Nadat mijn man bijna twee jaar lang alle zeilen had bijgezet op zijn werk om een project overzees te mogen doen, kwam onze grote wens eind 2014 uit. Een avontuur in het buitenland!

Met zijn tweeën even de normale paden ontwijken en een jaartje onder de zon van het expatleven proeven. Dit zou hét ideale moment worden om een gezin te starten. Zelf was ik het daar niet mee eens maar ik had de strijdbijl al een tijdje begraven. ‘Het ideale moment’ en ‘nu past het in de planning’. Mijn intuïtie vertelde mij dat een baby er niet in één vingerknip is. Maar een kind krijg je niet alleen, je moet er beiden helemaal klaar voor zijn. Ik was al wel een jaar eerder gestopt met de pil … dan was die maar alvast uit mijn systeem. Zodra we op het tropische eiland neerstreken, gooiden we het oefenen overboord en gingen we voor het echie. Maar de maanden verstreken en een zwangerschap bleef uit. Ik zocht bevestiging dus ging aan de slag met eisprong-testen, maar het tweede felgekleurde streepje kwam maar niet tevoorschijn. Zou er dan iets mis zijn? Doe ik het niet goed? Zouden die tussentijdse bloedingen en ongesteldheid van 10 dagen dan toch iets meer betekenen?

Eigen beeld credits: Claudia Sanches

Jawoord tussen de palmbomen

De tijd vloog voorbij, familie, vrienden, iedereen zocht ons op. Voor we het wisten waren we er bijna een jaar, nog helemaal niet klaar om naar huis te gaan. Het werk beviel en ik vermaakte me ook prima. We besloten te blijven en ons verblijf extra bijzonder te maken door tussen de wuivende palmbomen elkaar het jawoord te geven. Voor mij ook een geweldige afleiding — een huwelijk voorbereiden — iets wat perfect matchte met een freubelmeisje als ik.
Wel zou het betekenen dat we hier een huisarts moesten gaan zoeken. We tikten al bijna het jaar aan en dat was natuurlijk niet de planning. De huisarts was kort en zakelijk. Waarschijnlijk dacht ze: daar heb je weer zo’n stel dat denkt dat een kind er op bestelling is. We werden naar huis gestuurd met het advies de testjes de deur uit te gooien. ‘Je wordt gewoon ongesteld dus die dingen kloppen niet. Jullie zijn jong dus vooral lekker doorgaan’. Wel wilde ze voor de zekerheid wat uitstrijkjes, bloed en sperma laten onderzoeken. Dat luchtte mij op, ik voelde me toch een beetje gehoord.

Eigen beeld credits: Claudia Sanches

Na onze vakantie in Nederland hadden we alle uitslagen binnen, alles was goed. Dat voelde vreemd, alles in orde? Waarom lukt het ons dan niet. We besloten al onze aandacht op de bruiloft te storten. Dan konden we niet meer te horen krijgen dat we er te veel mee bezig waren. Mijn man en ik hebben er nooit een geheim van gemaakt dat we bezig zijn met onze kinderwens. Het feit dat we nog niet succesvol hierin zijn, heeft wel een keerzijde. Het is leuk als het dan ook lukt, maar de tot op heden lonkende ogen maakt het ondertussen ongemakkelijk.

Reden voor verder onderzoek

Onze grote dag brak aan. Enorm verwend met een berg dierbaren uit Nederland die allemaal voor ons overgevlogen waren, maakte het tot een geweldige week. Toen het feestgedruis voorbij was en we weer alleen waren begon het bij mij te knagen. Ik had nog maar weinig omhanden, het buitenlandleven was heerlijk maar ook best eenzaam soms. De tweede slaapkamer bleef leeg en mama worden in dit huis was ondertussen een utopie geworden. We besloten opnieuw bij de huisarts aan te kloppen. Een andere omdat onze arts met zwangerschapsverlof bleek. Deze keer was het anders. De dokter vroeg me of ik wel eens een testje deed voor de eisprong? Ik zei: “Ja, de vele negatieve testen waren de reden dat ik eerder aanklopte”. Ze zei meteen dat het wel degelijk een signaal was en we nu meteen door gingen pakken. Ik kreeg een verwijzing naar het ziekenhuis.

Daar liep ik dan het hospital-terrein op met mijn verwijsbriefje in mijn hand. Ik had het gebouw nog nooit van dichtbij bekeken maar de vervallen status deed me wel even schrikken. Het had ook een voordeel, dat klinische, de zeer nerveus makende ziekenhuissfeer was ver te zoeken. Een hoop formulieren en balies verder was ik ingeschreven en stond er een afspraak in mijn agenda bij de gynaecoloog. Daar gingen we dan … de medische molen van een tropisch land in.

