Wanneer ik terugdenk aan de nacht van 26 september, staan mijn gedachten altijd stil. Het is de avond die de ankers onder mijn leven bruut omver schopte. Wanneer ik het verhoor teruglees, is het soms alsof ik in het verhaal van een ander kruip.
Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Ruim 90 dagen waarop ik meermaals dacht: en nu ga ik het op papier zetten, van mij afschrijven. Maar hoe graag ik dat ook wilde, het was te vroeg. Het lukte nog niet om mijn gedachten en emoties te rangschikken. Een trauma veroorzaakt een chaos in je hoofd …
We zijn inmiddels twee jaar verder sinds Petra en haar vriend Sidney te horen kregen dat ze niet één maar twee zieke kinderen hebben. Twee jaar met talloze onderzoeken, verdriet, onduidelijkheid en daardoor soms ook wanhoop.
Vier jaar geleden het telefoontje, ik voelde de grond onder mij vandaan schuiven. Naast angst en onzekerheid overviel mij ook een enorm schuldgevoel: waarom had ik niet eerder mijn verantwoordelijkheid genomen om alles er aan te doen om als mama gezond te blijven omdat mijn kindjes mij nodig hebben.
Een beetje moe van alle lange schooldagen dacht ik. Gewoon niets meer dan toe aan vakantie. Een klein kuchje, dat wel en oh nu je het zegt; hij voelt een klein beetje warm. Misschien toch iets van verhoging.
Ik ben er een paar jaar geleden mee begonnen; zelfonderzoek. Het geregeld checken van mijn borsten op veranderingen en knobbeltjes. Twee keer eerder voelde ik iets wat leek op een knobbel.
Een feestje vinden wij het; van het leven in de Vinex en de drukke gezinsplanning naar een weekend back to basic. Even heerlijk onderdompelen in de geur van mest en hooi en niets anders doen dan een vers eitje rapen, buitenspelen, dieren knuffelen, koken op een houtkachel en in het avondschemer olielampjes branden.
Op een gegeven moment sta je voor de keuze. Opa’s en oma’s kunnen niet op jouw kleintje passen, maar je wilt toch echt een avondje weg. Nu moet je wel een oppas regelen. Maar je hebt nog nooit iemand anders dan jouw vader en moeder op jouw kind laten passen.
Vorig jaar werden wij benaderd door Neeltje en Jurgen met de vraag of wij hen konden helpen bij het vinden van een eiceldonor. Al snel werd duidelijk hoe diep hun kinderwens zat en dat deze oproep echt hun allerlaatste kans was op een kindje van hen samen.
Ken je dat, van die momenten waarop je niet bij je kind bent maar er o zo graag bij had willen zijn. Voor een beetje moederliefde, een knuffel recht uit het hart.