Voordat ik ermee te maken kreeg, kon ik mij niet voorstellen wat PTSS inhield. Hoe verlammend en allesbepalend deze ziekte is. 

ptss therapie emdr exposure psytrec

 

PTSS huisvestte zich in mijn lichaam

De eerste weken na de aanrijding had ik eigenlijk geen last van angst. Ik lag ook vooral op bed en kwam niet buiten. Toen mijn wereld weer groter werd en ik mij in het verkeer ging begeven als voetganger, huisvestte de PTSS zich van het ene op het andere moment in mijn lichaam. Naar buiten gaan kon vanaf dat moment niet meer zonder angst. Geluiden zoals huilende kinderen, sirenes, auto’s die hard reden of remden lieten mij verstijven van angst. Waarna de angst ervoor zorgde dat ik spasmen kreeg. En dat resulteerde in het schokken van mijn armen en benen. Het was zo bizar om te ervaren dat ik niet meer diegene was die ik altijd geweest was. Voor de aanrijding was ik mij zeker bewust van de gevaren in het verkeer maar het verlamde mij niet. Het zorgde er niet voor dat ik niet meer kon functioneren.

Een moeder met doodsangst

Het allermoeilijkst van PTSS vond ik dat het mij steeds overviel. Hoe graag ik de spasmen ook wilde stoppen, ik had er geen controle over. En zo gebeurde het vaak dat – wanneer ik in de auto zat met het gezin – de kinderen onbedoeld getuige waren van een moeder met doodsangst. Een moeder die haar lijf niet onder controle had en zich probeerde te verzetten tegen het schokken van haar lichaam. Dat was zo ontzettend verdrietig om iedere keer mee te moeten maken. De angst putte mij ook volledig uit. Niet zelden zat ik als bijrijder doodmoe met knallende koppijn en het zweet in mijn bilnaad in de auto. En hoe hard je dan ook tegen je kinderen roept dat de angst niet reëel is, dat PTSS een ziekte is wat ver af staat van de werkelijkheid, de kinderen zien hun moeder in angst en de kans dat ze iets er van overnemen is aanwezig.

Opgesloten in mijn eigen brein

Voor mij is dat ook de voornaamste reden geweest om in therapie te gaan. En daarnaast had ik enorme behoefte mijn vrijheid en zelfstandigheid terug te krijgen. Ik durfde niet meer te fietsen, niet meer zelfstandig auto te rijden, waardoor ik lange tijd overal naar toe gebracht moest worden. Hierdoor voelde ik mij ook echt invalide, iets wat niet paste bij het toekomstperspectief dat ik voor ogen had. Het was of iets doen samen met mijn lief of ons gezin of ik bleef thuis. Ik voelde mij letterlijk opgesloten in mijn eigen brein.

Dit is de plek voor mij

Na een jaar lang meerdere intensieve EMDR sessies gevolgd te hebben, koos ik ervoor om dieper te gaan kijken naar de oplossing en antwoorden. Op aanraden van mijn therapeute bekeek ik vol bewondering alle afleveringen van ‘Geraldine en de vrouwen’ en daarna wist ik: ‘dit is de plek voor mij’. Als deze therapievorm van Psytrec niet werkt dan heeft geen enkele therapie meer kans van slagen. Toen ik van Psytrec hoorde dat de therapie alleen nog online gegeven werd, heb ik enorm getwijfeld. Ik had zelf stellig het idee dat ik voor een succesvolle poging een periode uit mijn eigen veilige bubbel moest. Weg van mijn lieve vertrouwde gezin. Een week alleen op mijzelf gericht om te kunnen genezen van de PTSS. Maar door corona was de therapie intern volgen geen optie en heb ik uiteindelijk gekozen om er toch voor te gaan.

Kapot gaan om weer te kunnen helen

Het waren een aantal zeer intensieve dagen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat volgde ik groepsessies, individuele therapie, EMDR, exposure therapie, sport en wandelsessies. De dagen waren zwaar en zeer vermoeiend. Ik geloof niet dat ik eerder in mijn leven zo naar de donkerte ben gedoken. Niet eerder ben ik zo geconfronteerd met mijn angsten en heb ik hardop dingen moeten uitspreken die ik liever in een doosje bewaar. Het voelde alsof ik eerst moest breken, kapot moest gaan om daarna weer te kunnen helen.

