Ik schreef deze korte blog voor en over mijn twee kindjes. Hero van 3 en Novah van bijna 1½. De twee mooie kleine mensjes die mij mama maakten.

buik

8 februari 2014, héél vroeg in de ochtend, die eigenlijk nog nacht is. Daar ben je dan, grote, sterke vent. Onze Hero, een kerngezond ventje van krap negen (!!) pond. Uit alles blijkt dat jij het in mijn buik goed hebt gehad en dat jij je erbuiten ook prima gaat redden met je Hollands welvaren, zo aan de start van je leventje in ons midden. Je maakt van mij direct iemand die ik blijkbaar altijd al was en ben geweest: mama. Zonder twijfel, geen moment heb ik hierover nagedacht. Jij was er en alles klopte. Dan 16 januari 2016. Het sneeuwt en daar wordt overdag ons prachtige meisje geboren. Novah is haar naam en vanaf het begin is ze een vechtertje en laat ze van zich horen. Met jouw komst maak jij mij nog iets meer mama dan ik al was.

Hurray it’s today

Ik knuffel sinds eerstgenoemde datum kleine armpjes en beentjes en loop over van liefde en bergen hormonen. Huil dozen Kleenex vol door slaapgebrek, stuwing, borstontstekingen, doorkomende tandjes en een herstellend lichaam na bevallingen. Maar vooral van geluk. Zó cliché dit … Ik huil bij jullie eerste geluidjes, eerste zoektochtjes op weg naar voeding, eerste contactmomentjes met oogjes die zich nog aan het oriënteren zijn in al dit licht en een wereld op z’n kop. Jullie eerste schaterlachjes, pogingen om te rollen, te zitten, staan, lopen, fietsen en de eerste discussies?! Huil soms letterlijk omdat ik het even niet meer weet na een dag vol strijd met een dreumes en een peuter. Huil als ik die peuter voor het eerst een echte tik op z’n billen heb gegeven. Huil vanbinnen — want zoveel huil ik nu óók weer niet : ) — wanneer ik mijn meisje van nog geen 1½ in een onbewaakt ogenblik een kei uit de tuin of een doosje Smarties zie verorberen (welke is nu eigenlijk gevaarlijker?). Ik zie in gedachten Nanny Jo Frost al op de stoep staan met haar welbekende afkeurende blik. Krimp ineen wanneer ik weer eens een eng visioen heb over wat er allemaal met jullie zou kunnen gebeuren. Herkennen jullie dit dames, want ik vind het helemaal niet leuk! Huil wanneer ik in een legging en wit shirt de deur dichtdoe na de koerier te hebben bedankt en naar beneden kijk … Jeej, géén bh, doorschijnend shirt, appelstroop in m’n haar, restjes make-up onder m’n ogen en twee jammerende kinderen aan m’n benen. Hurray it’s today! En ik huil vandaag van radeloosheid omdat jij, kleine Novah, al 14+ dagen spuitende diarree hebt. Ik denk zelf inmiddels dat je doodziek bent, maar de dokter ziet gewoon weer een overbezorgde moeder voor zich zitten. Hij geeft met tegenzin en een minzaam lachje dan toch een test kit mee, zodat ik een mini schepje van wat jij produceert kan opsturen naar het lab. Note to self: Het zullen wel tandjes zijn, we lachen hier straks weer keihard om.

Ineens

Hero, met je prachtige bos blonde krullen en sprekende bruine ogen. Je pretoogjes en bandietenlachje. Hoe je geniet van aandacht en knuffels van mensen die je lief vindt en die verliefd zijn op jou. Novah, hoe je rent op je wiebelige beentjes, gierend van de pret en al in staat om soms net zo boos te kijken als je moeder. Jij die NIETS moet hebben van aaien over je bol van wildvreemde mensen (woest!). Hoe je zomaar ineens gaat staan in winkelwagentjes, op banken, eigenlijk OVERAL bovenop gaat staan. En hoe je je uiterste best doet om alle woorden die wij noemen zelf ook uit je eigenwijze mondje te pruttelen. Dit levert hilarische en erg aandoenlijke eigen versies op. Die ik dan weer braaf opschrijf en in een ‘Little Quote Jar’ stop, of meeneem naar boven waar mijn ‘Mom’s one line a day’ dagboeken liggen. Dit alles om maar zoveel mogelijk te kunnen bewaren van deze kostbare herinneringen. Want het gaat me allemaal veel te snel, dat gegroei. Het enige tastbare bewijs van het feit dat ik jullie groeimomenten bewust meemaak, is de groeiende berg te kleine kleding die door mijn handen is gegaan. Voor de rest heb ik vooral het gevoel dat ik het wel meemaak, maar niet echt bewust op de een of andere manier. ‘Ineens’ lopen jullie, ‘ineens’ eten jullie patatjes, ‘ineens’ zeggen jullie dingen waarvan ik van verbazing achterover val. Net zo ‘ineens’ als dat ik voor mijn gevoel mama werd en een glibberig wezentje in mijn armen werd gelegd. Met twee keer twee piepkleine oogjes die al verbazend helder omhoog leken te kijken om toch vooral ook eens dat wezen te begluren waaruit ze zojuist waren geboren.

hero novah

Dat mama worden, jongens, dat is me toch een dingetje! Ik houd van jullie tot de maan en terug, voor eeuwig en altijd. Volstrekt onvoorwaardelijk. Ok, wellicht zijn er enige voorwaarden, maar die zijn pietluttig. Zoals of jullie nog een beetje lief voor mij willen zijn wanneer ik een oude zeurende moeder ben die smacht naar een bezoekje van haar ‘grut’. Dat jullie mij ook een beetje willen helpen wanneer de aftakeling begint. Waarbij nadrukkelijk verzoek om bepaalde taken aan een ander over te laten. Ja, echt. Punt.

Liefs van jullie allergrootste liefde — van mijn kant tenminste : )