Lieve kleine krullenbol …

De maatschappij wordt complexer, en dus krijgt de hulpverlening in Nederland steeds vaker te maken met situaties die druk leggen op hun eigen emoties en inlevingsvermogen. De politie heeft niet alleen meer te maken met inbraken, boeven vangen of verkeersovertredingen. 

Ook huiselijk geweld is aan de orde van de dag en vraagt om een speciale benadering. Vaak zijn er kinderen in het spel — al dan niet zelf slachtoffer — en krijgt de politie te maken met situaties waarin direct en adequaat handelen vereist is. Wanneer er kinderen aanwezig zijn op de plaats delict maakt dat de situatie niet gemakkelijk. Ook politieagenten zijn mensen, met emoties en gevoelens. De laatste tijd zie je steeds vaker dat op social media plekken worden gecreëerd waar agenten gevoelens van zich af kunnen schrijven. Om zo zelf gebeurtenissen een plek te kunnen geven zodat ze emotioneel niet overbelast raken maar ook om de samenleving wakker te schudden en te laten inzien dat deze verhalen aan de orde van de dag zijn. Die zich in elke stad, misschien wel meerdere straten afspelen en we er met zijn allen voor moeten zorgen dat we alert zijn en bij vermoeden van misbruik of huiselijk geweld — indien gewenst anoniem — de politie waarschuwen. Het houdt niet op, niet vanzelf! 

Naar aanleiding van een zaak die zich afgelopen week afspeelde, schreef agent Paul van politie Leiden Zuid een korte aangrijpende blog:

Lieve kleine krullenbol

“Mijn papa is lief”, dat zei je, mooie meid van 6 jaar oud. Maar papa’s horen mama’s niet te slaan. Nooit. Toch waren we in jullie huis. Omdat je papa jouw mama pijn had gedaan.

En je wilde zó graag mama helpen, dat je bij mama op bed bent gesprongen. Je kleren zaten onder het bloed … het bloed van mama. Je hebt papa’s gespierde armen beetgepakt om hem te laten stoppen. Maar papa ging door en duwde je aan de kant.

Je broer en zusje zagen het ook. Papa sloeg mama. Je broer had de oplossing: “Agent, je hebt toch een pistool?” Ja stoere vent, maar die is niet daarvoor.

Mama moest naar het ziekenhuis. Natuurlijk mochten jullie haar nog een dikke kus en knuffel geven. En zo zag ik jullie een voor een de ambulance ingaan. Familie was onderweg voor jullie. Om voor jullie te zorgen, zoals papa’s dat horen te doen.

Ineens kreeg ik een knuffel van je. Ik voelde mijn eigen dochter, die waarschijnlijk al lekker lag te slapen in haar eigen, veilige bedje. Ik voelde je pijn en verdriet.

Maar die ene knuffel gaf me kracht om dit werk te blijven doen. Kracht om situaties zoals vanavond te voorkomen in andere gezinnen. Kracht om mensen bewust te maken dat sommige dingen niet kunnen en niet mogen. Kracht om mensen bewust te maken dat ze hun zorgen uitspreken als ze iets niet vertrouwen in een gezin.

Lieve kleine krullenbol,
We hebben toch even gezellig gekletst. De aanleiding was niet leuk, dat weet ik. Maar je glimlach na de afsluitende high-five staat op mijn netvlies. En die aanblik zal ik niet snel meer vergeten.

— Politie Leiden Zuid —