Moeder worden stond altijd hoog op mijn lijstje maar stiefmoeder zijn dat hoefde niet zo nodig, dat was iets uit films en sprookjesboeken.
Zodoende kende ook ik eigenlijk alleen de boze variant en had niet een hele hoge pet op van stiefgezinnen. Inmiddels weet ik beter en wil ik mij geen leven zonder ons gezin meer voorstellen. We mogen trots zijn op wie we zijn, afzonderlijk van elkaar maar ook zeker met elkaar. Een jong gezin met drie unieke, lieve en sociale kinderen. Voor de buitenkant is het vaak niet heel anders dan een ‘normaal’ gezin, voor ons is het in veel opzichten juist compleet anders.
Twee gezinnen, twee werelden
Dat mensen het stiefgezin soms voor vanzelfsprekend aannemen maakt het vaak lastig. Dat is het binnen een stiefgezin namelijk niet … nooit. Er zijn twee werelden, twee gezinnen die altijd met elkaar verbonden zullen zijn. Niet makkelijk maar met de juiste aandacht en begrip voor elkaar en investering heeft het zeker kans van slagen. Nu ruim 11 jaar later gaat het niet meer om één kindje maar is er alles aan gelegen om het voor alle drie de kinderen zo goed mogelijk te doen. Ieder kind blijft zoeken naar het eigen plekje, verwachtingen bijstellen, leren omgaan met emoties. Er gaat geen dag voorbij dat dat niet zo zal zijn. Ongeacht de samenstelling van het gezin op dat specifieke moment. Er blijft altijd die ander die gemist wordt.
Waar stiefgezinnen vaak na drie jaar stranden, bleven wij geloven in elkaar en de liefde. Waar ‘normale’ relaties vaak na zeven jaar stuk lopen, bleven wij geloven in ons gezin en dat het kan. Niet vanzelf, niet zonder af en toe de zeilen bij te stellen en een andere koers te varen. Niet zonder de nodige uitdagingen en hobbels. Aan een relatie moet je soms werken, aan een stiefgezin al helemaal.
Ons eigen fundament
Toen ik eenmaal mijn weg gevonden had, wist dat ik geen stiefouder-handleiding zou kunnen vinden en accepteerde mijn verwachtingen bij te stellen, kreeg ons stiefgezin steeds meer vorm. Ik leerde angsten overboord te gooien en te vertrouwen op dat mijn natuurlijke moederinstinct ook haar werk mag en kan doen voor mijn liefkind. De liefde voor mijn eigen kinderen verweef zich met de liefde voor mijn stiefdochter. Dat proces ging geleidelijk maar natuurlijk en zoveel prettiger dan de jaren er voor. De vanzelfsprekendheid, de natuurlijke band die ontbrak, daar bouwden wij ons eigen fundament voor. Steen voor steen … in het begin nog poreus maar naderhand steeds steviger.
Niets half, alles heel
Al die tien jaar, groeiden de kinderen iedere dag een beetje meer naar elkaar toe. De liefde is vanaf dag één puur en intens geweest. Onze kinderen wisten niet beter, hun (half) zus was er altijd en de liefde vloeide automatisch de weg die het hoort te gaan. Voor mij was dat ook één van de belangrijkste aandachtspunten binnen ons gezin: voor de kinderen is er niets ‘half’, de liefde die zij voor elkaar voelen is héél en oneindig. Dat is het uitgangspunt voor alles en voor hoe we met elkaar omgaan. De emoties zijn heel, de herinneringen zijn heel, de momenten samen zijn heel en het gemis is heel.
Lees ook: Brief aan iedereen die een stiefouder kent
Binnen ons stiefgezin is niets half. Ondanks dat ik niet de biologische moeder ben, is ook mijn gevoel heel en oprecht. Dat liefde ook pijn doet is de fase waar we nu in zitten. Onze oudste heeft al bijna tien jaar de liefste zus op aarde, voor haar zoveel meer dan een ‘half’ zus. Een echte vriendin, iemand waar ze naar opkijkt en waar ze van leert. Ondanks dat ik altijd hoopte dat ze met zijn drietjes een echt broer-en-zussentrio zouden vormen, zie ik nu ook dat de keerzijde is dat het gemis steeds groter wordt.
Oneindig stromen
De momenten samen zijn schaars, het gemis is groot en de liefde intens. Het is voor een ander soms lastig te begrijpen hoe moeilijk het voor kinderen in zo’n situatie is. Uiteraard zijn we enorm dankbaar dat we een drietal mogen liefhebben binnen ons gezin dat zo dol is op elkaar. De keerzijde is wel dat we de liefde die zo puur en kostbaar is niet kunnen veranderen. Ze zal hopelijk oneindig stromen maar ook altijd een beetje pijn doen ♥♥♥
Comments
Mieke | mieksmind
23/04/2019
Wat een boeiend stuk om te lezen. Het is niet makkelijk en zeker wel wennen. Fijn dat het goed gaat! Goed om te lezen
Jorien
23/04/2019
Mooi dat je er over schrijft, het lijkt me inderdaad niet altijd makkelijk!
Nadia
20/04/2019
Wat fijn dat het bij jullie goed gaat! Dit soort dingen zijn voor iedereen wennen en dan moet je ook het “geluk” hebben dat het allemaal goed gaat. Wat goed dat je er over schrijft!
Ingrid
20/04/2019
Lijkt me soms lastig en com alles en mooi beschreven. Liefde overwint slles
Amylia De Schepper
19/04/2019
Lief en hartverscheurend tegelijk. Vooral focussen op die momentjes samen!
Skincarebynaomi
19/04/2019
Lijkt me heel lastig maar wat hebben jullie dit goed aangepakt!
Mandy
16/04/2019
Ik denk dat dat wel echt wennen is en dan nog hopen dat er een klik is/komt. Wel fijn dat het bij jullie goed gaat!
Natalie
16/04/2019
Lijkt me niet altijd gemakkelijk om als kind een plus-familie te hebben… Moet ook nog maar allemaal klikken qua gewoontes en waardes, zeker als het om twee heel verschillende gezinnen gaat… Wel fijn dat ze veel aan elkaar hebben ook & dat jouw moederhart voor elk kind openstaat!