Dagboek Bente: de zwangerschapstest

Gisteren hadden we lekker een dagje samen en hebben we dingen gedaan die ik straks ‘hopelijk’ niet meer mag. We genoten van een kaasplankje met een port en we aten veel suikerrijke dingen. Vandaag is het startgesprek in Leiderdorp. Ik was er al van op de hoogte dat je op de eerste dag van de menstruatie met medicatie moet beginnen. Als het goed is, is dat morgen.

Afhankelijk van de drukte in Leiderdorp kunnen we meteen of over een maand starten. Goed nieuws vandaag: we mogen direct al gaan starten en met een schema en tas vol medicatie lopen we het ziekenhuis weer uit. Het gaat een enorm spannende tijd worden maar we zijn zo opgelucht en blij. Ook al is het een kleine kans dat het meteen raak is, we zijn positief en hoopvol. Mocht het de eerste poging niet lukken dan zal dat een enorme klap zijn maar onze liefde is zo sterk, daar kunnen we wel mee omgaan. Vandaag hebben we dan ook ons eerste ‘babyding’ gekocht; een hele grote beer waar we drie winkels voor hebben bezocht omdat hij nergens in de kleur te krijgen was die wij wilden. Bij de derde winkel liep toen wij aankwamen een man met die beer de winkel uit. Hij zei: ‘mooie aanbieding!’ Ik zei: daar komen we voor, hebben ze nog meer? ‘Ja, nog één’, zei de man. Wij renden de winkel door en ja hoor daar zat hij, precies de kleur die wij wilden. Hij staat de aankomende negen maanden in de kast te wachten op ons kleine wonder maar ooit zal de beer op de babykamer staan, dat weten we zeker!

27 april 2016 

Nooit heb ik uitgekeken naar een menstruatie maar nu wel. Dit keer betekent een menstruatie groen licht voor onze eerste poging. Om elf uur neem ik het eerste pilletje want de eerste tekenen van de menstruatie dienen zich aan. Vanaf morgen moet ik drie maal daags om de acht uur een pilletje nemen. Rekenen, narekenen en Rob laten controleren want ik wil niets fout doen. Vlinders in mijn buik, gezonde spanning! We zijn van start!

7 mei 2016

Ik slik nu een week medicatie en heb gelukkig weinig klachten. Soms wat last van hoofdpijn en een zeurend gevoel in mijn onderbuik maar heel vervelend kan ik het niet noemen. Vandaag gaan we naar het ziekenhuis voor de echo. Tijdens de echo wordt bepaald of mijn baarmoederslijmvlies dik genoeg is. We hadden al begrepen dat dat minstens 8mm moet zijn. Yes! Goed nieuws: 10mm! De medicatie heeft goed zijn werk gedaan. Morgen krijgen we te horen wanneer Rob zijn zaad moet gaan inleveren. De arts verwacht dat dat dinsdag zal zijn want dan zou vrijdag de plaatsing kunnen zijn. Weer afwachten en hopen op nog meer goed nieuws!

9 mei 2016

Het verlossende telefoontje heeft iets langer op zich laten wachten, de twee afspraken staan voor woensdag en zaterdag op de agenda. Ik merk dat dat wachten mij veel energie kost. Ik regel dingen altijd graag op tijd, zoals vrij regelen van het werk, het boeken van een hotel etc. Ook hadden wij ons voorgenomen om niet al te veel mensen op de hoogte te brengen van wanneer de grote dag zou zijn maar uiteindelijk hebben we het toch wat meer mensen moeten vertellen. Op het moment van het telefoontje zat oma bij ons in de auto. Het voelde voor mij heel gek om niets te zeggen. Met tranen in haar ogen vertelde ze dat ze voor ons bid. Gelovig ben ik niet, maar dit ontroerde mij enorm! Daarna zei ze: ‘ja het is ook uit eigen belang, het lijkt mij namelijk heel mooi om overgrootmoeder te mogen worden.’ Zaterdag heb ik het vrijgezellenfeest van een goede vriendin. Ze begrijpt vast dat ik niet kan komen maar lastig vind ik het wel. Ik heb haar zus en een andere vriendin meteen opgebeld om het uit te leggen en die zeiden meteen dat ik vooral aan mijzelf moet denken en naar mijn lichaam moet luisteren. Dat is ook wat ik ga doen want wie weet zit er die dag al een beginnend leventje in mij, zo onwerkelijk maar zo’n fijne gedachte!

