Stil … de ruimtes om mij heen vullen zich iedere dag na 8 uur met stilte. Stilte die zo heerlijk rustig is maar aan de andere kant ook confronterend.
Wanneer de stoet aan energie, opgewektheid en gehaast aan mij voorbij trekt en mij gedag gekust heeft, moet ik soms even slikken. Trots neem ik afscheid van hen die zo tegenovergesteld aan mij in het leven staan. Gewoon door te zijn wie ze zijn. Zij zijn wie ik ook was als kind, als klein onbevangen en nieuwsgierig meisje. Ik was waar iedereen was, te midden van alle drukte, altijd op weg en altijd op zoek naar avontuur. Ook mijn energie was zichtbaar én voelbaar. Het zorgde ervoor dat ik blij in het leven stond en de kans had uit te bloeien tot wie ik het liefst wil zijn.
Bam! De voordeur valt in het slot en het huis is leeg. Alsof het niets is grijpen die twee iedere dag opnieuw in alle vroegte aan. Moe? kou? Of een keer geen zin … ze staan er en ze doen het. Ze lachen de dag tegemoet en doen vijf dagen in de week dát wat er van hen wordt verwacht. Niemand wordt teleurgesteld want ze doen het op hun eigen manier en in hun eigen tempo en dan is het goed! Wanneer ik — omringt door stilte — hieraan denk dan licht de leegte op.
Zo klein als ze zijn, zo groots is hun leven nu al. Soms lijkt de wereld omgedraaid wanneer ik hier achterblijf en zij doorgaan met wat er van hen verwacht wordt. Verplichtingen nakomen en verantwoordelijkheden nemen; het leven dient zich soms aan in ‘volwassen vorm’. Iedere dag opnieuw en bijna altijd even opgewekt. Op hen ben ik niets anders dan trots. Ik geniet van hun ontwikkeling die ik van dichtbij kan meemaken. Ik bewonder hun sociale en avontuurlijke karakter.
De stilte die zij creëren door iedere dag opnieuw te doen wat ze moeten doen, is de confrontatie met mijzelf. Dat stukje in mijn hart waar acceptatie ruimte kan bieden en minder alleen maakt. Dat wat er was; de energie die ik zie in de spiegel die ze mij voorhouden en dat wat er nu is. Soms maakt de stilte mij verdrietig. Het had anders kunnen zijn … zo anders moeten zijn. Ook ik wil een keer stilte achterlaten, een paar keer per week de voordeur in het ‘een nieuwe werkdag’ slot laten vallen.
Steeds meer word ik mij bewust dat ik ‘gewoon die moeder’ kan zijn wanneer ik accepteer en de stilte omarm net zoals zij met wijd gespreide armen het leven ontvangen zoals het komt. Zonder oordeel, verwachting of angst. Gewoon iedere dag opnieuw genieten van wat er is. Alle drie op ons pad naar groei, ontplooiing en zelfliefde. Op onze eigen manier in ons eigen tempo. Het is goed.
Comments
Blog en Beauty
20/12/2018
Wat een prachtig stuk heb je geschreven. Ik herken de stilte en mis dan vaak meteen de drukte.
Priscilla
19/12/2018
Wat heb je dit mooi geschreven! Stilte vind ik zelf altijd wel erg fijn.
Tania
19/12/2018
Heel mooi geschreven. Soms snak ik naar wat stilte
Mieke | mieksmind
19/12/2018
Ah, wat heb je dit mooi, puur en eerlijk geschreven
orriens nicole
19/12/2018
Ik herken de stilte die je benoemt. Ik vind hem juist weldadig en heerlijk. Geen onprettige confrontatie, maar ruimte om tot mezelf te komen.
kiki hasselton
19/12/2018
ik kan niets anders zeggen dan mooi geschreven. geniet van de stilte!
Alexa
19/12/2018
ah wat mooi en zo puur geschreven! Alles inderdaad lekker op het eigen tempo!