Jeetje, we zitten alweer in september. De dagen worden steeds minder licht en korter, iets waar ik altijd moeite mee heb. Noem het een winterdip. Ik hoop zo dat de — voor mijn gevoel — chronische donkerte nog lang wegblijft!

Het is een moeilijke maand voor ons. September is namelijk ook de maand waarin ik uitgerekend was van ons eerste kindje. Helaas heeft het niet zo mogen zijn en in plaats van te bevallen lag ik vanmorgen in de beugels voor de vierde IUI poging.

Je bent er te veel mee bezig

Tja, twee jaar en negen maanden verder zijn we nog steeds iedere dag bezig om onze grootste wens uit te laten komen; papa en mama worden. Iedere dag? Ja! Elke dag heb je weer een beetje hoop, kijk je naar elkaar en — met of zonder woorden — denk je even aan de toekomst waar je samen van droomt. Ben je er dan niet te veel mee bezig? Nee! Ik roep heel hard nee want ik vind dat het pijnlijkste wat mensen kunnen zeggen. Stelletjes die de eerste maanden van ‘een kindje maken’ opgewonden zijn, het spannend vinden, elkaar bespringen en al fantaseren over babynamen nog voor er daadwerkelijk sprake is van een zwangerschap, worden als heel normaal gezien. Wanneer het dan raak is gaat de vlag uit en heeft niemand het erover dat ze samen ‘er mee bezig waren’. Maar als het nieuwe er vanaf gaat en het wat langer duurt moet je er ineens niet meer zoveel mee bezig zijn? Juist als de wens alleen maar groter wordt en je steeds meer tijd hebt om te fantaseren moet je het uitzetten? En dan komt het; opeens wordt het door de omgeving als de oorzaak gezien dat het niet lukt. ‘Je bent er té veel mee bezig’. Bah! Het uitblijven van een zwangerschap doet je aan alles twijfelen, je voelt je falen, je voelt je machteloos, ik schaam me soms zelfs. En dan tegen zo’n kwetsbaar iemand zeggen dat het komt doordat je droomt van iets …

Poezenbollen

Na onze tweede mislukte IUI ben ik mijn aantekeningen erbij gaan pakken. Uit verschillende hoeken kreeg ik signalen dat zo lang vloeien als ik doe niet helemaal de bedoeling is en het misschien tijd wordt om dit concreet aan te kaarten in het ziekenhuis. Gelukkig had ik al ruim een jaar genoteerd wanneer ik bloed verloor dus kon ik meteen aan de slag om het een keer schematisch op te schrijven. Bij de eerste echo van IUI-poging 3 heb ik het aangekaart en mijn tabel laten zien. De specialist nam het serieus en ging het bespreken binnen het team. Bij de tweede echo kreeg ik te horen dat het moeilijk te beoordelen is wat het bloeden veroorzaakt. Het betekent vaak niks ernstigs. Omdat het om pre-menstruale bloedingen lijkt te gaan krijg ik vanaf nu ook hormonen voor de tweede helft van de cyclus. Utrogestan pillen. Of zoals mede-lotgenoten het ook wel noemen: ‘poezenbollen’ (geen extra uitleg nodig denk ik). Deze pillen vullen het eventuele tekort aan progesteron aan en zorgen dat je baarmoederslijmvlies blijft opbouwen en goed doorbloed wordt. Wauw, klinkt als een tovermiddel in mijn oren, haha! Vol goede moed zijn we behandeling 3 doorgegaan. Maar helaas, ondanks het nieuwe middeltje was het weer niet gelukt.

De stekker eruit

Teleurstelling, verdriet, ik trok het niet meer. Het is zo’n achtbaan, iedere keer weer die hormonen, wachten, dat lange wachten … Mentaal ging het niet meer, ik moest even op de pauzeknop drukken. Gelukkig stond mijn man erachter en maakten wij vakantieplannen voor Italië en Zwitserland. Maar voor we zouden vertrekken hadden we nog een gesprek met een fertiliteitsarts, een afspraak die ik twee maanden eerder had gepland. Omdat we ons ziekenhuistraject hebben opgestart in het buitenland had ik toch nog wel wat vragen. Zijn onze onderzoeken volledig, is er iets wat we over het hoofd zien? Na drie pogingen leek evalueren mij wel een goed idee, ook al hoopte ik toen natuurlijk dat ik de afspraak kon afzeggen, maar helaas. Ik had van tevoren een mooi lijstje gemaakt en laten we zeggen, ze zijn allemaal beantwoord. Erg prettig heb ik het alleen niet ervaren. Dit keer merkte ik weer dat ze toch een beetje uit de hoogte doen. Alsof je daar zit te zeuren om een snoepje, zo word je behandeld. Wij hebben inderdaad niks ergs: geen enge verstoppingen, slecht zaad, niet-werkende eitjes. Alles is normaal, dus we hebben ‘geluk’. Doorgaan en geduld hebben is het advies. Pijnlijk vond ik het toen ze begon over onze zwangerschap. Het protocol was dat ze ons weer een jaar naar huis zouden hebben gestuurd, maar dat ik op een of andere manier tussen de mazen van de wet door was geglipt. Pardon? Hoe onmenselijk kun je zijn als arts dat je — na twee jaar proberen en een paar weken van het geluk geproefd te hebben — zo behandeld wordt. Soms voelt het of ze ons niet willen helpen.

