Eind augustus 2014 deed Anne in een impulsieve bui een zwangerschapstest i.v.m. vage klachten. Haar mond viel open van verbazing, ze gooide de test terug op tafel, liep een paar rondjes door het huis en keek er nog eens naar; het tweede streepje stond er nog steeds…….

“De gedachten stormden door mijn hoofd: ik ben hier niet klaar voor, ik zit nog in de psychische lappenmand, wil dit kindje mij wel? Mijn vriend gaat op uitzending, ik durf niet te bevallen.” Anne belde meteen haar vriend op om het onverwachte nieuws te vertellen. Hij reageerde blij en onzeker. Maar 1 ding stond vast, het kindje is meer dan welkom! En ondanks de zenuwen en het ongeloof was Anne ontzettend trots.

“Mijn naam is Anne en ik ben geboren in augustus 1989. Ik was in behandeling voor stemmingswisselingen en PTSS (posttraumatische stressstoornis) bij het GGZ toen ik zwanger werd van ons eerste kindje.” Het eerste trimester was Anne haar vriend op uitzending, maar de zwangerschap ging goed en Anne voelde zich ook goed! Ze was niet misselijk, had geen last van stemmingswisselingen, ze had alleen last van moeheid wat normaal is bij dit trimester. Wat een geluk! Anne verheugde zich steeds meer op de komst van de kleine.

Het tweede trimester
“Na krap 12 weken zwangerschap begon mijn stemming te dalen, ik voelde me somber maar het ging nog wel. Omdat ik een verhoogd risico op depressie en psychose had werd ik doorverwezen naar een POP-poli.” Hier zijn ze gespecialiseerd in zwangeren met psychische klachten en/of verhoogd risico hier op. Anne werd goed in de gaten gehouden en liep vanaf nu ook bij de gyneacoloog i.p.v. de verloskundige. Rond de 16e week van de zwangerschap kreeg Anne last van haar bekken en rugklachten, hierdoor werd het lopen steeds pijnlijker. Haar lichamelijke gesteldheid hielp niet mee om de depressieve klachten en stemmingswisselingen buiten de deur te houden. Anne kreeg last van paniekaanvallen die uit het niets leken op te duiken. “Zo’n gevoel alsof je net een marathon hebt gelopen en in 1 keer stil gaat staan en je je hart tekeer voelt gaan. Het gesuis in je oren, trillende en tintelende handen, druk op je borst en totale chaos in je hoofd.” Anne wilde geen medicatie nemen maar deze situatie was ook niet gezond voor de baby. In goed overleg besloten Anne en haar psychiater dat het verstandig was om  oxazepam te gebruiken om rustig te worden en om af en toe even wat beter te slapen, wat steeds minder lukte door alle stress.

Paniekaanvallen, hallucinaties en wanen
“Ik was rond de 19 weken zwanger toen ik mij totaal vervreemd voelde van de wereld. Het voelde alsof ik van achter glas de wereld in keek. Ik had het gevoel dat ik het echt niet meer aan kon. Iedere dag had ik paniekaanvallen en op een nacht rond dit termijn begon ik te hallucineren. En dan hebben we het niet over een tropisch zwemparadijs in de woestijn! Daarnaast had ik last van wanen, ik was er stellig van overtuigd dat mensen mijn kind zouden afpakken.” De alarmbellen gingen af op de POP-poli.  Anne kreeg een antipsychoticium, wat gelukkig snel werkte. Maar de bijwerkingen van deze medicatie in combinatie met de bekken en rugklachten die Anne had, zorgden ervoor dat ze bijna niks meer kon! Ze lag alleen nog maar plat, haar buik begon ineens in een rap tempo te groeien en stond op spanning. Rond de kerst (Anne was toen 23 weken zwanger) werkte de medicatie niet meer en kwamen de paniekaanvallen in alle hevigheid terug! “Ik wilde dit niet meer, ik werd er knettergek van en wilde het liefste het uit het raam springen uit pure wanhoop. Ik wenste dat het kindje geboren zou worden (niet beseffend hoe verschrikkelijk dat is!), want dit zou ik echt niet trekken tot week 40.”

23 weken zwanger

23 weken zwanger

Spoedopname vanwege dreigende vroeggeboorte
Anne kreeg een controle echo waaruit bleek dat ze teveel vruchtwater had, ook had ze flinke krampen en harde buiken. Maar dit zou kunnen komen doordat haar buik zo gegroeid was in korte tijd door het vele vruchtwater. Diezelfde avond viel het Anne op dat de krampen om de 3 minuten kwamen. Voor de zekerheid belde ze naar gyneacologie. Ze moest direct langskomen. Eenmaal daar was de conclusie: 3 cm ontsluiting, dreigende vroeggeboorte! Met spoed werd Anne overgeplaatst naar een ziekenhuis 1,5 uur rijden verderop waar haar eventueel veel te vroeg geboren kindje zou kunnen worden behandeld. Weeenremmers, corticosteroiden injecties en een infuus magnesium kreeg Anne toegediend. Ze hield het 2 dagen vol, net genoeg voor de cortico prikken om de longrijping van de baby te bevorderen. ‘Inmiddels had ik 9 cm ontsluiting, ik zou gaan bevallen!”

