Roos is 30 jaar en woont samen met haar man en zoontje Tijn van 5½ jaar in Vleuterweide. De zwangerschap van Tijn verliep goed tot week 36. Vanaf dat moment veranderde de wereld van Roos, haar man en zoontje Tijn als donderslag bij heldere hemel.
Een zwangerschap waarbij de verwachting was dat Roos normaal zou bevallen veranderde in een ware hel. Toen Roos 36 weken zwanger was en bij de verloskundige een vervolgafspraak wilde maken, gaf deze aan dat de zwangerschap zo goed verliep en ze het zo druk hadden, dat Roos wel over 2 weken terug mocht komen. Ondanks dat Roos eigenlijk wel wist dat het gebruikelijk is dat een zwangere in de laatste periode wekelijks terugkomt voor controle, ging zij hier toch mee akkoord. “Ik voelde mij goed, het enige waar ik last van had was erge vermoeidheid, maar dit kwam vaker voor tijdens een zwangerschap, dus ik zag geen noodzaak om eerder op controle te komen.”
Een zorgwekkende situatie
Roos ging week 37 in en begon ineens extreem veel vocht vast te houden. Ze moest koelen met coldpacks en ze begon sterretjes te zien. Haar gezondheid en klachten wijdde ze aan de warmte, de zomer van 2010 was namelijk een hele mooie hete zomer. “Toen ik met 38 weken zwangerschap volgens afspraak bij de verloskundige kwam, zag ze meteen dat mijn bloeddruk veel te hoog was en dat er eiwit in mijn urine zat. Ik zag inmiddels sterretjes voor mijn ogen, voelde tintelingen in mijn lippen en handen en hield veel vocht vast. Een zorgwekkende situatie. Ik moest direct naar het ziekenhuis waar ik een uur lang werd onderzocht. Het was duidelijk; ik moest blijven en de bevalling zou spoedig worden opgewekt omdat dat beter was voor mijn gezondheid én die van ons kindje.”
Een heftige bevalling
Die avond kreeg Roos een vloeistof ingespoten en kwamen uiteindelijk de weeën op gang. De nacht verliep onrustig, de volgende ochtend zetten de weeën steeds meer door, maar Roos kon ze niet goed opvangen en had niet genoeg zuurstof. Ze kreeg extra zuurstof via een slangetje in haar neus, bloeddrukmedicatie waar ze op moest kauwen en morfine om de pijn iets te verlichten. Het was allemaal heel onwerkelijk. Zo was Roos een paar dagen geleden nog thuis en leek het redelijk te gaan, nu was er ineens sprake van een ernstige situatie waarbij er geen garanties meer konden worden gegeven. “Ik lag aan de bloeddruk- en hartslagmeter en Tijn, mijn zoontje hielden ze in de gaten via een slangetje op zijn hoofdje. Nadat ik 22 uur weeën had, moest ik gaan persen maar dat lukte niet. Ik voelde helemaal niets.” Inmiddels stonden er vijf mensen van het medisch personeel aan haar bed. Nog steeds wisten Roos en haar man niet wat er nou werkelijk aan de hand was.
“Ik probeerde te persen en te persen maar voelde niets, helemaal niets. Ik hoorde alleen maar de piepjes van het hartje van Tijn en zag steeds die hartslagmeter zakken. Af en toe kwam er weer wat bij en dan liep het weer af tot het begon te piepen. Vreselijk vond ik dat, ik was volledig van de wereld en was bang om mijn kindje te verliezen.” Dat het ook heel slecht met Roos ging, hadden haar man en zij op dat moment nog niet echt door. Roos raakte steeds meer uitgeput en had geen kracht meer om de bevalling door te zetten. “Ik zag de angst in de ogen van het medisch personeel. De verloskundige belde een aantal keer de gynaecoloog die dubbel op de OK geboekt stond en bleef maar zeggen dat ik moest persen, maar het lukte niet.”
Niet lang daarna kwam de gynaecoloog binnen gerend, hij rukte de onderkant van het bed eraf en er werden 2 beugels ingezet. Alles gebeurde heel snel. Daarna zette hij een knip en werd Tijn gehaald met de tang. Ze konden hem nog net opvangen. “Ik zag dat mijn kleine Tijn blauw was en dat zijn hoofdje beschadigd was van de tang en… hij was stil. Hij huilde niet, hij had het duidelijk zwaar gehad. Nadat ze hem beademd hadden begon hij gelukkig te huilen, dat was een hele geruststelling.” Tijn werd op haar borst gelegd maar Roos voelde niets. Ze snapte er niks van. Wel hoorde ze dat hij piepte, hij had namelijk glucose gekregen omdat hij door het HELLP syndroom geen voeding meer via de placenta had binnengekregen. Ze hoorde Tijn wel maar voelde hem niet.