 

11 mei 2016

Vandaag moet Rob aan het werk, we hebben om kwart over acht een afspraak staan bij het laboratorium. Met een potje gaan we samen de kamer in, gelukkig een frisser kamertje dan de vorige keer. Om van het hele gebeuren toch nog iets seksueels te maken, had ik voor de gelegenheid sexy lingerie aangetrokken zodat Rob naar mij in plaats van porno kan kijken. Dit traject doorlopen we samen dus ook dit moment wilde ik graag samen met hem doen. Na een half uur wachten krijgen we te horen dat zijn zaad van goede kwaliteit was, heel fijn. We gaan naar huis met een belafspraak voor de vrijdag, dan krijgen we te horen hoeveel embryo’s er uit gekomen zijn. We hopen op minimaal twee want mocht het deze keer niet lukken dan hebben we altijd nog een kans! Maar weer wachten dus…

13 mei 2016

Daar zit ik dan alleen op een hotelkamer te wachten op een telefoontje. Ineens gaat de telefoon over en een triest klinkende stem begroet me aan de lijn. Mijn eerste gedachte is; ‘nee hè toch geen slecht nieuws?’ De dame vertelt mij dat ze graag een afspraak willen maken voor de terugplaatsing morgen. Super goed nieuws dus en nog mooier; alle eicellen zijn bevrucht en liggen mooi op schema qua deling. Morgen gaat het dus echt beginnen!! Het is nog even afwachten of de andere drie goed genoeg zijn om in te vriezen maar met dit goede nieuws ben ik zo blij. Ik wil schreeuwen! Huilen! Fladderen! Alles! Meteen bel ik Rob op, hij staat op de bus te wachten en ik hoor zijn stem trillen als ik hem het nieuws vertel. Hij zegt: ‘gelukkig heb ik een zonnebril op anders zag iedereen me nu huilen. Daarna hebben we meteen onze ouders gebeld ook zij waren super blij. Vrijdag de dertiende my ass!!

14 mei 2016

Ik zit in de wachtkamer te wachten met een volle blaas. De tijd tikt langzaam weg en ik moet steeds nodiger plassen. Een half uur later zijn we aan de beurt. Eén eicel heeft zich het mooist gedeeld de andere drie mogen nog twee dagen rijpen en dan weten we of we deze kunnen laten invriezen. Maar nu eerst focussen op die ene perfect gedeelde eicel. Ik lig met mijn benen wijd en de camera duwt op mijn blaas. Ik voel mij er heel ongemakkelijk bij maar gelukkig ziet alles er goed uit en kan het eicelletje ingebracht worden. Het was zo gebeurd en ik vond het niet pijnlijk. En dan is het ineens zover, iets waar je al die jaren naar uitgekeken hebt, is een feit; er zit een bevruchtte eicel in mij! Heel onwerkelijk en in een roes rijden we naar huis. Tijdens de rit zijn we nog een paar keer verkeerd gereden, alsof het zo moest zijn want we kwamen weer een ooievaar tegen. Hopelijk vliegen de aankomende twee weken net zo voorbij als dit mooie dier.

18 mei 2016

Terwijl ik op mijn werk zit komt er een mailtje binnen van het Medisch Centrum Kinderwens. ‘Hierbij willen we u informeren dat er geen eicellen zijn ingevroren’ Het nieuws slaat in als een bom! Klote nieuws omdat de hoop op een tweede kindje van dezelfde donor nu in duigen valt. En ook het goede gevoel wat we bij de ingebrachte eicel hadden, wordt hierdoor overschaduwd. Lastig om nu positief te blijven. Zegt dit iets over de kansen die we nu hebben, betekent dit dat dit eitje ook niet goed deelt en dat we straks alsnog met lege handen (een lege buik) staan? Nog anderhalve week wachten tot we zekerheid krijgen. Ik probeer mezelf te laten geloven dat dit kindje de liefde die Rob en mij bindt voelt en zich daarom goed zal ontwikkelen in de buik. Hoop brengt leven…

