Jeetje, we zitten alweer in september. De dagen worden steeds minder licht en korter, iets waar ik altijd moeite mee heb. Noem het een winterdip. Ik hoop zo dat de — voor mijn gevoel — chronische donkerte nog lang wegblijft!
Het is een moeilijke maand voor ons. September is namelijk ook de maand waarin ik uitgerekend was van ons eerste kindje. Helaas heeft het niet zo mogen zijn en in plaats van te bevallen lag ik vanmorgen in de beugels voor de vierde IUI poging.
Je bent er te veel mee bezig
Tja, twee jaar en negen maanden verder zijn we nog steeds iedere dag bezig om onze grootste wens uit te laten komen; papa en mama worden. Iedere dag? Ja! Elke dag heb je weer een beetje hoop, kijk je naar elkaar en — met of zonder woorden — denk je even aan de toekomst waar je samen van droomt. Ben je er dan niet te veel mee bezig? Nee! Ik roep heel hard nee want ik vind dat het pijnlijkste wat mensen kunnen zeggen. Stelletjes die de eerste maanden van ‘een kindje maken’ opgewonden zijn, het spannend vinden, elkaar bespringen en al fantaseren over babynamen nog voor er daadwerkelijk sprake is van een zwangerschap, worden als heel normaal gezien. Wanneer het dan raak is gaat de vlag uit en heeft niemand het erover dat ze samen ‘er mee bezig waren’. Maar als het nieuwe er vanaf gaat en het wat langer duurt moet je er ineens niet meer zoveel mee bezig zijn? Juist als de wens alleen maar groter wordt en je steeds meer tijd hebt om te fantaseren moet je het uitzetten? En dan komt het; opeens wordt het door de omgeving als de oorzaak gezien dat het niet lukt. ‘Je bent er té veel mee bezig’. Bah! Het uitblijven van een zwangerschap doet je aan alles twijfelen, je voelt je falen, je voelt je machteloos, ik schaam me soms zelfs. En dan tegen zo’n kwetsbaar iemand zeggen dat het komt doordat je droomt van iets …
Poezenbollen
Na onze tweede mislukte IUI ben ik mijn aantekeningen erbij gaan pakken. Uit verschillende hoeken kreeg ik signalen dat zo lang vloeien als ik doe niet helemaal de bedoeling is en het misschien tijd wordt om dit concreet aan te kaarten in het ziekenhuis. Gelukkig had ik al ruim een jaar genoteerd wanneer ik bloed verloor dus kon ik meteen aan de slag om het een keer schematisch op te schrijven. Bij de eerste echo van IUI-poging 3 heb ik het aangekaart en mijn tabel laten zien. De specialist nam het serieus en ging het bespreken binnen het team. Bij de tweede echo kreeg ik te horen dat het moeilijk te beoordelen is wat het bloeden veroorzaakt. Het betekent vaak niks ernstigs. Omdat het om pre-menstruale bloedingen lijkt te gaan krijg ik vanaf nu ook hormonen voor de tweede helft van de cyclus. Utrogestan pillen. Of zoals mede-lotgenoten het ook wel noemen: ‘poezenbollen’ (geen extra uitleg nodig denk ik). Deze pillen vullen het eventuele tekort aan progesteron aan en zorgen dat je baarmoederslijmvlies blijft opbouwen en goed doorbloed wordt. Wauw, klinkt als een tovermiddel in mijn oren, haha! Vol goede moed zijn we behandeling 3 doorgegaan. Maar helaas, ondanks het nieuwe middeltje was het weer niet gelukt.
