Ergens op een magisch moment ben je bekroond met de titel der titels: Mama! Je wilt je kind voor altijd veilig in je armen hebben. Wat je op dat moment nog niet beseft, is dat het grote opgroeien en loslaten eigenlijk meteen al is begonnen.

 

Ik zie het nog zo goed voor me. Drentelend door het kamertje waarin het allemaal zou gaan gebeuren. Een hartslagmeter om mijn mega grote buik en dus gekluisterd aan het bed waarin ik mijn eerste kind een aantal uren later zou vasthouden alsof ik nooit anders had gedaan. De morfine die ik dolenthousiast inzette, heeft een kleine waas rond het geheel opgetrokken. En toch vergeet ik mijn bevalling nooit meer. Middenin de nacht was daar onze zoon, ons eerste kind: Hero. Wat was ik verliefd, wat was mijn man verliefd en wat hebben we gelachen om opa en oma die zich naar ons toe haastten om hun eerste kleinzoon te kunnen vasthouden. Ik hoefde er niet voor te studeren, niet te leren, ik was gewoon moeder.

Losknippen van navelstreng

In de periode die volgde had ik natuurlijk wel degelijk veel te leren, omdat je niet vaak zomaar alles van je baby begrijpt. Maar wat ik wel wist: Ik laat deze nooit meer los! Yeah right … Dat loslaten begint vanaf dag 1! Het begint op momenten dat je je kleintje even weglegt voor een slaapje in eigen wieg of wanneer je het met tegenzin aan bezoek afstaat. Het begint wanneer je voor het eerst weer eens de deur uit gaat om iets voor jezelf te doen — coupe warzone laten bijwerken bijvoorbeeld — en continu appt om te horen dat alles goed gaat. Dat zijn de eerste stapjes die zorgen voor het langzaam doorknippen van de navelstreng, die als het goed is toch echt al is doorgeknipt na de bevalling. Je bent continu bezig met zorgen, reageert op iedere kik. Hierdoor merk je al gauw dat de tijd volledig aan je voorbijvliegt, terwijl je leven voor je gevoel alleen nog bestaat uit luiers verschonen, voeden en troosten. Wie was je zelf ook al weer?

De tijd vliegt aan je voorbij

Misschien werk je, misschien niet. Misschien bereik je die eerste mijlpaal van drie maanden en breng je je kind voor het eerst naar de crèche, zoals ik deed vier jaar geleden. Au! Kind in handen van een ander, moeder loopt — stiekem — brullend de deur uit, terwijl vader fluistert dat het allemaal wel losloopt met dat loslaten. Weer een stukje navelstreng kwijt. Je voert de eerste hapjes, lacht wanneer je ziet hoeveel bende zo’n klein wezen kan veroorzaken. Voert een eerste broodkorstje, bent getuige van een eerste keer omrollen, rechtop zitten. Ho, stop! Niemand had verteld dat een baby zó snel groot zou worden. Die eerste verjaardag is zomaar aangebroken. Je jankt inwendig wanneer iedereen uit volle borst zingt en je baby — die geen baby meer is — enthousiast een stuk taart transformeert tot een zee van kruimels met slagroom.

Hello tweede jaar! Hallo kruipen, leren opstaan, vallen en weer opstaan en vooral weer dóórgaan! Hallo eerste stapjes, eerste keer bij mama vandaan rennen. Eerste woordjes, de eerste keer NEE. Eerste keer en zeker niet de laatste overigens. Wederom: au! Geef mijn baby terug of laat in ieder geval de tijd iets minder zijn best doen. En die wallen, die chronisch wazige en vermoeide blik. Je kijkt alsof je door aliens bent ontvoerd en zojuist weer middenin de beschaving bent gedropt, nadat je volledige herinnering aan die ontvoering van je harde schijf gewist is. Die blik, herken je ‘m? ; )

De sneltrein dendert door

Je zit op een dag zomaar aan tafel te klappen voor een kind met een taart met twee kaarsjes! En nee, de sneltrein mindert geen vaart. In de tussentijd komt er misschien nog wel een broertje of zusje om de hoek zeilen, zoals bij ons het geval was. Drie weken voor Hero’s tweede verjaardag was daar Novah, zijn mooie lieve kleine zusje. En toen, lieve mensen, was het hek pas echt van de dam. Want terwijl ik me opnieuw op Pampers en dergelijke aanverwante artikelen stortte, ging de ontwikkeling van mijn kleine puppy’s pas echt in een moordend tempo aan me voorbij. Alsof ik naar zo’n heel snel filmpje in zwart wit — iets van vroeger — keek. Gevolg: ineens liep daar mijn dochter van me weg op de dag dat ze elf maanden werd! En wist ik niet waar ik snel genoeg een extra paar armen en benen kon bemachtigen, of een gerefurbished brein, zou ook best een fijne optie zijn geweest moet ik je bekennen.

Hoe dat loslaten ook ruimte geeft

Inmiddels zijn we een tijdje verder en volgen ontwikkelingen elkaar nog steeds in razend tempo op. Het opgroeien en loslaten blijft altijd aanwezig, ik word er altijd mee geconfronteerd. Maar het is ook ontzettend fijn, dat loslaten. Hero en Novah zijn nu respectievelijk 4½ en 2½ jaar oud. Dat zorgt voor meer vrijheid en voor meer rust. Hoewel de discussies met een kleuter en peuter niet van de lucht zijn, worden ze steeds zelfstandiger. Het hele loslaten gaat vaak zelfs ongemerkt met hier en daar een angstig momentje met samengeknepen derrière … Denk aan stiekem weglopen, keihard fietsen van enorme heuvels met voeten los van trappers, voorover vallen op gezichtjes en ga zo maar door! Oh my, het is best een dingetje soms om dan relaxed te blijven en niet te laten merken dat je weer 10 grijze haren rijker bent geworden binnen 3 minuten.

Hero is in februari gestart in groep 1 en mocht dit schooljaar gelijk al naar 2. Novah stapt binnenkort over naar de peuteropvang en ik neem me voor om daar in onze aankomende vakantie even héél relaxed bij stil te staan. Dat ze nog maar vaak stukjes navelstreng mogen doorknippen! Proost!