Zoals ik vaak de laatste maanden een blog begon, begin ik hem nu ook. Niet wetende of ik hem zal plaatsen, mijn kwetsbaarheid openbaar durf te zetten, ga ik toch door met schrijven. Zoveel gedachten in mijn hoofd die een weg willen vinden via het papier alleen zijn ze vaak al gewist voordat ze ook maar het papier hebben kunnen raken.
Alsof het over iemand anders ging
Een leeg gevoel bekruipt me wanneer ik zie dat er het afgelopen jaar zo weinig activiteit is geweest op mijn blog. Terugkijkend op het jaar 2020 doet, ondanks de mooie momenten die er ook waren, pijn! Het was het jaar waarin ik zo ontzettend vaak heb gehoord dat ik zo sterk ben. Dat ik een echte doorzetter ben en mensen inspireer. Gek genoeg voelde dat voor mij helemaal niet zo. Het voelde meermaals alsof er over een ander gesproken werd.
Alles kwam in een ander licht te staan
De eerste maanden van 2020 waren positief. Ik werkte keihard aan mijn herstel. Wekelijks fysiotherapie, soms twee keer per week en wekelijks EMDR therapie. Ik investeerde in mijn herstel en in mijn toekomst. En ook toen corona om de hoek kwam kijken probeerde ik moed te houden. Te geloven in de verbinding dichtbij en dankbaar te zijn voor het feit dat we er niet persoonlijk door getroffen werden. Het virus en alles daaromheen zette mijn revalidatie en dagelijkse pijn en angst in een ander licht. Immers; de hele samenleving had het zwaar, we hadden allemaal onze uitdagingen en verliezen. Dit maakte dat ik mij groter hield dan ik wellicht had moeten doen. Gestuurd door ‘wat een topper ben jij, geef niet op’, zette ik keer op keer een masker op mijn gezicht en verbeet mijn angst en frustratie.
Het ontwrichtende karakter van angst
Het was niet mijn tijd om te klagen. De wereld stond in brand. Ik focuste mij op onze aanstaande verhuizing en liep mijzelf omver. Dat was ook het moment dat mijn PTSS zich voor het eerst openbaarde. Doordat we meer op pad gingen – ter voorbereiding van onze verbouwplannen – werd ik steeds weer geconfronteerd met het ontwrichtende karakter van angst. Maar ik zette door. Ik keek zo uit naar ons nieuwe huis dat ik mij vastbeet in alle leuke dingen en ook fysiek over grenzen ging. Wat resulteerde in een toename van pijn en iedere avond een dik been met vocht. Maar hé, dit was zo’n welkome afleiding in deze rottige tijd, ik genoot er echt van om mij eindelijk in iets positiefs te kunnen verliezen. We hadden zoveel leuke plannen met het huis, er zo lang naar toegeleefd, daar liet ik corona of mijn eigen ellende geen negatieve invloed op hebben.
PTSS de grootste beperkende factor
Inmiddels wonen we nu ruim een half jaar op onze nieuwe stek en we hebben het hier echt fijn. Misschien heb ik het wel een beetje overschat wat betreft dingen achterlaten want alleen fysiek is de plek veranderd. Emotioneel heb ik alles rondom de aanrijding meeverhuisd. En dat kwam hard aan. Toen de kinderen na de zomervakantie weer naar school gingen, werd het mij allemaal te veel. Het voelde zo uitzichtloos. Iedere dag wakker worden met pijn aan mijn been. Fysiek nog steeds beperkingen en het moeten leren leven met de grootste beperkende factor in mijn rol als moeder en zelfstandige vrouw: de PTSS.
Een diep dal
Ik ben in een enorm dal beland. Niet zichtbaar; ik was inmiddels een kei in het opzetten van een masker waardoor mensen het idee kregen dat ik sterk was. Maar in wezen voelde ik mij heel klein. Ook fysiek maakte ik mij geregeld letterlijk onzichtbaar. Wanneer het tijd was voor de kinderen om op te staan kwam ik uit bed, maakte hun bakjes voor school klaar om vervolgens – wanneer ik ze had uitgezwaaid – weer onder het dekbed te verdwijnen. Niet in de laatste plaats omdat ik niet meer kon omgaan met alle dagen pijn maar zeker ook omdat ik inmiddels was meegezogen in een zwart gat. Doodmoe was ik van het afgelopen jaar en ik was alle therapieën – fysiek en mentaal –meer dan zat. Wanneer de kinderen uit school kwamen was het huis aan kant en zat ik aan de keukentafel klaar met thee en wat lekkers. Alles om ze zo min mogelijk te laten merken hoe slecht ik mij voelde.