De stekker eruit
Teleurstelling, verdriet, ik trok het niet meer. Het is zo’n achtbaan, iedere keer weer die hormonen, wachten, dat lange wachten … Mentaal ging het niet meer, ik moest even op de pauzeknop drukken. Gelukkig stond mijn man erachter en maakten wij vakantieplannen voor Italië en Zwitserland. Maar voor we zouden vertrekken hadden we nog een gesprek met een fertiliteitsarts, een afspraak die ik twee maanden eerder had gepland. Omdat we ons ziekenhuistraject hebben opgestart in het buitenland had ik toch nog wel wat vragen. Zijn onze onderzoeken volledig, is er iets wat we over het hoofd zien? Na drie pogingen leek evalueren mij wel een goed idee, ook al hoopte ik toen natuurlijk dat ik de afspraak kon afzeggen, maar helaas. Ik had van tevoren een mooi lijstje gemaakt en laten we zeggen, ze zijn allemaal beantwoord. Erg prettig heb ik het alleen niet ervaren. Dit keer merkte ik weer dat ze toch een beetje uit de hoogte doen. Alsof je daar zit te zeuren om een snoepje, zo word je behandeld. Wij hebben inderdaad niks ergs: geen enge verstoppingen, slecht zaad, niet-werkende eitjes. Alles is normaal, dus we hebben ‘geluk’. Doorgaan en geduld hebben is het advies. Pijnlijk vond ik het toen ze begon over onze zwangerschap. Het protocol was dat ze ons weer een jaar naar huis zouden hebben gestuurd, maar dat ik op een of andere manier tussen de mazen van de wet door was geglipt. Pardon? Hoe onmenselijk kun je zijn als arts dat je — na twee jaar proberen en een paar weken van het geluk geproefd te hebben — zo behandeld wordt. Soms voelt het of ze ons niet willen helpen.
Zou het zo zijn?
De arts gaf aan dat wij eigenlijk zo goed als evenveel kans hebben om zelf in verwachting te raken als wanneer zij een poging doen. Dit gaf ons natuurlijk hoop, wij zullen ze eens een poepie laten ruiken. We hebben voordat we op vakantie gingen ‘de poging’ zelf succesvol proberen in te vullen. Op de camping aangekomen kreeg ik een klap. Je denkt even je hoofd leeg te maken en de liefde te vieren. Maar dan besef je dat je juist op vakantie erg geconfronteerd wordt met je onvervulde kinderwens. Overal om je heen gezinnen, dan voel je je zo ontzettend leeg! De gedachte ‘wat heeft het leven voor zin zo’ schoot door mij heen. Ik voelde me zo eenzaam en moest me even afsluiten van het schuitje waar we verplicht in zitten. Ik heb toen besloten om een paar weekjes te stoppen met Instagram. Al die lieve meiden die zoveel teleurstellingen te verwerken krijgen, ik kon het even niet meer handelen. Ondanks dat het ook echt een uitlaatklep is gaan al die verhalen mij niet in de koude kleren zitten. Daarna ging het beter, gelukkig kan ik heel goed praten met mijn man en kan hij precies zien hoe ik me voel zonder dat ik iets hoef te zeggen. We hebben hele gezellige weekjes gehad en toen mijn menstruatie uitbleef begon een voorzichtige ‘zou het zo zijn’ gedachte de kop op te steken. Maar nee, bij de derde dag overtijd had ik een blanke test in mijn hand. En tja, testen liegen niet, ook al hoop ik vaak van wel. Dikke tranen en proberen te vergeten. Samen staan we sterk!
Poging 4 versus poging 33
Teruggekomen van de vakantie kon ik beginnen met mijn dagelijkse hormooninjecties. Behalve die drie minuten op een dag waren we er helemaal niet meer mee bezig. Dag tien gingen we dan ook met een hoge dosis tegenzin naar het ziekenhuis. We waren er zo ontzettend klaar mee. Wanneer je niet in zo’n traject zit is dat gevoel lastig voor te stellen maar op deze manier proberen je kinderwens in vervulling te laten gaan is heel slopend en emotioneel. De hoop was echt even vervlogen, waarom zou het deze keer wel lukken? Je kan het poging 4 noemen, maar eigenlijk is het poging 33 aangezien we zelf volgens de arts bijna evenveel kans hebben op succes.