Zou het zo zijn?

De arts gaf aan dat wij eigenlijk zo goed als evenveel kans hebben om zelf in verwachting te raken als wanneer zij een poging doen. Dit gaf ons natuurlijk hoop, wij zullen ze eens een poepie laten ruiken. We hebben voordat we op vakantie gingen ‘de poging’ zelf succesvol proberen in te vullen. Op de camping aangekomen kreeg ik een klap. Je denkt even je hoofd leeg te maken en de liefde te vieren. Maar dan besef je dat je juist op vakantie erg geconfronteerd wordt met je onvervulde kinderwens. Overal om je heen gezinnen, dan voel je je zo ontzettend leeg! De gedachte ‘wat heeft het leven voor zin zo’ schoot door mij heen. Ik voelde me zo eenzaam en moest me even afsluiten van het schuitje waar we verplicht in zitten. Ik heb toen besloten om een paar weekjes te stoppen met Instagram. Al die lieve meiden die zoveel teleurstellingen te verwerken krijgen, ik kon het even niet meer handelen. Ondanks dat het ook echt een uitlaatklep is gaan al die verhalen mij niet in de koude kleren zitten. Daarna ging het beter, gelukkig kan ik heel goed praten met mijn man en kan hij precies zien hoe ik me voel zonder dat ik iets hoef te zeggen. We hebben hele gezellige weekjes gehad en toen mijn menstruatie uitbleef begon een voorzichtige ‘zou het zo zijn’ gedachte de kop op te steken. Maar nee, bij de derde dag overtijd had ik een blanke test in mijn hand. En tja, testen liegen niet, ook al hoop ik vaak van wel. Dikke tranen en proberen te vergeten. Samen staan we sterk!

Poging 4 versus poging 33

Teruggekomen van de vakantie kon ik beginnen met mijn dagelijkse hormooninjecties. Behalve die drie minuten op een dag waren we er helemaal niet meer mee bezig. Dag tien gingen we dan ook met een hoge dosis tegenzin naar het ziekenhuis. We waren er zo ontzettend klaar mee. Wanneer je niet in zo’n traject zit is dat gevoel lastig voor te stellen maar op deze manier proberen je kinderwens in vervulling te laten gaan is heel slopend en emotioneel. De hoop was echt even vervlogen, waarom zou het deze keer wel lukken? Je kan het poging 4 noemen, maar eigenlijk is het poging 33 aangezien we zelf volgens de arts bijna evenveel kans hebben op succes.

Bij echo 1 bleek het eiblaasje al meteen best groot te zijn dus twee dagen later zaten we er weer en moest ik al bloedprikken. Na gisteren ook terug te moeten voor bloed omdat ik de dag eerder nog geen LH-piek had, mochten wij vandaag aantreden voor de inseminatie. En nu is het weer zover, ik zit weer op het vervloekte wachtbankje. De hoop is gelukkig terug maar tegelijkertijd bescherm ik mezelf heel erg voor een teleurstelling. Nu doorgaan, positief zijn en vooral niet te veel aan denken. Want je weet het hè, er te veel mee bezig zijn is niet goed. ; )

Liefs Line

Verhaal op mamaisthuis

Via Instagram kwam ik in contact met Line en haar verhaal greep mij aan. Met name de gedachtekronkels waarmee ze dagelijks — soms meerdere malen — haar gevoel van zich afschrijft, raakten mij. Een onvervulde kinderwens brengt veel emoties teweeg en kan heel zwaar zijn om te dragen. De medische weg naar een kindje is soms lang en pijnlijk. Dit weet Line heel goed vast te leggen en te beschrijven in kleine stukjes tekst waar andere vrouwen die in hetzelfde traject zitten, zich door aangesproken voelen. Het geeft troost en verbindt mensen, mooi om te zien en heel waardevol. Op mamaisthuis zal Line haar verhaal delen en we zullen haar volgen in hopelijk het vervullen van haar liefste en grootste wens! Een paar maanden geleden schreef ze al een eerste blog voor ons, deze lees je hier.