Onbegrepen en alleen voelen
Gek genoeg had ik het zelf niet eens door dat ik in een gigantische dip was beland. Immers, ik nam mijn verantwoordelijkheden en zorgde nog steeds met liefde voor mijn gezin. Alleen van binnen was er geen vlam meer. Opgebrand, zo voelde het. Met als spreekwoordelijke druppel de volgende operatie die lang op zich zou laten wachten door corona. En waarvan het wachten nog altijd voortduurt. En daarnaast de PTSS die – na een jaar geregeld EMDR behandelingen volgen – nog altijd mijn leven beheerste. Vooral het feit dat het voor mensen nog altijd makkelijker is om zich te verplaatsen in fysiek letsel dan in een mentaal trauma, heeft veel met mij gedaan. Los van dat ik het volkomen begrijp, want leg maar eens uit wat PTSS met je doet, hoe een ernstig verkeersongeval je brein zo op tilt kan laten slaan, maakt het toch dat ik mij vaak onbegrepen en alleen heb gevoeld.
Ontwrichtend op alle gebieden
Het is inmiddels al vijftien maanden sinds de aanrijding in 2019 en nog altijd had ik geen uitsluitsel over het juridische aspect in mijn zaak. Zou L. vervolg worden? Is er überhaupt – na alle politiedwaling van die bewuste avond – nog bewijs te vinden dat haar ten laste kan worden gelegd? De onwetendheid, de lange adem … het vrat mij van binnen volledig op! En deze onzekerheid die maar voortduurt wakkert mijn PTSS klachten op momenten aan. Want wat is zo’n stressstoornis ontwrichtend op alle gebieden. Nog altijd rijd ik geen auto en dat terwijl ik zo’n enorme liefhebber was. Deelnemen aan het verkeer als fietser durf ik ook nog steeds niet, nu na ruim een jaar. Het maakt mij klein van binnen en ontneemt mij de zelfstandigheid die zo normaal was.
Onbedwingbare stuiptrekkingen
Daarnaast maakt het mijn wereld nog altijd erg klein. Geluk bij een ongeluk is dat die cocon nu eigenlijk voor iedereen geldt in deze lockdown. Hierdoor voel ik weer iets meer verbondenheid. Met het grote verschil dat mensen zonder PTSS niet schrikken van tekenfilms met daarin rijdende auto’s. Geen onbedwingbare stuiptrekkingen krijgen bij iedere sirene die ze horen. En niet leven met flashbacks die ze zomaar ineens kunnen overvallen. Waarbij slaap ondergeschikt is geworden aan de angststoornis. PTSS is een killer. Nooit geweten maar nu helaas wel! Inmiddels sta ik op de wachtlijst voor een intensieve behandeling.
Soms ben ik sterk en soms helemaal niet
26 september 2019 kreeg ik de hoofdrol in een hele slechte film. Een film die zich maar blijft afspelen en waar ik al meer dan een jaar mijn tegenspeler in mis. De stilte, de onwetendheid, het onrecht … ik ben er zo aan toe om nu eindelijk aan het juridische hoofdstuk te kunnen beginnen. En tegelijkertijd dat boek te kunnen sluiten. Ik wil weer controle hebben over mijn been en over mijn brein. Ik wil beter worden, ik wil mijn leven terug zoals het was. Soms ben ik sterk en soms helemaal niet. Maar altijd ben ik gemotiveerd en houd ik moed. Dat gaat ook samen met de meest kwetsbare kant van jezelf heb ik geleerd. Ook al is dat soms je zwakte tonen. Uiteindelijk wordt het daardoor alleen maar beter.
Lees ook: De avond die mijn leven en dat van ons gezin heeft veranderd…
Comments
Morgen is het zover: operatie zonder zekerheid – Mama is thuis!
16/02/2021
[…] afgelopen weken heb ik mijn focus verplaatst van het lichamelijke naar het mentale. Het dal achter mij laten waar ik zo diep in had gezeten. Ik wilde er alles aan doen om vooral positief en sterk genoeg te zijn. Om dat te bereiken […]
Sarah
27/01/2021
Hey Esther
Veel moed. PTSS is serieus, wees lief voor jezelf en praat er over met lotgenoten. Ik heb 2 trauma´s onvoldoende verwerkt indertijd. Geen tijd voor genomen, gedaan alsof het niks was. Had ik het serieus genomen en was ik serieus genomen dan had dat een hele hoop gescheeld. Veel sterkte!