 

26 mei 2016

Na het slecht nieuws van vorige week gaat het eigenlijk best goed met mij. Hoewel ik na het bericht de hoop op succesvolle terugplaatsing verloor, kwam er steeds meer ruimte voor hoop en positiviteit. Daarnaast heeft mijn lieve man mij enorm verwend deze tweede week. We zijn er lekker even samen tussenuit geweest met als klap op de vuurpijl een concert bezoek aan mijn favoriete band. Als laatste speelden ze die avond ‘ons’ nummer. Niet zomaar van ons twee, maar van ons en ons toekomstige kindje. ‘Ik zal op je wachten’ is de vertaalde tekst. Ons gevoel is zo enorm sterk, hoelang we ook moeten wachten dat kindje komt er! Met tranen in onze ogen stonden we tussen duizenden mensen te luisteren naar dit nummer, even voelde het alsof wij met zijn tweeën waren. Of beter gezegd met zijn drieën, want op 27 mei hadden wij een positieve test in handen: Zwanger 2-3. Vol ongeloof keken we naar de test maar ergens hadden we ook al het gevoel dat het wel goed zat, zeker in die laatste week. Rond 31 januari 2017 zullen wij ouders worden en wordt ons lange wachten beloond. Wat zijn we dankbaar dat het in een keer gelukt is, hoe groot kan ons geluk zijn. Dit kleintje heeft onze liefde heel sterk gevoeld daar zijn we zeker van!

31 mei 2016

Gisteren had ik één stipje oranje afscheiding. Geen paniek, de dokter had al gezegd dat een klein druppeltje bloedverlies vaker voorkomt. Oké niets aan de hand maar toch vond ik het gek dat het oranje was en niet rood zoals bloed moet zijn. Toch even googelen. Slecht idee! Eerste verhaal dat ik tegenkwam gaat over een miskraam. Verder noemt niemand oranje kleurig bloedverlies. Ik stel mezelf gerust maar belt toch voor de zekerheid de dokter even. De verpleegster vertelt mij dat een klein beetje bloedverlies in de periode na de innesteling heel normaal is en dat de kleur oranje inderdaad door de medicatie kan komen. Als het bloedverlies erger wordt of vaker voorkomt dan mag ik altijd bellen, dat is een hele geruststelling voor mij. Woensdag komt er iemand van Moeders voor Moeders langs en wordt mijn hCG getest. Best fijn zo’n extra controle!

1 juni 2016

De informatrice van Moeders voor Moeders staat voor de deur. We kletsen een hele tijd en de dame zegt dat ik straal. Ja zo voel ik mij ook, zielsgelukkig en enorm trots! De test die zij afneemt is natuurlijk weer positief, weer een extra bevestiging, ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik doe mee met Moeders voor Moeders voor die vrouwen die een nog niet vervulde kinderwens hebben. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik onze donor ben. Ik kan haar niet genoeg bedanken maar ik kan andere vrouwen wel helpen om hopelijk ook hun kinderwens in vervulling te zien gaan. Het enige wat ik daarvoor hoef te doen is: PLASSEN en dat is nu net wat ik sowieso al heel vaak moet dus waarom niet in een potje?! Kleine moeite toch.

