Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder. Ruim 90 dagen waarop ik meermaals dacht: en nu ga ik het op papier zetten, van mij afschrijven. Maar hoe graag ik dat ook wilde, het was te vroeg. Het lukte nog niet om mijn gedachten en emoties te rangschikken. Een trauma veroorzaakt een chaos in je hoofd …
We zijn van start gegaan hoor, compleet met de aanschaf van een heuse agenda en de instructie ‘dat naar de klas brengen toch echt niet iedere dag meer hoeft’. ; ) Slik!! Ik heb gewoon een kind in de bovenbouw zitten.
Als ik iets moeilijk vind aan opvoeden, is het de tweestrijd in mijn hoofd. Echt, ik vind het geweldig dat ze groter worden en steeds zelfstandiger maar tjonge wat vind ik die zorgen die dat soms met zich meebrengt af en toe lastig.
We zijn inmiddels twee jaar verder sinds Petra en haar vriend Sidney te horen kregen dat ze niet één maar twee zieke kinderen hebben. Twee jaar met talloze onderzoeken, verdriet, onduidelijkheid en daardoor soms ook wanhoop.
Het schooljaar is van start. En jaar met heel veel nieuw. Niet alleen een nieuwe klas, een nieuwe juf, een nieuwe sport voor onze dame en een nieuwe opleiding voor manlief, dit is ook het jaar waarin we naar een nieuw huis gaan verhuizen.
Vier jaar geleden het telefoontje, ik voelde de grond onder mij vandaan schuiven. Naast angst en onzekerheid overviel mij ook een enorm schuldgevoel: waarom had ik niet eerder mijn verantwoordelijkheid genomen om alles er aan te doen om als mama gezond te blijven omdat mijn kindjes mij nodig hebben.
Een beetje moe van alle lange schooldagen dacht ik. Gewoon niets meer dan toe aan vakantie. Een klein kuchje, dat wel en oh nu je het zegt; hij voelt een klein beetje warm. Misschien toch iets van verhoging.
Ik ben er een paar jaar geleden mee begonnen; zelfonderzoek. Het geregeld checken van mijn borsten op veranderingen en knobbeltjes. Twee keer eerder voelde ik iets wat leek op een knobbel.
In de vorige column hebben jullie kunnen lezen dat de beslissing voor het voortgezet onderwijs nog wel een ‘dingetje’ was. Zoonlief had zijn zinnen gezet op het vmbo. Eerlijk gezegd leek me dat ook een erg leuke school, maar de overgang van het speciaal onderwijs naar het reguliere voortgezet onderwijs, baarde me nogal wat zorgen.
Een feestje vinden wij het; van het leven in de Vinex en de drukke gezinsplanning naar een weekend back to basic. Even heerlijk onderdompelen in de geur van mest en hooi en niets anders doen dan een vers eitje rapen, buitenspelen, dieren knuffelen, koken op een houtkachel en in het avondschemer olielampjes branden.