Gisteren werd ik verrast door een zenuwachtige dochter die niet goed wist hoe ze met haar verhaal moest beginnen. “Mam, ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen. Eigenlijk weet ik helemaal niet of ik het wil zeggen.”
Halleluja voor het gegiebel
Terwijl de klok half acht slaat en het eigenlijk bijna tijd is om naar bed te gaan, wordt het duidelijk dat ze ergens over wil praten. Maar het gesprek komt niet echt op gang. Driftig knedend met haar nieuwe slijm, blijft ze maar herhalen dat er iets is maar ze niet echt weet hoe ze erover moet beginnen. Ze wordt er een beetje zenuwachtig van, zo schattig. Mijn kleine meisje gaat een serieus gesprek beginnen met haar moeder. Halleluja voor het gegiebel waarmee ze haar eigen pogingen tot een gesprek steeds onderbreekt; maakt het geheel toch net iets luchtiger en mama’s hartslag rustiger.
Een steeds grotere belevingswereld
Op een gegeven moment valt bij mij het kwartje: dit is zo’n moeder-dochter moment. Wees er voor haar, hoe dan ook, nu komt het vast en zeker op een knap staaltje pedagogisch opvoeden aan. Telefoon weg, rustig zitten op je altijd onrustige gat, ogen vol liefde en alle aandacht gericht op je kleine-grote-meisje of andersom mag ook. Niet sturen, gewoon laten merken dat je er voor haar bent.
Boy o Boy, ik word er zelf een beetje zenuwachtig van. Wat kan een dame van bijna negen jaar nu op haar hart dragen? Geen idee welke kant het op gaat maar het is me wel duidelijk dat dit waarschijnlijk zo’n memorabel moment wordt waarvan er nog velen zullen volgen. Zo’n moment waar je het later nog vaker over zult hebben samen. ‘Weet je nog toen …’, giebel giebel.
Hoewel ik heel goed zie en ervaar waar mijn meisje zich bevindt in haar ontwikkeling, verrast ze mij nog geregeld met dingen die ze weet of geleerd heeft. Kinderen worden zo snel wijs en soms ook echt sneller dan me lief is. Die onbevangenheid gaat er langzaam maar zeker af en hun kennis en belevingswereld wordt groter.
Het was een mooie lentekriebels-avond
Daar zit ze in haar stoere pyajama van de jongensafdeling van Hema. Mijn meisje op weg naar een bepaalde kinderlijke volwassenheid. Ze draagt een spannend geheim met zich mee. Iets waar ze zichtbaar niet van weet wat ze er mee aan moet. Ik vind het aandoenlijk dat ze haar mama — van nog maar 41 ; ) mèt rugzak — zo voorzichtig voorbereidt en benadert. “Mam, iemand heeft mij vandaag verkering gevraagd en ik heb nee gezegd”.
Wat volgt is een moeder-dochter onderonsje zoals we allemaal wel eens gehad hebben vroeger. Een ‘Hoe deed jij dat vroeger mama, als iemand waar je niet verliefd op was je verkering vroeg?’ — whaaa dat ik juist ALTIJD degene was die verliefd was en die ander niet, dat heb ik achterwege gelaten zul je begrijpen. En een ‘Ach lieverd, heb je het wel een beetje voorzichtig gebracht?’ ‘Misschien kun je er de volgende keer beter een sorry achterplakken of zeggen dat je hem wel leuk vindt maar niet verliefd bent?’
Het was een mooie lentekriebels-avond. Ondanks dat mijn meisje de butterflies bij die ander wellicht heeft laten wegvliegen besef ik mij dat wij ouders allemaal een keer — misschien zelfs meerdere keren — de ‘verliezer’ en de ‘winnaar’ in de liefde aan de keukentafel zullen spreken. En ieder gesprek zal even belangrijk, mooi en memorabel zijn.
Kleine meisjes worden groot, veel te snel … altijd!
Benieuwd wanneer bij jullie de eerste ‘verliefdheid en verkering’ gesprekken kwamen? Lees het graag in de comments!
Comments
Ramona
14/06/2018
Ach wat geweldig
Al zou ik denk ik juist proberen om niet te leren sorry te zeggen voor iets wat zij niet voelt. Het is jammer voor “de andere kant”, maar niet iets waar zij zich voor moet verontschuldigen. Haar gevoel is nooit verkeerd. Dat mag er zijn
Esther
14/06/2018
Goed punt. heb je helemaal gelijk in!
Dit hoop ik nooit meer mee te maken! – Mama is thuis!
14/06/2018
[…] Wanneer je kind zegt: “Mam, ik moet je iets vertellen …” […]
Maddy – Meer met mama
27/03/2018
O wat mooi!! En wat goed dat ze je het verteld. Lijkt me een erg speciaal momentje!
Ben
25/03/2018
Test
Nicole
17/03/2018
Ach wat schattig! Hier duurt dat nog wel even.. hoop ik 😉
Je had niet eens tijd voor een knuffel en een kus – Mama is thuis!
17/03/2018
[…] Lees ook: Wanneer je kind zegt: “Mam, ik moet je iets vertellen …” […]
Ingrid
14/03/2018
Onze oudste dochter is 7. Ik ben benieuwd wanneer zij met zo iets komt. Vind y leuk maar stiekem ook best spannend
Melissa
13/03/2018
Aah wat super lief. Lijkt mij bijzonder en super leuk.
marjolein
13/03/2018
Mooi verhaal, de onderonsjes zijn voor mij ook het meest bijzonder. heelrijk momenten die ik ook zo zeer koester
Fleur
11/03/2018
Hier heeft mijn dochter van 9 al dik 2 jaar verkering met de overbuurjongen. Het is schattig om ze te zien, maar de lentekriebel gesprekken hebben we voorzichtig toch al wel gevoerd
Jamey
10/03/2018
Oh wat een ontzettend ontroerend verhaal! Ik ben zo benieuwd hoe dat straks gaat bij mijn meisje!
Tamara
10/03/2018
Haha wat super lief vind s het echt geweldig die kindjes die ineens al met verkering komen enz
Judith
10/03/2018
Ah zo lief die eerste liefdes van kinderen. Keira en haar vriendje zijn net uit elkaar, allebei huilen, zo sneu
Merel
9/03/2018
In groep 1 kreeg June verkering en dat duurde tot groep 4. Tot zover Verstandig dat ze nee heeft gezegd ipv ja omdat ze het anders zielig zou vinden, zie ook weleens anders gebeuren.
Karin
9/03/2018
Haha, leuk om te lezen