Ik heb mij als kind altijd al anders gevoeld dan de rest. Ik kon nooit goed uitleggen waar dat vandaan kwam, maar het voelde alsof ik er niet echt bij hoorde. Alsof ik niet hetzelfde was als zij, als de rest.

Ook had ik het idee dat mensen een mening over mij hadden, wellicht zagen dat ik ‘anders’ was. Maar ik had nooit het antwoord op wat dat anders zijn dan precies inhield.

Hart- hoofd kwestie

Het voelde vaak alsof ik niet helemaal aanwezig was in de ruimte.  Alsof ik van een afstand aanschouwde wat er gebeurde., wat er gezegd werd. Het klinkt misschien wat vaag maar ik denk dat het een hart- hoofd kwestie was. Dat ik niet helemaal in mijzelf geland was. Nog niet helemaal gekozen had voor dat lijf en hoofd waar ik in mocht zijn. Dat dit mijn fysieke belichaming was waar ik in mag wonen.

Vergeten wat ik zelf voelde

Als klein kind had ik grote levensvragen. Ik vond de wereld en de tijd waarin ik opgroeide vaak overweldigend, was zeer gevoelig en nam energieën van anderen over. Hierdoor ervaarde ik moeheid en wist ik niet altijd wat nu bij mij of bij de ander hoorde. Door mijn omgeving werd ik altijd gezien als een open, spontaan, leergierig en lief meisje. Een kind dat overal prima bij en tussen paste. Altijd met alle winden mee kon waaien en voor gezelligheid zorgde. Bij deze houding voelde ik mij zeker op mijn gemak maar het zorgde er wel voor dat ik als kind, puber en (jong)volwassene leeggezogen werd. Ik leefde niet vanuit mijn hart, mijn essentie en mijn eigen kernwaarden. Ik leefde naar de verwachtingen die anderen van mij hadden of die pasten bij de rol die mij inmiddels vertrouwd was geworden. Ik wilde vooral geliefd zijn waardoor ik vergat wat ik zelf wilde en voelde.

Steeds verder kwijtgeraakt

Ik gleed als kind steeds verder af van mijn innerlijke kind. Ik durf nu zelfs te zeggen dat ik haar misschien nooit echt gekend heb. In de tijd van mijn eetstoornis was er geen ruimte voor haar. Ze zat mij alleen maar in de weg en ik moest overleven. En in de jaren daarna ben ik haar steeds verder kwijtgeraakt doordat ik mij volledig conformeerde aan de concepten en verwachtingen die gelden in onze maatschappij. Ik heb altijd netjes in de pas gelopen. Deed wat er van mij verwacht werd maar verloor nooit de belangrijkste kernwaarde uit het oog: liefde! Vanuit de liefde die ik voelde voor mijn medemens en alle levende wezens op aarde heb altijd mijn beslissingen gemaakt. En juist die kernwaarde maakt dat ik slecht tegen onrecht kan en de wereld wil veranderen. Tot inzicht wil laten komen. Wakker schudden.

Een gevoel van thuiskomen

Sinds een paar maanden ben ik op reis. Op reis naar binnen, op zoek naar mijzelf. Ik ontdek de liefde in mijzelf om vanuit die emotie beslissingen te kunnen maken. Los van verwachtingen van de omgeving. Los van belemmerende overtuigingen uit het verleden. De uitdagingen waar ik sinds de aanrijding tegenaan loop en de uitdagingen van de huidige tijd sturen mij een nieuw pad op. Een richting waar ik mij heel comfortabel bij voel en een sterk gevoel van thuiskomen bij ervaar. Maatschappelijk gezien een hele andere benadering van ons bestaan. Totaal anders dan ik gewend was. Wat in het begin zorgde voor een onwennig gevoel. Je hoort immers niet meer per definitie bij de meerderheid. Maar wanneer je innerlijke stem zuiver en liefdevol klinkt, je eindelijk weer je innerlijke kind ziet dan weet je dat je op de goede weg zit. Dat je mag zijn wie je bent en dat je mag staan voor je eigen keuzes.

Luisteren naar mijn innerlijke stem

Ik ben op zoek gegaan naar antwoorden. Het onrecht wat gaande is, de aanrijding, het vraagt om antwoorden. Ik voelde dat het tijd was voor mij om niet meer klakkeloos aan te sluiten bij de meute maar voor mijzelf te voelen wat goed voelt. Waar ik het meest op mijn plek ben. Ik was op zoek naar mijzelf. Ik wilde voor het eerst in mijn leven echt leren luisteren naar mijn innerlijke stem. Zij die altijd zo hard geroepen heeft maar die ik niet hoorde omdat ze overstemt werd door het collectieve geluid. Zij die de avond van de aanrijding een luide keel opzette toen de koplampen in het donker verschenen en keihard schreeuwde ‘Je moet stoppen’ … voordat doodse stilte volgde op een harde knal.

In echte verbinding

Deze bizarre tijd gaat voor mij hand in hand met een prachtige reis naar binnen. Op zoek naar wie ik ben, naar het kleine meisje dat alle antwoorden voor mij heeft waar ik al jaren naar op zoek ben. Dit proces zorgt ervoor dat ik steeds verder gesterkt raak in het kiezen voor mijzelf. In het staan voor mijn eigen waarde, mijn eigen beslissingen en het groeien naar zelfliefde. Het heeft er voor gezorgd dat ik een brief heb kunnen schrijven naar de dader vanuit een helend en liefdevol hart. Woorden waarmee ik niet alleen onmacht, verdriet en pijn een stem geef maar ook compassie.

Ik ben zo onwijs dankbaar voor alle mooie mensen die ik ontmoet en met wie ik in echte verbinding door dit proces mag gaan. Als je mij vraagt wat deze tijd, onze wereld nu nodig heeft, dan zeg ik liefde in de breedste zin van het woord. En verbinding. We moeten zorgen voor elkaar door eerst voor onszelf te zorgen. Ook al nemen we misschien niet dezelfde beslissingen, staan we voor andere principes; mijn hart zal altijd vol compassie en liefde zijn en mijn armen wijd open.