Bij echo 1 bleek het eiblaasje al meteen best groot te zijn dus twee dagen later zaten we er weer en moest ik al bloedprikken. Na gisteren ook terug te moeten voor bloed omdat ik de dag eerder nog geen LH-piek had, mochten wij vandaag aantreden voor de inseminatie. En nu is het weer zover, ik zit weer op het vervloekte wachtbankje. De hoop is gelukkig terug maar tegelijkertijd bescherm ik mezelf heel erg voor een teleurstelling. Nu doorgaan, positief zijn en vooral niet te veel aan denken. Want je weet het hè, er te veel mee bezig zijn is niet goed. ; )
Liefs Line
Verhaal op mamaisthuis
Via Instagram kwam ik in contact met Line en haar verhaal greep mij aan. Met name de gedachtekronkels waarmee ze dagelijks — soms meerdere malen — haar gevoel van zich afschrijft, raakten mij. Een onvervulde kinderwens brengt veel emoties teweeg en kan heel zwaar zijn om te dragen. De medische weg naar een kindje is soms lang en pijnlijk. Dit weet Line heel goed vast te leggen en te beschrijven in kleine stukjes tekst waar andere vrouwen die in hetzelfde traject zitten, zich door aangesproken voelen. Het geeft troost en verbindt mensen, mooi om te zien en heel waardevol. Op mamaisthuis zal Line haar verhaal delen en we zullen haar volgen in hopelijk het vervullen van haar liefste en grootste wens! Een paar maanden geleden schreef ze al een eerste blog voor ons, deze lees je hier.
Comments
Anniek
28/09/2017
Ik vind het heel knap dat je dit nu deelt, nu dat je er midden in zit en zelfs in zo’n (slopende) periode van wachten. Ik kon dat toen echt niet, wilde ook geen verhalen horen van anderen, zelfs geen positieve want bij elk paar waar het wel lukte, dacht ik dat de kans dat het bij ons nooit zou gaan gebeuren groter werd. De dingen die je jezelf allemaal afvraagt, wijsmaakt, alles om het maar een beetje makkelijker of draaglijker te maken voor jezelf. Het ‘je moet het loslaten’ is inderdaad zó’n geijkte opmerking, vreselijk. En de houding van sommige artsen is ook herkenbaar, ik kan nog een boek schrijven over alle misplaatste opmerkingen die ik te horen kreeg.
Heel veel sterkte met wachten ❤️.
Britt
28/09/2017
Wauw wat een herkenning. Ook het stukje over er teveel mee bezig zijn, wat heb je dat goed en mooi verwoord, klopt precies. Hier ook lange tijd bezig geweest (wel PCOS) en de laatste poging IUI voor het IVF traject opgestart zou worden bleek ik zwanger. Totaal onverwacht, maar dus wel mogelijk na zo vaak de hoop verliezen en confronterende situaties om me heen.
Ik ga heel hard meeduimen voor een knaltest aan het einde van dit wachtbankje.
Liefs Britt
kimberley
28/09/2017
Owwww wat (pijnlijk) herkenbaar. Hoeveel mensen ik niet iets aan heb willen doen, omdat zij zeiden “je bent er teveel mee bezig”. Nooit heb ik deze mensen uit kunnen leggen hoe het voelt en hoe slopend het kan zijn. Want zolang je het zelf niet mee maakt, is het met geen pen te beschrijven. Je hebt mij weer de motivatie gegeven om een blog te schrijven. Bij ons wel met een positieve afloopt (Na 6 jaar). Hoewel ik wil zeggen, geef niet op en positief, weet ik ook uit ervaring dat je niets aan die woorden hebt. Ik hoop dat jullie geduld snel beloond wordt, want dat is het enige dat de pijn enigszins kan verzachten.Ik zal voor je duimen!
Sascha
26/09/2017
Wow, wat een herkenning.