20 juni 2016

Vandaag hebben we dan eindelijk de echo. Wat vinden we het spannend en wat zijn we ontzettend benieuwd naar onze kleine schat. Benieuwd naar hoe groot het is, of de uitgerekende datum klopt en of we het hartje al kunnen zien kloppen. We mogen naar binnen. Gelukkig voelt de arts aan dat we niet eerst willen praten maar meteen willen gaan kijken. Hoewel ze dacht dat ze eerst even moest zoeken naar de kleine, zien we het toch meteen al heel duidelijk! Hoe bizar, op het beeld zien we ons kindje, een kleine schaduw dat op een mensje lijkt. Ook zien we een rood lampje, het hartje klopt! Hoe bijzonder! Van tevoren pestte Rob me al: ‘je gaat zeker huilen’. Op het moment suprême voel ik alleen maar blijdschap, ik was zelfs te blij om van geluk te huilen. Wanneer ik naast mij kijk zie ik de tranen over Robs wangen rollen. De uitgerekende datum wordt vastgesteld op 1 februari, 1 dag later dan volgens onze berekening. Over vijf weken mogen we terugkomen voor een nieuwe echo en daarmee sluiten we het traject in Leiderdorp af. De aankomende periode kunnen we alvast op zoek gaan naar een gynaecoloog bij ons in de buurt. Als we terugrijden naar huis kunnen we het niet laten om heel even naar Prénatal te rijden, wie had dat ooit gedacht; Rob en Bente die een babywinkel voor zichzelf bezoeken. We namen voor om iets leuks, iets kleins te kopen maar uiteindelijk lopen we met tassen vol weer naar buiten. We durven er steeds meer in te geloven dat het echt gaat gebeuren, dat we vanaf volgend jaar voor altijd ouders zullen zijn.

 

27 juni 2016

Vandaag gaan we voor de eerste keer naar het ziekenhuis bij ons in de buurt waar ik een vaginale echo krijg omdat we nog heel pril zwanger zijn. Ook nu spat ons wondertje vrijwel meteen van het scherm af, zo prachtig hoe duidelijk hij of zij zich laat vinden. Het hartje zien we kloppen maar het is nog te vroeg om te luisteren, dat komt hopelijk de volgende keer. Na de echo hebben we nog een gesprek met de gynaecoloog. We mogen er over nadenken of we ter controle in het ziekenhuis willen blijven of liever naar een verloskundigenpraktijk gaan. Aangezien wij de extra controle wel fijn vinden blijven we in het ziekenhuis.

18 juli 2016

Ik voel me nog steeds helemaal super. Weinig klachten, behalve wat misselijkheid heb ik maar een paar keer hoeven overgeven. Wel ben ik erg moe, en daarom lig ik ’s middags af en toe even te rusten. Over twee dagen zijn we twaalf weken zwanger. Ook al zijn we de afgelopen weken nooit echt bang geweest dat het mis zou gaan, de twaalf weken bereiken is toch wel een bijzondere mijlpaal. Na het eerste trimester kunnen we eindelijk aan alle anderen, mensen die het nog niet weten bekendmaken dat we in blijde verwachting zijn. We kijken hier erg naar uit en vinden het ook een beetje spannend omdat het allemaal anders en veel sneller is verlopen dan we na onze Facebook oproep hadden durven dromen. Maar vandaag nog even met zijn tweeën genieten van dit nieuws, op naar onze derde echo. De eerste buik echo en de eerste echo waarbij we het hartje gaan horen! Daar lig ik dan weer, met de hand van mijn man vast, starend naar een scherm waarop ons baby’tje te zien is. En daar is de hartslag, een krachtig en intens geluid, zo mooi. Ons kleintje is heel druk en beweeglijk. Rob lijkt wat ongerust maar was gerustgesteld toen hij hoorde dat bewegen in de buik juist een heel goed teken is. Na de echo plannen we de volgende echo’s in en krijg ik een zwangerschapsverklaring en een recept voor calcium medicatie mee. Deze medicatie verkleint de kans op een hoge bloeddruk, iets waar ik een verhoogde kans op heb door het traject. Gelukkig voel ik mij alleen maar heel fantastisch en enorm zwanger.

27 juli 2016

Vandaag gaan we voor de laatste keer naar Leiderdorp. Spannend! We weten dat alles goed gaat, maar de laatste keer deze rit maken voelt gek. De plek waar onze grootste droom werkelijkheid is geworden, zullen we voorlopig niet meer bezoeken. In de wachtkamer bekruipt mij weer dat spannende gevoel in mijn buik dat ik iedere keer had. Maar gelukkig was ook nu weer alles goed en kunnen we dit laatste bezoek afsluiten met een positieve en mooie echo. De kleine was goed gegroeid en stuiterde heerlijk door mijn buik. We stelden onze laatste vragen en gingen met een heel tevreden en blij gevoel op weg naar huis. Nu is het moment eindelijk daar, we zijn al weken bezig met bedenken hoe we het nieuws wereldkundig gaan maken en vandaag voelt als de perfecte dag hiervoor!