Een tijdje geleden deed ik een oproep op de Facebookpagina van ‘WEET’, de vereniging rond eetstoornissen. Een oproep waarmee ik een moeder wilde bereiken die een kindje opvoedt dat een eetstoornis heeft of heeft gehad.
Deze oproep had voor mij een persoonlijke reden; ik ben zelf ervaringsdeskundige en hebt meer dan 15 jaar een eetstoornis gehad. Ik heb altijd gezegd dat ik wil dat mijn eetstoornis zin heeft gehad, daarom wil ik als ervaringsdeskundige mijn kennis inzetten om anderen te helpen.
Ik heb mijn verhaal, mijn geschiedenis, mijn liefde- en haatverhouding met mijn eetstoornis opgeschreven en gedeeld op de blog. Om zo openheid te bieden, informatie te geven en hopelijk mensen bewust te maken dat het een hardnekkige stoornis is die je, als je deze vroegtijdig erkent en herkent, de baas kan worden. Het is niet slechts een bepaald type kind dat gevoelig is voor de ontwikkeling van deze stoornis. Mijn eetstoornis is een deel van mij geweest, het was mijn masker, mijn manier van overleven en dat stukje geschiedenis zal altijd een onderdeel van mijn leven zijn, gelukkig maar. Juist door die ervaring weet ik dat ik vroegtijdig deze stoornis of mogelijke karakter eigenschappen die dit kunnen veroorzaken zal herkennen bij mijn kinderen. Ik ben nu gelukkig, blij dat ik leef, ben wie ik ben (al blijven perfectionisme en het nastreven van idealen een aandachtspunt) en omarm het leven met beide armen. Mijn vroegere strijd en mijn overwinning hebben mij deze dankbaarheid gegeven.
Naar aanleiding van mijn oproep op de pagina van ‘WEET’, mocht ik een aantal mooie en liefdevolle mails ontvangen van moeders die graag hun verhaal willen doen. Ook ontving ik een prachtig ingezonden stuk van Angela Mastwijk waaruit eigenlijk dezelfde dankbaarheid en omarming van de eetstoornis spreekt die ik ook voel. Loslaten en afstand nemen leidt tot inzicht en genezing:
De eetstoornis van Angela haar zoon
2013.
Sinds ik in mei 2012 vertrok om in een camper door Europa te reizen, ben ik vooral Facebook- en Skypemoeder geworden. Mijn twee zonen drukken zich, net als ik, meestal makkelijker uit op schrift dan verbaal. Zeker als het om gevoelskwesties gaat. Dat komt nu dus mooi uit. Ik stuur een bericht aan de jongste zoon en schrijf: ’weet je, dat ik je hartstikke dankbaar ben? Als jij je twee jaar geleden niet in een eetstoornis en bijbehorende depressie had gestort, zouden jij en ik nu niet zijn waar we zijn. Dankzij jou heb ik al mijn ideeën kunnen toetsen aan de realiteit en heb ik alles overboord kunnen zetten wat mij niet langer diende. Dankjewel.’ Hij antwoordt met ‘graag gedaan’ en een smiley en schrijft dat hij ook heel blij is dat er gebeurd is wat er gebeurd is. Dat het hem zoveel sterker heeft gemaakt en dat hij heeft kunnen ontdekken wat hij écht wil. Dat hij nu zijn dromen waar durft te maken.
2011.
Ik breng mijn zoon van veertien met de auto naar school en haal ‘m ook weer op. Hij weegt onwaarschijnlijk weinig, kan en mag niet meer fietsen of zich anderszins inspannen. Het is een wandelend pakketje botten met een dun velletje eromheen. We rijden ook samen naar de wekelijkse weeg- en meetsessies bij de kinderarts, die de verkregen getallen en waarden angstvallig noteert, vergelijkt en elke keer weer schrikt. ‘De situatie is zeer ernstig,’ verzekert ze ons. We gaan naar gesprekken bij een psychologe van de GGZ. Men wil hem laten opnemen in een eetstoornissenkliniek en men dreigt een melding te doen bij het AMK omdat ik een andere weg zie voor mijn zoon. Ik weet zeker dat hij ook (en beter) zónder dwang uit deze negatieve spiraal kan komen. Ik zie hem, onder deze laag van negatieve gedachten en beperkingen die hij zichzelf oplegt, zoals ik weet dat hij werkelijk is: gezond, heel, ijzersterk, vol zelfvertrouwen en machtig. Niemand deelt mijn visie. Langzamerhand wordt het mij echter ook duidelijk dat onze moeder-kind relatie hechter is dan gezond lijkt voor mij en voor hem. Mede door de ogen van mijn nieuwe geliefde zie ik heel helder dat hij los van mij moet komen om zijn eigen weg te kiezen. Dat ik mijn rol dien te beperken tot het aanmoedigen vanaf de zijlijn en het hebben van een grenzeloos vertrouwen in hem en het leven. Ik merk tot mijn verbazing en grote vreugde dat elke stap die ik vervolgens voor mijzelf neem, voor mijn eigen geluk, hém ook inspireert en in beweging zet. Ik kan hem het beste helpen door hem niet langer te willen helpen. Ik realiseer me dat ik mijn zoon niet gelukkig kan maken. Kies ik echter voor mijn eigen geluk, dan stimuleer ik hem om hetzelfde te doen. Met ingehouden adem laat ik hem los. Hij groeit. Letterlijk en figuurlijk. Als ik voor mijzelf besluit veel angsten en een groot deel van de (imaginaire) beperkingen van deze maatschappij achter me te laten, doet hij hetzelfde. Ik vertrek met mijn nieuw verworven inzichten en mijn liefste om voor onbepaalde tijd door Europa te reizen. Schrijvend, lezend, wandelend en vooral: genietend van elk nieuw nu. Mijn voormalige zorgenkindje ontwikkelt zich ondertussen verder tot een ware superman. Schrijft, filmt, wint wedstrijd na prijs na onderscheiding en is gelukkig. Geluk kun je niemand opleggen, zelfs je kind niet. Hoe graag je het ook wilt, in welke bocht je je ook wringt of hoe je je ook opoffert. Geluk kun je wel voorleven. Gelukkig.