Na 5 jaar worstelen met onverklaarbare vruchtbaarheid en 5 iui’s waren wij er helemaal klaar mee. Elke keer weer die teleurstelling, de tranen en de hoop. Wij hebben toen bewust besloten om even pauze te nemen, ook al was het loodzwaar. Eerst het adoptie-traject in, dat wilde wij namelijk ook heel graag. (ik ben zelf ook geadopteerd).
Toen wij 1 jaar op de wachtlijst stonden voor China en ook daar geen schot in bleek te zitten begon ik de hoop te verliezen. Toch maar verder het medische traject in, en dus aan ivf beginnen?!
Op het punt dat alle hoop even leek te zijn vervlogen bleek ik zwanger te zijn. Wat kan het leven toch ontzettend raar lopen, en wreed zijn.
Ik hoop zo dat het jullie snel gegund is, en dat jullie ondanks de tegenslagen toch nog hoop houden!!
An
26/09/2017
Ook 4 iui’s gehad. Zaadjes was van hele. Goede kwaliteit, mijn baarmoederslijmvlies/baarmoeder was goed, kijkoperatie gehad voor de eierstokken.. Ook goed. reageerde goed op de hormonen dus voldoende en goede Eitjes.. Maar toch, de iui’s luiten niet. Dan doorverwezen voor IVF. Onderzocht geweest, allebei m’n partner en ik, en geen mogelijke oorzaak gevonden. In ons dossier stond letterlijk ‘onverklaarbaar’. Niemand geloofde er nog in na de iui, zelfs mijn partner had het al opgegeven maar ik heb hem overtuigd om op zijn minst 1 keer IVF te proberen. Voir mezelf leek het me makkelijker om dit zwanger worden hoofdstuk pas definitief te kunnen afsluiten als ik voor mezelf wist dat ik echt alles geprobeerd had. Emotioneel extreem zwaar, meer dan een jaar hormonen spuiten etc.. De teleurstelling elke keer weer.. Constant naar het ziekenhuis lopen voor de controle echo’s.. Het vergt veel van een mens, zowel emotioneel als fysiek. Met de IVF word er nog een stapje meer overgeslagen dan bij de iui. Dan wist ik zeker dat er een bevruchting had plaatsgevonden of niet, wat je bij de iui niet hebt natuurlijk. Bij de IVF info is er ons trouwens gezegd dat bij koppels waar alles in orde bij lijkt te zijn en die toch maar niet zwanger geraken het probleem vaak ligt bij de bevruchting. Een vrouw kan blijkbaar eicellen hebben die vijandig zijn naar de zaadcellen toe en ze dus afweren waardoor er geen zaadcel naar binnen kan geraken.. Dat probleem zou dan opgelost worden door icsi, stapje verder dan IVF, waar ze de eicel bevruchten door de zaadcel rechtstreeks in te spuiten. Gelukkig is het bij ons niet zo ver moeten komen, want ik zit hier nu doodgelukkig (en oh zo ellendig van alle zwangerschapskwaaltjes die je maar kan hebben) thuis met 20+3wkn zwanger.. De moed dus niet opgeven, het lukt jullie wel! Dikke knuffel xxx
Els
26/09/2017
Het is zwaar…. emotioneel en lichamelijk…. Ik zit nu aan PU4 voor ICSI.
Ik heb wel mensen om me heen die het proberen te begrijpen, maar het echt begrijpen doen ze toch niet…. Het is een jammerlijke vaststelling waar ik me bij neergelegd heb en die me vaak ook heel eenzaam in mijn nabije omgeving doet voelen…
Al een tijdje bezig nu…. soms vraga ik me ook af “wat is hiervan de zin?” Maar als ik dan even luister naar mijn hart en als het echt is wat voel, zeg ik ja, ik wil zo graag een kindje…. Ik zou er alles voor geven (ook dat begrijpen anderen maar vrij moeilijk, denk ik)
Ik heb veel aan I would die for that van Van kellie Coffey, soms zegt muziek meer dan tsja…. Het geeft mij het gevoel minder alleen te zijn….
