Dramatisch moederbrein

En dan ben je ineens een bedrijf met drie kinderen. Dat is echt wel even een tandje erbij. Waar je met twee kids je handen vol hebt, heb je met drie in principe gewoon handen tekort. Letterlijk. En altijd. Nou blijk je vaak inventiever en flexibeler dan je denkt, dus linksom of rechtsom vond ik al snel een nieuwe manier om iedereen levend te houden.

Niet smetteloos, niet foutloos en zeker niet perfect. Maar de boel draaide. Niet geheel bescheiden zal ik toegeven dat ik op momenten best trots was op ons management. Het is hard werken, maar in feite had ik ‘slechts’ één taak — die weliswaar uit 100.000 subtaakjes bestaat — maar toch. Ik had verlof en dus was het gezin leading. Zo tegen het einde van m’n verlof had ik het jongleren met al die ballen voor m’n gevoel redelijk onder de knie.

Senior mommy bloopers

Maar nu is m’n verlof voorbij en is m’n werk nog een extra balletje erbij. En ineens donderen de ballen weer een stuk vaker op de grond. Aan het soort werk ligt het niet want dat is in mijn geval bijna ideaal te noemen. Voorsorterend op mijn promotie thuis tot ‘senior mommy’ heb ik m’n werk namelijk nog tijdens m’n zwangerschap omgegooid (vind ik zelf ook een wonder, maar super bedrijven bestaan dus echt). M’n huidige werk — als Talent Coach — is grotendeels zelf flexibel in te richten, zingevend, stressvrij en voelt helemaal niet als werk. Kan niet beter, zou je zeggen. Maar nog zo’n bal in de lucht houden lijkt toch nog even too much. Vooral voor mijn brein, mijn dramatische moederbrein. Er is nog geen werkdag voorbij gegaan zonder bloopers.

Dagje werken onder hoogspanning

Zo zat ik van de week, trots dat ik de ochtendspits had overleefd en ook nog een soort van op tijd, in de auto voor een werkdag in het zuiden van het land. Ik woon noord/midden dus dat is best een eindje rijden. Bijna daar aangekomen kwam ik tot de conclusie dat ik slechts de helft van m’n kolfapparaat had ingepakt. Ik en m’n boezemvriendinnen stonden dus vervolgens de hele dag onder grote spanning. Niet ideaal.

De dag daarvoor leverde ik de baby af bij opa en oma met goed gevulde luiertas. Weliswaar wat aan de late kant maar m’n werkoutfit was wel ‘on fleek’ en bovendien zonder vlekken, dus ik was wederom best tevreden. Totdat ik tot de constatering kwam dat ik geen fles én geen kinderwagen had meegenomen voor de mini. Minor detail, not.
En gister nog zat ik prachtig geïnstalleerd aan m’n eettafel voor een effectief dagje thuiswerken. Alle kids ondergebracht. Ik had er echt zin in. Potje thee, laptop, zie je me zitten? Nou ik wel. Ik klap dat ding open om lekker te gaan tikken … zwart scherm. Batterij leeg. En wat denk je; de oplader lag nog op het Brabantse kantoor van dat dagje werken onder hoogspanning.

Brein op error

Het gaat dus niet. Dit is slechts een selectie van mijn missers van de afgelopen weken. Het gaat de hele dag zo door. Van een continue zoektocht naar m’n sleutels (om vervolgens te concluderen dat ze nog in het contact zitten), naar het vergeten van redelijk relevante afspraken tot een totale wachtwoord black-out. M’n brein schiet te pas en te onpas op error. Het is een zegen dat als coach het ‘hier en nu’ en je intuïtie belangrijke assets zijn want was ik bijvoorbeeld officemanager, planner of CFO dan was ik waarschijnlijk al op staande voet ontslagen of zat ik met een burn-out bij de Arbo.

Toen zes jaar geleden, na mijn eerste baby, een mannelijke ex-collega tegen mij zei dat je van vrouwen op het werk niet meer zoveel kon verwachten na hun bevalling omdat ze dommer worden, werd ik woest. Wat een ongeëmancipeerde conjo, seksistisch gewoon. Wat dacht hij wel niet. Ik ben nu dus stiekem blij dat ik niet meer met hem werk, want zijn woorden gonzen steeds door m’n hoofd. Ik vrees dat ik hem, met mijn huidige disfunctionerende brein, niet zonder schaamrood onder ogen zou kunnen komen. Drie kinderen. Dom, dommer, domst … oh hemel. Had hij dan toch gelijk?

Groteske vorm van imperfectie

Komt dit ooit nog goed? Is het een kwestie van oefening tot ik die extra bal ook weer moeiteloos hoog weet te houden? Of is het simpelweg te veel voor een doorgewinterd moederbrein en moet ik accepteren dat er een maximum zit aan het aantal ballen. Ik hou voorlopig vast aan ‘oefening baart kunst’ en worstel nog even door. Ik vind het al een hele prestatie dat ik niet meer panikeer om deze groteske vorm van imperfectie. In plaats daarvan gooi ik alles nu op ‘loslaten’ en ‘meebewegen’. Het klinkt lekker hip en deze trend komt me eigenlijk wel heel goed uit. Het zou zomaar kunnen dat ik mijn perfectionisme stiekem heel goed kwijt kan in deze thema’s. Ik kan gewoon ineens perfect loslaten en kijk mij toch eens fantastisch flexibel zijn. Misschien moet ik zelf eens op zoek naar een coach. Of toch in training bij een goede circusacrobaat. Of is geduld misschien gewoon de gouden sleutel?

Sleutel?! Oh lord, weet iemand trouwens waar m’n sleutels zijn?