Denise en haar man genoten enorm van de zwangerschap van hun eerste kindje. Wat een geluk, april 2016 zouden ze voor het eerst ouders worden, wat keken ze hier naar uit. Behalve dat Denise last had van bekkeninstabiliteit en af en toe harde buiken bij te veel inspanning, verliep de zwangerschap prima.

Geen beweging

Alle reden om te verheugen op de uitgerekende datum die naderde. Maar zover kwam het niet, die datum in april werd niet gehaald. Het weekend van 5 en 6 maart geniet Denise voor het eerst van haar verlof en heeft een gezellig weekend met vrienden en familie. Een weekend waarin ze veel moet lopen, daardoor enorm moe is en last krijgt van voorweeën. Ze was op dat moment ruim 34 weken zwanger. Wanneer ze die maandag na het weekend merkt dat het wel heel erg rustig is in haar buik, weet ze meteen dat het fout zit. “Mijn buik voelde anders, stil, geen enkele beweging en zo hard als een plank. Doordat ik vroeger als kraamverzorgster heb gewerkt en mijn zusje Beaudine verloskundige is, weet ik hoe bijzonder het krijgen van een gezond kindje is.”

Extra check in het ziekenhuis

“Ik heb geen angst gehad om mijn kindje te verliezen maar wel om te vroeg te bevallen. Mijn moeder is ook twee keer te vroeg bevallen dus ik wist dat het niet vanzelfsprekend is om een zwangerschap te voldragen. Ik genoot enorm van het wonder dat in mijn buik groeide en wilde dus zekerheid hebben dat alles goed ging daarbinnen.” Denise appt haar zus en vertelt hoe ze zich voelt, en krijgt direct het advies om contact op te nemen met haar verloskundige voor een extra check. Niet veel later zit Denise in het ziekenhuis waar haar prachtige blauwe wolk langzaam maar zeker zwart kleurt.

De wolk kleurde gitzwart

Er wordt direct een CTG-apparaat aangesloten en de verpleegkundige vermoedt ergens in de verte een hartslag te horen. Denise wist meteen dat het niet de hartslag van haar kleintje was maar die van haar. “Ik had niemand vertelt dat ik aan alles voelde dat hij niet meer leefde. Wat voelde ik mij vreselijk, zoveel angst en onzekerheid. Toen het echo-apparaat werd aangesloten en mijn buik op het beeld verscheen was het meteen duidelijk. Er was geen hartslag meer te vinden. Het hartje van onze zoon, ons eerste kindje was zomaar gestopt met kloppen. Mijn wereld stortte in, ik kon alleen nog maar huilen en schreeuwde het uit: “Jullie moeten hem eruit halen om hem te redden!”. Toen de gynaecoloog kwam en zijn overlijden bevestigde, kleurde onze wolk gitzwart.”

Een voorgevoel

Dit nieuws was niet te bevatten voor Denise en haar man. “Ik heb nooit ook maar één seconde kunnen denken dat het fout zou gaan maar mijn moeder daarentegen heeft wel een sterk voorgevoel gehad. Ze droomde steeds dat het misging en zag daarbij twee cijfers: een 3 en een 7. Mijn moeder had zich voorgenomen om mij en de verloskundige alert te maken met 37 weken. Fynn is overleden op 07-03. Toeval of niet, ze heeft zich hier lange tijd rot over gevoeld.” Die avond omringen Denise en haar man zich met hun beste vrienden en familie om het verdriet te delen. Ze bereiden zich samen voor op de bevalling en spreken alvast het een en ander door met de uitvaartondernemer. Tijd om te rouwen is er niet.

Stil geboren

“De volgende ochtend moeten wij ons om 8 uur melden. Omdat ik twee centimeter ontsluiting had konden ze direct starten met de weeënopwekkers. Ik kreeg flinke weeën met een vrij hoge frequentie en weinig adempauzes. Eind van de ochtend werd er een ruggenprik gezet en niet veel later beviel ik — na 18 min persen — om 17.35 uur van ons eerste kindje. Fynn woog 2788 gram en was 51cm lang. Tijdens de bevalling werd ik gesteund door mijn man Ferdy, zus Beaudine en op afstand door mijn beste vriendin Claire die in Malta zat. Zonder hen had ik het niet gered, de bevalling was emotioneel erg zwaar.” Terwijl Denise aan het bevallen is ruimen haar ouders, zwager en schoonzusje de box, kinderwagen en kinderstoel op om plaats te maken voor een mooi en lief mandje waar Fynn in opgebaard zal worden.