Veel succes alvast, ik hoop dat deze poging je je het grootste cadeau ooit kan geven (en stiekem hoop ik voor mezelf)
Joyce
26/09/2017
Het is loodzwaar, en iedereen die dit niet zelf meemaakt heeft geen idee! Het neemt je hele leven over en het vreet je op van binnen. Wij hebben het ook meegemaakt. 3 jaar lang gevochten: onderzoeken, icsi behandelingen (met vreselijke eicel-puncties), geestelijk er aan onderdoor gaan etc. Ik besloot na onze 2e mislukte icsi behandeling een pauze in te lassen en mijn lichaam in balans te krijgen met acupunctuur. Ik was direct zwanger op de natuurlijke manier! Helaas is dit een miskraam geworden, maar hoe verdrietig dit ook was, er was hoop. Iets wat ons na 3 jaar vergaan was.. Mijn lichaam was zo ontzettend uitgeput (volgens de chineze geneeswijze) en daarom kon het geen zwangerschap in stand houden. Ik ben doorgegaan met de behandelingen en een half jaar later was ik weer zwanger! We konden onze 3e icsi behandeling afbellen en in plaats daarvan een eerste echo krijgen. We hebben inmiddels 2 gezonde kinderen. Ik wil je heel veel sterkte wensen en met mijn verhaal wil ik zeggen dat je nooit de hoop op moet geven. En misschien is acupunctuur ook wat voor jou? Liefs
Line
4/10/2017
Wat geweldig nieuws dat je buiten de medische molen om in verwachting bent geraakt en 2 dromen hebt kunnen verwezenlijken! Ik heb ook Acupuntuur geprobeerd 4x maar het maakte me onzeker. Ik zuig informatie op als een spons, als zij dan zei, je baarmoederslijmvlies is wel heel dun dan dacht ik shit! In het ziekenhuis zeiden ze dan, neehoor 7mm is helemaal perfect. En bv een lange stilte als ik na de IUI vertelde dat ik misselijk was en een week later niet meer, dan zag je aan haar blik dat het een slecht teken was. Kortom ik ben gewoon een beetje wankel en snel van mijn stuk gebracht. Lief van de tip ennnn met resultaat!! X line
Kaat Krabbelt
26/09/2017
Jammer dat je niet het gevoel hebt dat de artsen je begrijpen door zulke opmerkingen te maken. Het traject is al zo zwaar!
Wij hebben hele fijne mensen om ons heen gehad in de ivf kliniek van de VU.
Na 3x iui zijn we over gestapt op icsi en uit eindelijk zwanger geraakt.
Ik hoop dat het bij jullie ook gaat lukken!!
Heel veel sterkte en ik hoop dat je er vertrouwen/hoop in blijft houden
Line
4/10/2017
Dankjewel voor je berichtje! Ik moet artsen ook niet zo benoemen haha, zij doen ook maar hun best 😉 Fijn dat het bij jullie tot een mooi einde is gekomen! Daar doen we het voor 🙂 liefs line
Marjo
26/09/2017
Herkenbaar voor ons bu 8 jaar geleden. Wij hadden wel extra problemen maar werden heel lief wn goed behandeld. Maar het is zenuwslopend. De hormonen laten je heen en weer slingeren. Wij hebben geluk gehad en na een icsi poging een gezonde zoon gekregen. Daarna spontaan nog 2x zwanger geworden (terwijl de kans op 0.001% was gesteld door het ziekenhuis)
Ik wens je veel geduld liefde en natuurlijk een positief resultaat want als je in deze achtbaan zit is het loodzwaar.
Line
4/10/2017
Dankjewel voor je berichtje! Lief en wat een geweldig nieuws dat er bij jou een positief eind kwam aan de ziekenhuisbehandeling!! Het is een kwestie van geduld, daar vertrouw ik op. En dan doe ik je daarna graag na met de tweede en derde spruit Liefs!