HELLP syndroom: er is sprake van een verhoogde afbraak van rode bloedcellen, een gestoorde leverfunctie en een tekort aan bloedplaatjes waardoor de bloedstolling wordt ontregeld.
Een gezonde zoon en een doodzieke vrouw
Al snel werd duidelijk dat de bloedwaarden van Roos helemaal niet goed waren. Zij werd meteen naar de Intensive Care gebracht. “Daar stond mijn man, aan de ene kant zijn pasgeboren zoon en aan de andere kant zijn doodzieke vrouw die met spoed naar de IC werd gereden. Ik besefte totaal niet wat er allemaal gebeurde, alles ging langs mij heen, wel was ik op dat moment echt bang om dood te gaan. Ik lag aan de hartbewaking, een bloeddrukmeter en kreeg allerlei medicatie via infusen. Ik was heel bang en de volgende ochtend, toen mijn man en mijn zoon kwamen, dacht ik alleen maar dat ik een hartaanval of hersenbloeding zou krijgen. De hele dag door kwam er iemand mijn bloedprikken om mij goed in de gaten te kunnen houden.”
Later die dag kwam een arts eindelijk vertellen wat er nou precies aan de hand was, waarom Roos haar zwangerschap op het eind zo dramatisch verliep en bijna fataal werd voor Roos en haar kindje Tijn. “Je hebt het HELLP-syndroom, weet je wat dat is? Ja zei ik, terwijl ik geen idee had. Mijn man ook niet, we hadden er beide nooit van gehoord tot die dag in het ziekenhuis. Ook kwam er iemand van de kraamafdeling langs. Als kraamvrouw moet je niet alleen in leven gehouden worden, maar heb je na de bevalling ook verzorging nodig die ze op de IC niet kunnen bieden. Na twee dagen kwam de arts vertellen dat ik buiten levensgevaar was, maar dat we nog niet te vroeg moesten juichen. Levensgevaar? Ik voelde al die tijd wel dat het ernstig was maar het woord levensgevaar hadden ze nog niet genoemd.” Haar bloedwaarden werden niet beter. Uiteindelijk hebben ze haar in het ziekenhuis twee bloedtransfusies gegeven, omdat haar lichaam het zelf niet redde. Gelukkig knapte Roos hierna op en mocht ze naar de kraamafdeling. “De eerste dag op de kraamafdeling was ik zo angstig; ik had constant het idee dat mijn hart het zou begeven. Op de afdeling cardiologie hebben ze toen een hartfilmpje gemaakt. Met mijn hart ging het goed alleen de bloedwaarden bleven zorgelijk, dit had meer tijd nodig.
Thuis
Een kraamperiode heeft Roos niet gehad, na thuiskomst was ze niet in staat om voor de kleine te zorgen. Ze kon alleen maar slapen en af en toe even kort staan. Door de heftige bevalling had Roos het lichamelijk zwaar, ze had veel hechtingen en was daardoor vooral veel boven. Ze moest eerst flink uitrusten en lichamelijk herstellen eer ze weer normaal door het huis kon bewegen of mee kon helpen bij de zorg voor Tijn. “We kregen de maximale hoeveelheid uren kraamzorg en daarna werd een wijkverpleegkundige aan huis aanbevolen, maar dat wilden we niet meer. We hadden door alles wat er gebeurd was behoefte aan rust, even geen vreemden in onze omgeving. Gelukkig zijn we door veel lieve vrienden en familie geholpen en daar zijn we ze heel dankbaar voor.”
De lange weg naar herstel en blijvende gevolgen
Het krijgen van het HELLP-syndroom heeft vaak een lange nasleep; het lichaam heeft lang nodig om de bloedwaarden, de bloeddruk en orgaanfuncties weer op orde te krijgen. Voor Roos heeft het jaren geduurd voordat ze weer vertrouwen had in haar lichaam, ze was vooral bang dat haar hart het zou begeven. Vorig jaar is zij voor onderzoeken naar het AZM in Maastricht geweest om meer inzicht te krijgen in de oorzaak van haar lichamelijke en geestelijke klachten. Voor het eerst na de geboorte van Tijn voelt Roos zich eindelijk weer wat beter. “Ik weet nu wat mijn lichamelijke beperkingen zijn, ik heb de dingen een plekje kunnen geven en ik weet waar ik rekening mee moet houden. Ik moet vooral op tijd mijn rust pakken en leren te doseren. Om mijn hartcapiciteit op het niveau te houden waar het nu zit, sport ik minimaal 3 keer per week. Beter dan hoe ik mij nu voel zal het nooit gaan worden, dat weet ik inmiddels door de onderzoeken in het AZM in Maastricht. Hetgeen waar ik nog moeite mee heb is mijn geheugen, concentratie en het verwerken van veel prikkels.”