Nog even thuis

Voor Denise en haar man is het ontzettend fijn om Fynn dichtbij te hebben de laatste dagen tot aan de crematie. In het kamertje waar ze met zoveel liefde aan gewerkt hadden, lag nu hun prachtige zoon in een mandje in plaats van in zijn ledikantje. De dagen na de bevalling komen mensen om te feliciteren en afscheid te nemen, twee totaal verschillende emoties die in één huis voor veel verdriet én verbinding zorgen. Denise houdt zich groot maar de dag voor de crematie stort ze in. Haar zoontje straks los te moeten laten valt haar enorm zwaar.

Tijd om los te laten

“Op maandag 14 maart 2016 hebben wij definitief afscheid genomen van Fynn. Dat deden wij door bij ons thuis te verzamelen en vanaf daar samen naar het uitvaartcentrum te gaan. Fynn stond in een kleine ruimte waar het nummer ‘Zo mooi’ van BLØF klonk. We lazen een briefje voor dat met hem mee ging in het mandje en mijn schoonouders lazen nog een prachtig gedicht voor. Nadat iedereen afscheid genomen had van onze Fynn brachten we hem naar een kleine ruimte waar twee kaarsen stonden. Het was tijd, ik moest hem nu loslaten. Wat deed het ontzettend pijn en wat vond ik het moeilijk om hem daar achter te laten.”

Geen verklaring

Voor het overlijden van Fynn is nooit een oorzaak gevonden. Denise en haar man hebben diverse kweken laten afnemen en een chromosoomonderzoek laten doen maar daar is niets uitgekomen wat de stilgeboorte van hun zoontje zou kunnen verklaren. Uit obductie verwachtten de artsen geen antwoord te krijgen en dit vonden Denise en Ferdy zelf ook geen fijn idee om te laten uitvoeren. 

Lees ook: Bijzonder afscheid

Een tweede zwangerschap

Denise en haar man wilden ontzettend graag een kindje om voor te zorgen, de dood van hun zoontje heeft dat verlangen niet minder gemaakt. Omdat zwanger worden niet vanzelfsprekend is, besloten ze meteen de natuur haar gang te laten gaan. Twaalf weken na de bevalling van Fynn is Denise opnieuw in verwachting. Ondanks dat er weinig tijd is om te rouwen zijn ze heel dankbaar en blij dat ze voor de tweede keer ouders mogen worden. Anders dan bij Fynn is er deze keer geen sprake van een onbezorgde zwangerschap. “Ik ben tijdens deze zwangerschap heel goed begeleid en stond vanaf 28 weken onder controle bij de gynaecoloog. Omdat ik ook deze zwangerschap last had van harde buiken kwam ik in aanmerking voor thuismonitoring. Hiermee kon ik mijzelf geruststellen als ik onzeker was of angst had. Na een hele spannende zwangerschap van 35+1 weken is op 19-1-2017 Fynns broertje en onze tweede zoon Matz geboren. Matz is inmiddels een vrolijk mannetje van alweer 9 maanden oud.”

Een broer die bij de sterren woont

De echte klap van het verlies van Fynn komt voor Denise pas na de bevalling van Matz. De afgelopen twee jaar is er ontzettend veel gebeurd en wisselden groot verdriet en blijdschap elkaar af, soms in rap tempo. Verdriet dat diep zit en aandacht verdient. Denise krijgt nu hulp van een psychotherapeut en vindt veel steun bij familie en vrienden. “Matz is echt een wonder, een bijzonder kind om voor te mogen zorgen en dat moeten we koesteren. Ik heb veel moeite gehad — en nog steeds — om Matz los te laten, uit handen te geven en achter te laten bij anderen. De angst van verlies speelt hierbij een grote rol. Gelukkig gaat het stap voor stap steeds beter en ben ik inmiddels ook weer aan het werk. Matz zal altijd horen dat hij een grote broer heeft die bij de sterren woont. Fynn is en blijft ons eerste kind, het kindje dat ons papa en mama maakte.”