We kregen te horen dat mijn hormoononderzoek via het bloed in de verkeerde periode van mijn cyclus gedaan was, dat moest opnieuw. Ook alle uitstrijkjes passeerden opnieuw de revue. Ik kreeg een echo en een coloscopie; een microscopisch onderzoek van de baarmoedermond. De arts dacht namelijk aan baarmoederhalskanker omdat ik zoveel last van spotting had. Alles bleek helemaal goed. Inclusief de opbouw van de eisprong. Mijn cyclus was zo’n 31 dagen en mijn maandelijkse buikpijn begon pas 5 dagen na het eerste bloedverlies. Het kwam erop neer dat ik de verkeerde dag aanzag als cyclusdag 1. In mijn berekening bleek de eisprong pas op dag 21, dan was bij mij de moed allang in de schoenen gezakt en was ik gestopt met testen.

Eigen beeld credits: Claudia Sanches

De gevreesde kramp bleef uit

Ondertussen maakten we wel concrete plannen om terug naar huis te gaan. Waar in Nederland een heel medisch blik wordt opengetrokken bij vruchtbaarheidsproblemen houdt dat in veel andere landen op. Op de valreep kreeg ik het laatst mogelijke onderzoek dat het ziekenhuis te bieden had. Een HSG. Het doorspuiten van je eileiders om te bepalen of er geen complicaties zijn. Dat was wel even andere koek, ik had gegoogeld (nooit doen!) wat het inhield. Urenlang las ik de meest verschrikkelijke verhalen op de vele forums. Mijn angst overwon het van de schaamte. Waar ik eerder mijn man de deur wees zodra er een eendenbek aan te pas kwam, wilde ik nu toch echt mijn rots naast me hebben staan. Gewapend met twee veel te dikke Ibuprofens in mijn maag zat ik te wachten op mijn beurt in de wachtkamer, gewoon in de zwoele buitenlucht. Toen de deuren voor mij opengingen viel mijn mond open, het leek of ik zo Europa binnenwandelde. De witte steriele ruimtes, de geavanceerde apparaten, een totale verrassing. Toen ik een operatieschort in mijn handen gedrukt kreeg bevroor ik. Mijn man heeft me maar uitgekleed en met lood in mijn blauwe slofjes liep ik richting de hypermoderne kamer. Daar viel een last van mijn schouders; geen vrouwonvriendelijke beugels en mijn man moest een loodschort aan. Ik voelde me opeens niet meer alleen in mijn apenpakje. We grapten erover en voor ik het wist zei ze: “De ballon gaat er niet goed in dus we proberen het zo, hier komt de vloeistof voor de foto”. Huh, was dat het? Waar was die verschrikkelijke kramp? Ik voelde niks, mijn overdosis pillen deden goed zijn werk! De uitkomst was er dan ook meteen, alles is prima in orde.

Tegenslagen incasseren

Een ruime maand later stonden we weer op Nederlandse bodem met een pakket aan uitslagen. Bloednerveus of ze in Nederland deze onderzoeken wel serieus zouden nemen. Gelukkig kon de feestmuts op; het ziekenhuis nam voldoening met de testen die we hadden gedaan. Ze gingen ons behandelplan met elkaar bespreken. Omdat we geen idee hadden wat dat zou kunnen zijn, vroegen wij wat de verwachting was. “IUI met hormoonprikken”, zei de arts. Wauw, we waren verbaasd, niet eens eerst een pilletje of iets?

Twee weken later stond de afspraak. Vol verwachting schoven wij aan. De arts stak een verhaal af over een percentage dat ze berekenen op hoeveel kans je nog hebt om zelf in verwachting te raken. Wij bleken een paar procent ‘te veel kans’ te hebben en werden naar huis gestuurd met het advies om over vijf maanden terug te komen. Er ontstond totale paniek bij ons. ‘Hoe bedoel je, we krijgen geen hulp’. Tranen waren niet tegen te houden en mijn man werd boos. De arts beloofde om toch nog even overleg te plegen, aangezien ze zelf afwezig was toen ons dossier besproken werd.

De dag erna kreeg ik al een belletje met het nieuws dat ze ons toch gingen helpen. We werden ingepland voor de prikinstructie. Wauw, het is toch opeens zo ver! We krijgen een handvat, hulp, misschien wel een wondermiddel! Maar een paar weken later kwam er een nieuwe donderwolk. Na het oefenen met een naald in mijn eigen buik prikken mochten we opnieuw aanschuiven bij de arts. De arts vertelde ons dat er slechts nieuws was. Er waren fouten gemaakt in het lab waardoor we niet meer op volle kracht door konden gaan. Het hele proces zou ernstige vertraging oplopen. Wat een enorme domper …