Moon
27/01/2021
1 tip Google Eline kempers
Erna Geyskens
27/01/2021
Wat vind ik het moedig van jou, dat je jouw verhaal doet, je hebt eigenlijk je masker afgezet, je gaat jezelf ook niet meer alleen of onbegrepen voelen , want mensen kunnen pas reageren en jou helpen, ..als ze weten hoe jij je voelt en wat je mist en wat je raakt!
Ik ben er zeker van dat jouw leven nu verlicht wordt met mensen die om je geven en ook steun en hulp zullen geven als je maar jezelf laat zien hoe het werkelijk is! Ik wens je veel beterschap en begripvolle mensen om je heen! Dikke knuffel, Erna
Thammy van de Wiel
26/01/2021
Ik heb na een hersenbloeding, met complicaties bij de eerste operatie en nog 6 volgende operaties een zenuwpijn (neuropatische pijn), overgehouden aan mijn hoofd. Ik ben daarvoor een aantal jaren op een pijnpoli behandeld met allerlei medicatie, en niks hielp. De boodschap “leer er maar mee leven”, was een overbodige, dat deed ik toen al ruim 3 jaar. 24-7hoofdpijn?? Leer er mee leven….
Bij het revalideren na de bloeding werd me vaak voor gehouden dat het allemaal weer terug zou leiden naar het punt waar ik “weer de oude” zou zijn. Ik ben toen tot het besef gekomen dat “de oude” niet meer bestond en ook nooit meer terug zou komen. Dat is onmogelijk. Alle ervaringen die je tijdens zo’n proces doormaakt, veranderen je. Op de eerste plaats ben je vooral in het begin je bewust van je kwetsbaarheid. Toen de bloeding plaats vond dacht ik in één seconde, “zo voelt het dus om dood te gaan”. Dat doet wat met je.
De 5 weken op de IC en later op de MC, waar je 24-7 in de gaten gehouden wordt, dat doet wat met je.
Als je dan zonder die voortdurende controle na bijna anderhalve maand naar “de zaal” mag en een week later naar huis, met de boodschap “kijk maar wat je aan kunt” en verder niks dan een afspraak voor een controle door de neuroloog, dat doet wat met je. Ergens liep er iets fout en het duurde een jaar voordat ze in de gaten kregen dat ik helemaal geen revalidatie had gehad. Toen werden de raderen in beweging gezet, wat resulteerde in eenhalf jaar revalideren, intern. De enorme vermoeidheid, de nooit aflatende pijn, nee de oude wordt je nooit meer. Moet je ook niet meer willen zijn, de ervaring, en dat duurt even voordat je dat beseft, is voor mij een leerproces geworden. Een knalharde les, dat wel. Nu 15 jaar later is de pijn er nog steeds en daar leer je idd mee leven, gewoon omdat het alternatief voorlopig nog geen keuze is. Geef het tijd en rouw om wat je verloren hebt. Want dat trauma blijft, maar je leert er mee omgaan. Gewoon omdat het een plek heeft in je leven. Hoe zwaar het soms ook valt, je gaat door. Anders dan je verwacht had, maar niemand heeft je ooit beloofd dat het leven makkelijk zou zijn.
Heel veel sterkte met jouw proces en geloof me het word beter, ooit.
Linda
27/01/2021
Ik kan jullie verhalen heel goed begrijpen. Ik ben al 3,5 jaar aan het revalideren na medische fouten en nu 14 operaties aan mijn rug, alle revalidaties en telkens opnieuw leren stappen en omgaan met verschrikkelijke pijnen eindelijk een stimulator gekregen. Toch moet je leren omgaan met chronische pijnen en veel medicatie en het feit dat je voorlopig niet mag of kan autorijden en niet meer zelfstandig bent. Het huishouden wordt gedaan , wassen alles, een ziekenhuisbed beneden. Dan de corona erbij en niet kunnen gaan wandelen met mijn honden. Dat mis ik echt allemaal. Huisarts zag mij wegzakken en schreef antidepressiva voor…. ik had zin om eens goed te roepen, in een bolleke onder dekbed te kruipen , niks kon mij helpen om mijn donkere gedachten weg te krijgen. Nu krijg je te horen dat je moet blijven revalideren en dat je met pijn zel moeten leren omgaan. Gemakkelijk gezegd voor diegene die het niet voelen en niet op invaliditeit worden gezet .