha. Het is fijn om met mensen te spreken die weten wat je meemaakt, het schept een band van vertrouwen.”
Lees ook: Hetzelfde zoals jij maar toch heel anders
Ongelijke strijd sterke en zwakkere
Jeandrelica wil haar verhaal delen om meer openheid te creëren over ‘anders zijn’ en hiermee oproepen tot tolerantie. Het is belangrijk dat ouders kinderen leren dat niet iedereen hetzelfde is. Dat er ook kinderen zijn die met fysieke afwijkingen — anders dan de norm — worden geboren. Ieder kind en mens is uniek en mag er zijn. We moeten er samen voor zorgen dat de samenleving de kwetsbare groep ‘anders zijn’ ook een plek biedt.
Ouders kunnen kinderen al jong leren dat nawijzen, aanstaren, uitlachen en grapjes maken ronduit schadelijk kan zijn. Het is belangrijk om aandacht te geven aan pestgedrag en dit te corrigeren. Pesten is namelijk altijd een ongelijke strijd tussen de sterke en de zwakkere. Iedereen verdient liefde en het recht zichzelf te kunnen zijn … ook als dat anders is dan de norm!
Dan is het goed, goed zoals het is
“Mijn meisje is een heerlijk kind, enthousiast, gepassioneerd en ze gaat met plezier naar school. Ik ben iedere dag dankbaar dat ik haar moeder mag zijn en wil haar zo goed mogelijk begeleiden. Ook zij heeft dromen. Ik koos voor haar toen ik wist dat het niet makkelijk zou worden. Ik gaf haar een kans met heel mijn hart. Nu kan ik alleen maar hopen dat de maatschappij dat ook doet. Dan is het goed. Goed zoals het is.”
Photocredits: Nathalie Villier
Geef een reactie