Waarom ik mijn verhaal vertel
Mijn ervaringen met het HELLP-syndroom wil ik graag met jullie delen omdat ik er meer naamsbekendheid aan wil geven. Er zijn nog veel mensen die niet weten wat het is en wat het inhoudt. Ook is er daardoor vaak veel onbegrip in de naaste omgeving van de mama’s die dit hebben meegemaakt. Op mamaisthuis denk ik dat ik de juiste doelgroep weet te bereiken en hoop ik dat de toekomstige mama’s ook alerter zijn op eventuele klachten tijdens de zwangerschap!
Foto credits: Bob van Gendt
Comments
An
19/12/2018
Bedankt voor het delen van dit verhaal! Het geeft mij steun om ervaringen te lezen. Zelf 14 wk geleden bevallen van een prachtige zoon na 32 wk zwangerschap. Ik stond gelukkig onder strenge controle (ivm zwangerschap via IUI). Op een dag kreeg ik erg dikke voeten door vocht. Dus extra controle, uitslag was pre-eclampsie. Dus opname in het ziekenhuis. Na 1 wk kreeg ik HelPP van het één op het andere moment. Binnen 2 dagen was ik zo ziek (slechte bloedwaarden) dat onze zoon gehaald moest worden via keizersnede. Daarna een periode van 7 wk met ons zoontje in de couveuse en ook nog een operatie met complicatie. Gelukkig is het een kleine vechtersbaas en doet hij het erg goed ondanks alles! Nu we thuis zijn merk ik pas hoeveel gevolgen HelPP heeft voor mijzelf. Ik ben extreem moe, heb geen concentratie en ben erg emotioneel. Zo ken ik mezelf totaal niet en anderen ook niet. De omgeving vind het lastig te begrijpen omdat er zo weinig over bekend is. Daarom zo blij dat jullie deze ervaringen delen!
R.R
21/08/2018
Het verhaal is ongeveerzoals het bij ons gegaan is, ze dachten dat ze al 2 dagen weeën had, bleek dat het lichaam van mijn vrouw ons kindje aan het afstoten was.
Gelukkig is onze dochter er op asma klachten goed vanaf gekomen.
Mijn vrouw hier in tegen is nog niet de oude a 2 jaar.
Snel vermoeid, slecht geheugen zijn de vervelendste problemen.
Ook ik als man van, heb me vaak afgevraagd of de klachten van mijn vrouw niet een excuus voor iets was. Maar na het lezen van verschillende verhalen schaam ik me dat ik niet eerder mij verdiept heb in hellp.
Van vrouw met een vaste baan is ze nu een jobhopper geworden door onbegrip van werkgevers.
Mijn vrouw meld zich nooit ziek is ook nooit te laat, maar is gewoon niet in staat om voor anderen de simpelste klusjes te doen, onder tijdsdruk al helemaal niet.
Ik hoop voor haar en stiekem ook voor mezelf dat de situatie nog verbeterd, ons huwelijk heeft hier ook best onder te lijden.
Kimberley
5/05/2017
Goed dat jij je verhaal deelt. Ook ik heb hier helaas ervaring mee inclusief te veel bloedverlies tijdens de bevalling, daardoor bijna in shock (voor mijn gevoel een bijna dood ervaring) en een placenta die niet los liet en er dus operatief uit moest. Ook bloedtransfusies gehad. Helaas merk ik ook dat weinig mensen begrip hebben voor de overgebleven klachten erna. Ik merk zelfs dat mijn huisarts niet goed weet wat ze ermee aan moet. Ik ben nu 14 maanden verder. Ik heb soms wel wat goed periodes maar ook hele slechte. Zwaar vermoeid, veel hoofdpijn, licht in mijn hoofd, sterretjes zien, concentratie problemen enz. Mag ik vragen welke behandelingen jij in het ziekenhuis heb gehad Roos? Ook ik zou graag wat meer hulp en/of begeleiding willen.
Fijn dat het nu goed met je gaat. Op de foto’s geniet je duidelijk van je gezin. Houden zo!
Yasmin
19/04/2017
Herkenbaar helaas 🙁 Voor mij twee jaar geleden en nog steeds flink met m’n gezondheid aan het stoeien. Steeds ook weer afwegingen maken en de balans zoeken tussen rust (met twee kinderen), m’n baan en alle andere verantwoordelijkheden. Ik krijg EMDR.