Angela Mastwijk is moeder, schrijfster en reist met haar liefde de wereld rond in een camper, dit doen ze nu zo’n 5 jaar. De reden waarom ik Angela’s kijk op de eetstoornis van haar zoon wil delen, is dat ik zelf alleen de reguliere weg heb bewandeld. Mijn kennis en levenservaring reikten toen niet verder maar tegenwoordig kijk ik anders naar aandoeningen en ziekten. Ik interesseer mij, net zoals Angela ook voor de holistische benadering. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik de eerste maanden van mijn opname eigenlijk eetgestoorder werd en het mij steeds meer lukte om anorexia patiënt te worden. Een eetstoornis die ik altijd benijdde maar mij niet lukte om te zijn waardoor mijn eetstoornis in dossiers werd omschreven als NAO, niet anders omschreven. Ik denk dat het goed is, bij vermoeden van een eetstoornis, alle mogelijke benaderingen en behandelingen te bekijken en te overwegen. De reguliere gezondheidzorg is niet altijd toereikend.
Ik hoor een verhaal over een kind met een eetstoornis. De te hulp geroepen instantie heeft een standaard behandelplan klaar; het kind moet eerst aankomen, dan kan de ‘echte’ behandeling beginnen. Voor mij is dat hetzelfde als iemand die toevallig een fobie voor muizen heeft ontwikkeld proberen te helpen door hem eerst in een bak met muizen te duwen, zodat er vervolgens gepraat kan worden over waar je gevoel van welzijn vandaan komt. Zou het kind dat kunnen horen, zittend in die bak met muizen? Persoonlijk lijkt het me logischer om het kind direct te wijzen op zijn innerlijke kracht, wijsheid en vrijheid. Iemand die op die manier liefdevol begeleid wordt zal vroeg of laat al zijn angsten achter zich laten.
Heb je wel eens een dramatische periode in je leven meegemaakt waar je later op terugkeek en dan constateerde: het was het beste wat me is overkomen? Of; het is toch ergens goed voor geweest? Dat gebeurt vaak. Maar als je middenin zo’n periode zit, wordt dat meestal niet zo gezien. Dan ben je verblind door je emoties. Het is echter wel mogelijk voor alle betrokkenen om een dergelijke situatie anders te beleven. Ook terwijl het zich afspeelt. En als je weet hoe, scheelt dat een hoop stress en verdriet en angst (al mag dat er ook best zijn!).
Bij de constatering van anorexia of een ander label bij ons kind ontstaat er in vrijwel alle gevallen een automatische reactie. Een reactie van ontzetting en verdriet. Van weerstand soms, boosheid zelfs, of wanhoop. Begrijpelijk, want we denken dat we daar geen keuze in hebben. Het lijkt of deze gevoelens onlosmakelijk verbonden zijn met de eetstoornis (of een ander label).
Toen ik er zelf mee te maken kreeg, vertelde niemand mij dat het anders kon. Ik deed wat onderzoek op Internet en kwam daar een wereld van ellende, angst, drama en onbegrip tegen. Een wereld waar ik geen deel van uit wenste te maken. Bij buren, vriendinnen, de doktersassistente en zelfs de kinderarts lagen woorden als ‘heftig!’ en ‘zorgelijk’ vóór in de mond.
Wat ik ervaren heb, is dat je ook open kunt laten wat het allemaal voor je kind en jou betekent. Je kunt kijken naar het gezonde deel van het kind, dat er óók altijd is, al zit het even diep verstopt onder een laag beperkende gedachten en overtuigingen. Dat geeft rust en biedt ruimte voor een frisse blik en oplossingen die misschien buiten de gebaande paden liggen. Het wil niet zeggen dat je je kop in het zand steekt; er zijn nog steeds acties te ondernemen. Maar in een heldere (in plaats van een angstige) staat van zijn kun je zoveel meer betekenen voor je kind! Bovendien voelt het fijner voor jezelf.
‘Jongste zegt nee’
Angela vertelt haar verhaal en belicht haar kijk op de eetstoornis van haar zoon in het boek ‘Jongste zegt nee’.
Jongste (14) stopt met eten. Hij verliest in razend tempo 20 kilo en alle zin in het leven. Het etiket dat hij al snel krijgt opgeplakt, vermeldt Anorexia. Zijn conditie dendert bergafwaarts en opname in een eetstoornissenkliniek, zoals dringend geadviseerd door de GGZ, lijkt onvermijdelijk. Moeder en zoon hebben echter een andere visie en kiezen hun eigen weg.
Voor meer info over het boek van Angela Mastwijk of haar werk kijk je op www.zonzekerheid.nl.
Geef een reactie