Als ik iets heb geleerd in de afgelopen twee jaar dan is het wel dat je goed voor jezelf moet zorgen, niemand anders doet dat namelijk voor je.

standbeencorrectie osteomie asafwijking operatie revalidatie kraakbeenletsel

Second opinion

Zo voelde ik na het laatste gesprek bij het UMCU een enorme motivatie om een second opinion in te gaan winnen. Ik heb de artsen van het UMCU erg hoog zitten, maar ik kon mij niet neerleggen bij de enige optie die ik nog over leek te hebben.

Tijdens het eerdere gesprek met de arts van de kniepoli werd duidelijk dat mijn letsel zo groot is en op een verkeerde plek zit waardoor alle andere opties afvallen. Daarnaast vraagt de as-afwijking die ik heb ontwikkeld door het letsel om een correctie. Hierdoor zou ik het aangetaste deel van mijn knie kunnen ontlasten en een kunstknie kunnen uitstellen. Tevens zou het mogelijk kunnen zijn dat een prothese in de toekomst helemaal niet meer nodig blijkt. Je begrijpt; dat laatste klinkt als een heel mooi en sportief vooruitzicht!

standbeencorrectie osteomie asafwijking operatie revalidatie kraakbeenletsel

Onbestemd onzeker gevoel

Omdat de standbeencorrectie een operatie is met een langere herstel- en revalidatieperiode, besloot ik de artsen van de Sint Maartenskliniek over mijn dossier te laten buigen. Helaas was dat gesprek – naast prettig – een domper voor mij. De arts die ik daar sprak, zag ook geen andere mogelijkheid dan osteotomie en zelfs daarvan vroeg hij zich af in hoeverre mij dat nog winst op zou leveren. ‘Het kan, maar het kan ook niet’, zei hij. Ik ging met buikpijn terug naar huis, een soort van onbestemd en onzeker gevoel bekroop mij. Het voelde alsof ik nu helemaal geen mogelijk winstgevend scenario in handen had. Don’t get me wrong: het is prettig en belangrijk dat artsen aan informed consent doen en je eerlijk informeren. Het voelde alleen alsof mijn enige tool voor tijdswinst – ten aanzien van de kunstknie – een onzeker bestaan had gekregen.

Een persoonlijke keuze

Gelukkig had ik een week later een telefonisch consult staan met het ziekenhuis waar ik nog steeds onder behandeling ben. Dat gaf mij de gelegenheid het gesprek dat ik eerder had met De Maartsenskliniek te ventileren en was er ruimte voor de vragen die ik had. De arts van het UMCU bleef positief wat betreft de standbeencorrectie. Er kunnen uiteraard geen garanties gegeven worden maar hij kon op basis van cijfers wel stellen dat zo’n 80% baat heeft bij deze techniek. Daarnaast gaf hij aan dat alvorens ooit een kunstknie te plaatsen de afwijking aangepakt moet worden. Dus – hoewel deze operatie nu geen haast heeft – zal het in de toekomst noodzakelijk zijn. Of ik de operatie nu wil ondergaan is een persoonlijke keuze. Medisch is er nu geen noodzaak, het is een keuze op basis van pijn en ongemak.

Een lastig dilemma

Hoewel dit gesprek mij meer lucht geeft, ik vertrouw op het advies, maakt het ook dat ik nu voor een lastig dilemma sta. Had ik begin dit jaar nog zo iets van ‘Ik pak gewoon door dit jaar, wil er klaar mee zijn dus wat nog nodig is dat moet maar’, ben ik nu een stuk voorzichtiger. Dankzij de vrijheid die mijn brein weer heeft, het onder controle hebben van mijn PTSS en de fysieke mogelijkheden die mijn been nu biedt, heb ik inmiddels een stukje mijn eigen zelfstandige leven terug. Ik voel letterlijk een vorm van vrijheid. Nog niet zoals het was, dat zal het nooit meer worden, maar als de pijn en vermoeidheid het toelaten lukt het mij geregeld om auto te rijden en te fietsen. En dat is zo’n rijkdom! Ik was veel kwijt. Alles wat ik daarvan weer een beetje terug heb gekregen, maakt mij een gelukkig en dankbaar mens!

Ook geeft het mij de mogelijkheid om meer voor mijn kinderen te kunnen betekenen. Ik draai weer mee binnen het gezin vanuit mijn rol als moeder. Iets wat zo vanzelfsprekend was; afgenomen maar teruggewonnen!

De twijfel over wel of niet opereren ligt dan ook op dat vlak. Mijn rol als moeder. De deels terug geworven vrijheid en zelfstandigheid en daarmee de mooie momenten die ik weer heb met de kinderen. Wanneer ik nu voor deze operatie kies, betekent dat een lange revalidatieperiode. Waarschijnlijk veel pijn, incasseren en nieuwe uitdagingen. Ik merkte na de laatste operatie, in februari, dat vooral de oudste erg angstig was voor het effect van medicatie. Ze was bang dat ik weer net zo van de wereld zou zijn en zoveel pijn zou hebben als na de eerste operatie. Nu bleek ik gelukkig deze keer over oerkrachten te bezitten en al na 1x Oxycodon te durven vertrouwen op mijn lichaam. En op het zelfherstellend vermogen. Hierdoor belandde de pijnstiller in de prullenbak en voelde ik de drive om zo snel mogelijk weer up and running te zijn. Wat binnen twee weken lukte.

standbeencorrectie osteomie asafwijking operatie revalidatie kraakbeenletsel

Vragen die mij bezighouden

Deze operatie zal vergelijkbaar zijn met de eerste operatie. Het bot wordt ingezaagd en zal via plaat- en staalwerk in een neutralere stand opnieuw aan elkaar moeten groeien. Dit vergt tijd, rust en beetje bij beetje opbouwen. Een proces dat haaks staat op het leven dat ik nu langzaamaan terugkrijg. Ben ik er al aan toe om dat tijdelijk weer op te geven? Of wil ik eerst nog even opladen aan het leven wat ik nu leid? Vragen die mij veel bezighouden en waar ik het antwoord nog niet op weet. Wellicht was het makkelijk geweest als er juist wel tijdsdruk speelde, er snel ingegrepen moest worden. Nu is het mijn eigen keuze. Is het aan mij om te beslissen of de pijn en het ongemak wat ik ervaar nog acceptabel zijn.

Er is enkel vandaag

Lastig, want als er iets in mij is veranderd dan is het wel dat ik het leven met haar tekortkomingen en uitdagingen juist meer op waarde schat dan ooit te voren. Dat ik meer geniet en mij meer bewust ben van hoeveel ik nog heb om dankbaar voor te zijn. En dat ik geen dag als vanzelfsprekend beschouw. Er is geen verleden, er bestaat geen toekomst. Er is enkel vandaag. En vandaag weet ik het antwoord nog niet.