Verloren droom

Zoals ik al vermoedde werd ik daarna ongesteld en belde ik het ziekenhuis om onderaan de wachtlijst bijgeschreven te kunnen worden. Maar de buikpijn verdween en het bloedverlies hield op. Precies na twee jaar bleek er een minikindje in mij te groeien. Het ziekenhuis kreeg gelijk, het kon mij geen bal schelen, we waren in verwachting! Het voelde onrealistisch. Het was ons gelukt. Maar al snel begon mijn standaard spotting de kop op te steken. Ik schonk er verder weinig aandacht aan, want geen arts maakt zich er druk over, dus dan zal het wel niks zijn. Maar in de achtste week begon het mij op te breken, het voelde niet goed, ik had het idee dat mijn zwangerschapskwaaltjes aan het wegglippen waren. Ik moest nu toch wel een keer bellen naar het vragenspreekuur. “Mevrouw maakt u zich geen zorgen, we kunnen de echo iets naar voren schuiven als u dat geruststelt”. Toen leek het of mijn lichaam het niet langer ging ontkennen, het oude bloed werd opeens meer. Vol spanning keken we de volgende dag samen naar ons kleine vruchtje op het scherm. Daar was ie dan! De arts bleef lang stil. “De embryo heeft een groeiachterstand, hij moet even zijn best gaan doen”, zei de arts uiteindelijk. Een schok voor mijn man want die vindt dat ik mij soms te veel zorgen maak. De arts gaf wel meteen aan dat het bloedverlies er los van stond. Maar eenmaal thuis gekomen werd de buikpijn steeds heviger en veranderde het bruine bloed in rood, veel rood bloed. We verloren onze droom. Het was te mooi om waar te zijn, letterlijk.

Bloedverlies houdt aan

Met lege handen klopten wij weer aan bij het ziekenhuis. We hadden nu bewezen dat we het zelf konden, gingen ze ons dan nog wel helpen? Maar gelukkig, we werden ingepland en afgelopen mei hebben wij onze eerste IUI-poging gehad. Met bijna een lach op mijn gezicht injecteerde ik mezelf dagelijks, eindelijk een hulpmiddel, en alles ging volgens het boekje. Nu gaat het ons lukken! Ik voelde bijna ieder zwangerschapskwaaltje en was ervan overtuigd dat het gelukt was. Maar helaas. Het bracht me van mijn stuk, de wachtweken waren zwaar en ik voelde me zo alleen. Was ik gek aan het worden? Huilend belde ik naar het ziekenhuis, hoe kan het nou, zoveel signalen. Ze gaf aan dat vrouwen soms reageren op de Pregnyl prik waar hormonen van zwangeren in zitten. Ik was blij met in ieder geval één theorie. Bij IUI 2 voelden we dat we weer met beiden benen op de grond stonden. Waar we eerder dachten: misschien hebben we het zelf al die tijd fout gedaan en nu gaat het gewoon in één keer lukken in deze perfecte omstandigheden, waren we nu vooral realistischer. Ik had weer vaak tussentijds bloedverlies, wat ze ook zagen zitten bij de echo. De arts zei dat er misschien toch een bevruchting was geweest want hierdoor kun je langer vloeien. Of het kan iets zeggen over de kwaliteit van je baarmoederslijmvlies. Ze vroeg naar het verloop van mijn miskraam, ik vertelde het verhaal en ze gaf toch aan dat het iets betekende. Wat voelde ik een moment van ontlading dat ze er aandacht aan gaf.

Tijdens mijn wachtweken ontdekte ik op Instagram meiden die in hetzelfde schuitje zitten. Ik ben mijn creativiteit nu gaan inzetten om mijn gedachtekronkels te kunnen delen, en wat blijkt: ik ben niet gek, we gaan allemaal door dezelfde emoties heen! Fijn die herkenning.

Eigen beeld credits: Iris Wuijster

Veel vragen en onrust

Helaas is IUI poging 2 ook niet gelukt. Het begint bij mij weer te knagen. Geen diagnose voelt zo onrustig. Ik heb dan nu ook in augustus een afspraak gemaakt om toch te vragen of mijn onderzoeken in het buitenland helemaal volledig zijn en of we niet toch iets dieper op dat eeuwige bloedverlies in kunnen gaan. Stel je voor dat ik straks in verwachting raak en wij door hetzelfde heen moeten gaan. Ik lees voor het eerst onderzoeken die in Nederland heel normaal zijn en afkortingen waar ik nog nooit van gehoord heb. Temperatuur meten, daar ben ik nu maar eens deze maand mee begonnen. Spannende tijden weer, we houden moed en hoop ondanks dat het lastig is. Hopelijk kan ik snel geweldig nieuws vertellen!

Liefs Line

Verhaal op mamaisthuis

Via Instagram kwam ik in contact met Line en haar verhaal greep mij aan. Met name de gedachtekronkels waarmee ze dagelijks — soms meerdere malen — haar gevoel van zich afschrijft, raakten mij. Een onvervulde kinderwens brengt veel emoties te weeg en kan heel zwaar zijn om te dragen. De medische weg naar een kindje is soms lang en pijnlijk. Dit weet Line heel goed vast te leggen en te beschrijven in kleine stukjes tekst waar andere vrouwen die in hetzelfde traject zitten, zich door aangesproken voelen. Het geeft troost en verbindt mensen, mooi om te zien en heel waardevol. Op mamaisthuis zal Line haar verhaal delen en we zullen haar volgen in hopelijk het vervullen van haar liefste en grootste wens!