Succes!
Marieke
18/04/2017
Ik weet wat het is! Gelukkig heb ik er niks aan over gehouden. Zelfs 3 gezonde kinderen. Maar elke zwangerschap blijft spannend. Mijn gevoel zegt ook, dat de 3e er ook niet langer in had moeten zitten. De klachten kwamen terug. Gelukkig toen na veel zeuren ingeleid.
Blijft altijd kippenvel zo’n verhaal.
Carl Hakker
18/04/2017
Hallo Roos,
Ik heb 20 jaar geleden hetzelfde meegemaakt. Na maanden in het ziekenhuis liggen kreeg ik een dochter van 1300 gram. De lichamelijke en mentale impact is enorm. Deze periode was heel zwaar. Ik heb 29 jaar geleden ook een dichter gekregen en moet het toen ook gehad hebben. Ik ben toen waarschijnlijk door het oog van de naald gegaan. Ik was toen ziek maar stelde mij volgens de verloskundige aan. Bedankt voor je verhaal.
Carl Hakker
18/04/2017
Dochter
Frederike van ’t Ende
16/11/2016
Beste Roos,
Heel herkenbaar. Goed dat je jou verhaal deelt. Daar hebben lotgenoten steun aan.
Moeite met geheugen, concentratie en het verwerken van veel prikkels is zo typerend.
Voor mij nu ruim 11 jaar geleden. 6 jaar na mijn HELLP toch nog een kindje gekregen.
Met hulp van goede bedrijfsarts weer teruggekomen op mijn werk en 100% hersteld gemeld 2 jaar en 3 maanden na de HELLP. Dit was enorme hard werken.
Verder zo weinig steun en begrip. Zelfs niet van de huisarts. Gelukkig sterke man aan mijn zijde.
Voor jou Roos alle goeds gewenst.
Vriendelijke groet,
Frederike
ilja
16/11/2016
Ook een vervelend verhaal, zoveel herkenbaar.. helaas zelf 8 weken geleden bevallen door hellp. Ook hier werd het bijna te laat ontdekt.. zit nu nog veilig in het ziekenhuis bij mijn dochter, maar soms bang om naar huis te gaan en de draad weer op te moeten pakken. Ik slaap nu wel thuis…
Linda
16/11/2016
Ik ben aan het het van diezelfde zomer bevallen van onze dochter, helaas ook met HELLP….
Inderdaad ook door het weer alle signalen ‘gemist’. Gelukkig maakt me dochter het goed en kan ik goed leven met de kleine dingen die ik eraan over gehad heb…. Ben blij dat er meer aandacht voor komt en hopelijk ook wat meer begrip voor de naasten van moeder en kind….
Mooi geschreven Roos
Diana
18/02/2016
Ik dacht even dat ik mijn eigen verhaal aan het lezen was…. Bij mij is het inmiddels 13 jaar geleden maar idd het gaat allemaal zo snel dat je pas achteraf beseft wat een geluk je hebt gehad. Neem de tijd om het te verwerken ik dacht stoer te zijn en heb net gedaan dat het allemaal wel mee viel gelijk weer gaan werken maar naar een paar jaar komt dan tocht die klap. Geniet van je gezinnetje dat is het allerbelangrijkste de rest is maar bij zaak. Lieve groet Diana
Marianne
12/02/2016
Wat goed dat je dit deelt!!
Mijn dochtertje is vijf jaar geleden 6 weken te vroeg geboren door HELLP.
Mensen hebben geen idee van de nasleep ervan. Ook van de artsen had ik wel wat meer begeleiding kunnen gebruiken.
Jodi – liefthuis
11/02/2016
Jeetje wat een verhaal. Heftig hoor en ik ben blij om te horen van de goede afloop ondanks de vervelende nasleep.
Prachtige foto’s trouwens.
Jessica
11/02/2016
Jeetje wat heftig…. wat zal dat ook voor jou en je gezin heftig zijn geweest. Hopelijk kan je nu accepteren wat je kan en dat je kan genieten van alles ..
Esmée
11/02/2016
Hier ook ervaring met HELLP. Heb mijn ervaring gedeeld op mijn blog. Het hakt er behoorlijk in. Bij mij heeft EMDR geholpen in de verwerking van het trauma.
Esther
11/02/2016
Heftig hoor Esmée, ook voor jou! Goed dat je het benoemt; EMDR Roos vertelde mij dat zij deze vorm van therapie ook heeft gehad voor de verwerking van het trauma!