Ik weet het nog als de dag van gisteren. Hoe deze niet eigen en onwerkelijke tijd van helden, strijders, volgers en verzet begon. 

Het was maart 2020. Na wekenlang verschrikkelijke beelden gezien te hebben uit Italië en Wuhan, was het nu onze beurt. Het virus werd onze realiteit en zou vanaf die prachtige dag in maart ons leven voor lange tijd beheersen. Een nieuw tijdperk in de geschiedenisboeken: ‘De Coronacrisis’.

coronacrisis jongeren depressie

Geloofde in mijn eigen woorden

Wat had ik het graag anders gezien en wat heb ik het toentertijd ook soms verzwakt. Vanuit mijn eigen positieve drive maar ook omdat ik jullie geenszins angst wilde overbrengen, ‘beloofde’ ik keer op keer dat dit virus echt niet ‘Nederlands’ was. Een straatbeeld vol mondmaskers, politiek die ingrijpt in gedragingen van burgers, een avondklok: zoiets zou hier nooit komen. Wij zijn immers een welvarend land en kunnen dat virus prima aan. Ondanks dat ik als moeder wel bang werd van de beelden uit het buitenland geloofde ik ergens ook in mijn eigen woorden. Een tikkeltje naïef misschien maar vanuit troostende gedachten naar jullie goed bedoeld.

Had het allemaal willen missen

Een moeder beschermt haar kinderen voor alles, zo moet ik het toen ook gevoeld hebben. ‘Was je handen goed he’. ‘Ah ben je snotterig, maar even goed in de gaten houden’. ‘Nee, speel maar even niet buiten met andere kinderen, je weet het … corona’. En dat jij met je zes jaar al heel goed weet wie meneer Rutte is. Dat jij soms zelf vraagt: ‘Wanneer komt er weer een persconferentie?’. En dat je het dovengebaar voor ‘hamsteren’ kan nadoen: ik had het allemaal willen missen!

Onze eigen bubbel

In rap tempo kreeg het virus voet aan ons mooie kikkerland. Van de ene op de andere dag was de wereld niet meer van ons. Onze gedachten en gedragingen werden geregisseerd door een virus. Ondanks dat het best eng was – er was nog heel veel onbekend over het virus – beleefden wij de eerste maanden een fijne tijd met zijn allen. Thuisonderwijs werd eigen gemaakt en we zochten de verbinding binnen ons gezin op. We leefden in onze eigen bubbel waar we soms wreed uitgetrokken werden wanneer corona steeds meer vat op onze samenleving leek te krijgen. Ondanks dat maatregel na maatregel elkaar opvolgde, lukte het ons lange tijd om positief te blijven, te geloven in een goed vooruitzicht.

Er anders mee omgaan

Toen we na een periode van lockdown en thuisonderwijs zelfs een week konden gaan glampen in eigen land, leek het er voorzichtig op dat de wereld weer aan zet was. Langzaamaan groeide het vertrouwen dat jullie weer fijn naar school konden gaan. Dat jullie weer even kind konden zijn zonder meegesleurd te worden in de grote mensenwereld. Terug naar jullie fijne basis van fysiek onderwijs, een eigen agenda en onbevangenheid. Maar toen ook na de zomer het virus onder ons bleef dwalen, het nieuws dagelijks beheerst werd door het virus, besloot ik er anders mee om te gaan. Niet qua gedrag; ik volgde nog steeds de maatregelen op maar wel qua mindset. Persconferenties keken we niet meer met het gezin en ook werd er niet meer vanuit angst over het virus gesproken. We namen het heel serieus maar zochten vooral in onszelf naar de betekenis van deze hele tijd.

Mijn hart huilt

Ik kon als moeder gewoonweg niet meer alles goed uitleggen aan jullie. Sommige maatregelen niet, de ontwrichtende verdeeldheid binnen de samenleving niet. Een tijdelijke andere manier van leven, denken en doen is prima op te brengen. Maar na tien maanden is positief blijven niet meer vanzelfsprekend. Mijn hart huilt wanneer ik lees over ontspoorde en depressieve jongeren … sommigen maar iets ouder dan jij, mijn pubermeisje. Wat is het toch een rottijd, wat gun ik iedereen toch een fijner en onbezorgder leven. Samen staan we sterk wordt ons constant gezegd, maar kunnen we daarin het maximale en ver daarover heen van onze jongste generatie vragen? Hoe hoog mag de tol zijn die zij hiervoor betalen?

Ons geluk in deze coronacrisis

Het is de tijd van Helden. Van respect en bewondering tonen voor diegenen die ons door de crisis heen helpen. Naast alle hulpverleners heb ik zelf ook twee helden thuis zitten. Jullie! Mijn twee toppers. Jullie doen al tien maanden lang wat deze onwerkelijke tijd van jullie vraagt. School, sociale contacten, sport, alles wordt beheerst door corona. Niets is meer zoals het was en toch buffelen jullie maar door. Eerst groep 7 – wat een bizar schooljaar werd zonder kamp en eindmusical groep 8 – en nu groep 8 waarin alles zich lijkt te herhalen. En ik zei nog zo: ‘Nee joh, als jij volgend jaar in groep 8 zit dan zijn we al veel verder. Dan is alles weer zoals het hoort’. Wat had ik dit graag gewild en wat ben ik trots op hoe jij je staande houdt en het zelfs tot een prachtig schooladvies hebt weten te brengen. Ik bof met jullie en weet dat het feit dat jullie wereld en behoeften nog klein zijn, misschien wel ons geluk is in deze coronacrisis.

Het uitzichtloze pad in het donker

Want wat is het toch schrijnend dat er steeds meer jonge mensen waaronder pubers geen toekomst zien. Geen enkel perspectief meer hebben. Geen sprankeling meer in hun leven, de crisis ervaren vanuit hun grillige en soms complexe puberbrein. Dat er kinderen zijn die  school als veilig oord hadden maar nu nergens meer kunnen schuilen. Deze tijd bestaat uit zoveel meer dan de directe corona-slachtoffers alleen. Juist dat schimmige onverlichte pad daarachter, dat houdt mij bezig. Soms meer nog dan het virus. Veel meer. Het uitzichtloze pad in de donkerte. De plek waar iedereen de weg naar kent maar waar slechts enkelen hun licht laten schijnen. Om mensen de weg terug te laten vinden. Het is een plek van ons allemaal, een verantwoordelijkheid van ons allen en juist daarin zouden we sterk moeten staan. Omdat iedereen een kans verdient in deze crisis. Omdat niemand alleen in het donker mag blijven staan.