Jarenlang gebagatelliseerd

Ook bleek dat de poging tot aanranding voor PTSS had gezorgd, iets wat ik al die jaren had geaccepteerd maar ook genegeerd. Hoewel de aandacht met name uitging naar de aanrijding omdat die de PTSS het meest heftig maakte, ben ik blij dat de aanranding ook is aangepakt. Door ook hieraan te werken durf ik weer in het schemer over straat en ben ik niet meer hyperalert tijdens een wandeling. Ook overige triggers die mij aan de dader herinneren krijg ik steeds beter onder controle. Als ik iets van dat onderdeel van de therapie heb geleerd is het wel dat het voor de mate van angst en schuld niet uitmaakt of er sprake is van een minutenlange worsteling en poging tot aanranding of een daadwerkelijke verkrachting. De angst richt zich op het feit dat iemand met het vastgrijpen van je lijf totale controle over je neemt en dat is het meest beangstigend. Ik ben opgelucht dat ik nu weet dat ik het al die jaren heb gebagatelliseerd, wat diende als schild tegen de angst.

ptss therapie emdr exposure psytrec

PTSS vrij

Toen op de laatste therapie dag bleek dat ik alleen nog restklachten had en volgens de classificatie PTSS vrij was, kon ik het eigenlijk niet geloven. Zo voelde het helemaal niet. Immers; ik had nog niet zelf auto gereden en ik was nog steeds angstig op de fiets. Wel had ik voldoende inzicht in mijn triggers en handreikingen gekregen om nu zelf aan de slag te kunnen. En dat deed ik. De weken erna gooide ik mijzelf steeds voor de leeuwen, daagde mijzelf uit en zocht triggers op. Ik was zo toe aan vrijheid, een stukje eigen leven, dat op deze manier keihard werken aan mijzelf ontzettend veel voldoening gaf.

Beetje bij beetje ging ik zelf ook zien en geloven dat de PTSS naar de achtergrond vervaagd was. Wanneer ik als bijrijder in de auto zat, schoot ik niet meer in spasmen als er iets onverwacht gebeurde. Ook verstijfde ik niet meer bij het horen van een sirene. Ik blijf wel alert en denk nog iedere keer terug aan die nacht maar het is meer een moment uit mijn verleden geworden. Een nacht die mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Ook de plek van de aanrijding bezoek ik nu geregeld en ervaar dat het slechts een heftige en hele nare herinnering is. Het is oké! Het mag er zijn!

De geur van bloed

De enige trigger die mij nog wel van mijn stuk brengt en geregeld plotseling opkomt; is de geur van bloed. Bijvoorbeeld wanneer ik op het asfalt een bloedvlek zie. Dan ruik ik zo sterk de penetrante geur die ik dagenlang om mij heen had hangen omdat mijn hele haar vol met bloed zat en ik niet kon douchen vanwege de andere verwondingen.

De echte stap naar vrijheid was toen ik een paar weken geleden ineens besloot dat ik zelf wilde gaan autorijden. Ik voelde mij zo sterk, zo klaar voor deze stap. Na bijna twee jaar lukt het mij om weer te genieten van ritjes dichtbij en verder weg. Nog wel met iemand samen maar ik weet zeker dat – hoe meer positieve ervaring ik nu opdoe – ik sneller ook weer grote afstanden alleen durf te rijden. Sowieso ben ik dankbaar voor alles wat al wel lukt. Het feit dat ik weer alleen met mijn lieve dochter mee kan naar shoots, met mijn stoere zoon naar zijn zwemles, de normale dingen die langzaamaan ook voor ons weer gewoon gaan worden. Het valt bijna niet te beschrijven wat deze vorm van zelfstandigheid en vrijheid met mij doet. Ik voel mij letterlijk verlost uit de klauwen van die nacht. Uit de gevangenis van het PTSS brein. Als ik iets heb geleerd is het wel dat je voor alles in het leven moed nodig hebt!