De geboorte
De bevalling van kleine Nigel na 28 weken zwangerschap was zwaar! Nigel zat klem doordat hij verkeerd was gedraaid. Zijn hartje stopte ermee en er moest met spoed ingegrepen worden, maar voor een keizersnee was het al veel te laat, dat zou hij niet meer overleven. Ze hebben hem eruit gekregen en gereanimeerd. “Het leek een eeuwigheid te duren voordat ik hoorde of Nigel oke was. Maar uiteindelijk hoorde we gehuil! Het moment dat ik hem voor het eerst zag, stond ik met mijn bed naast zijn glazen huisje, infuus, beademing, sonde, plakkers en toeters en bellen, piepjes en bliepjes. Ik mocht mijn hand even bij hem houden. Maar ik voelde alleen maar slangetjes…” Hij bleek een darmafsluiting te hebben door een aangeboren afwijking aan de alvleesklier, waardoor deze om de twaalfvingerige darm was gegroeid. De dag van zijn geboorte werd hij overgebracht naar een ander ziekenhuis waar ze de operatie konden uitvoeren. Er volgde een slopende periode van herstel, groeien, terugslagen, nog meer reanimatie en dodelijke infecties. “En wij als ouders konden alleen maar toekijken.”

“Na een week hem alleen van achter glas te hebben gezien mochten we eindelijk buidelen. Ik was hele dagen in het ziekenhuis en sliep samen met mijn vriend in het Ronald MC Donaldhuis om de hoek, zodat we dicht bij onze zoon konden zijn. Ik merkte wel dat er een knop omging toen hij voor het eerst op me lag. Dit is mijn kindje! Pas toen kwamen dat gevoel en dat besef echt, ondanks dat ik daarvoor hem ook liefdevol toesprak en niet van zijn zijde week.”

Met Nigel ging het beter, met Anne ging het steeds slechter
Na een aantal weken begon Anne haar lijf aan te voelen als lood.  Slapen deed ze nauwelijks en in de ochtend voelde het opstaan en klaarmaken om naar de NICU (neonatale intensive care unit) te gaan alsof ze een berg moest beklimmen.
Maar ze had er geen aandacht voor want ze moest er voor haar zoontje zijn, ze had wel iets anders aan haar hoofd!
“Vervolgens begon het op te vallen dat mijn vertrouwen en positiviteit niet herstelde terwijl het met ons kindje beter ging. Ik was er nog van overtuigd dat hij het niet zou halen, of weer een terugval zou krijgen, terwijl mijn man de situatie goed kon relativeren en zag dat onze kleine boven alle ellende uitklom.” Na 6 weken intensive care mocht Nigel zelfs naar de high care in een ziekenhuis dichterbij. Een hele goede stap. “En plots kwam dat besef toen we een beetje gewend waren aan het “nieuwe” ziekenhuis en de verpleging. Hij gaat het redden, hij wordt sterk! Ik kon nog een glimp van trots en blijheid ervaren voordat ik keihard de afgrond in viel. Het voelde alsof ik alle ellende in de wereld had opgezogen en daar nu mee moest dealen. Er was geen ruimte meer voor positiviteit.”

Met lood in haar lichaam en een hoofd dat er totaal niet meer bij was, lag Anne te buidelen met haar kind. “Want dat moest doorgaan, Nigel had mij nodig. Maar ondertussen voelde ik geen warmte, geen liefde. Het voelde als een groot contrast voor mij en ik voelde me enorm schuldig. Hoe kon ik nou niet meer genieten van het buidelen? Van hem? Maar mijn verstand wilde nog wel iedere minuut bij hem zijn. Een waardeloze moeder was ik, een moeder die totaal niet stabiel was. Ik was niks waard, kon hem geen goede toekomst bieden. Mijn zoontje verdiende beter. Mijn vriend verdiende beter.
Het leven voelde als een hel. Het voelt alsof er 100 kg op je schouders leunt, terwijl je op een koude, natte, Nederlandse winterdag de weg kwijt bent en rondjes blijft lopen! Mijn enige optie leek: De dood.   

Diagnose: Postpartum depressie!
“Het hele GGZ team , de neonatologie afdeling en uiteraard mijn vriend zagen mij wegglippen. Met zijn allen probeerde ze mij te helpen. Ik kreeg medicatie en was een gevalletje ‘gedwongen opname noodzakelijk’. Ik was een groot gevaar voor mezelf en was al afscheid aan het nemen van mijn zoontje. Mijn vriend kreeg er grote zorgen bij. Een kind in het ziekenhuis en een vrouw die suicidaal was.” Uiteindelijk hoefde Anne niet opgenomen te worden mits er maar 24/7 iemand bij haar kon zijn. Deze periode was heel heftig voor Anne haar ‘oppassers’ (voornamelijk Anne haar schoonouders en haar vriend). Ze voelde zich schuldig, dom, nutteloos en een hele grote last voor haar omgeving. Gelukkig begon na een maand de medicatie iets te werken en kon ze af en toe weer even lachen. Ook voelde ze de warmte en liefde voor haar zoontje weer. Maar ze was er nog niet!

De thuiskomst van Nigel
Na 3 maanden ziekenhuis mocht Nigel eindelijk naar huis, Anne voelde zich een trotse blije mama! Het voelde alsof die dag van thuiskomst de dag van de geboorte was. Anne kreeg vanaf die dag hulp in huis met ook als doel om haar goed in de gaten te kunnen houden. Omdat haar vriend vaak meerdere dagen van huis was stond ze er vaak alleen voor. Ze weigerde hulp en wilde voor zichzelf het gevoel hebben dat ze het alleen kon, dat ze heus wel een goede moeder was. Maar de zorg voor Nigel, die een huilbaby was en nog veel pijn en ongemakken had, was intensief en vermoeiend! Zeker voor iemand die nog niet volledig hersteld was van een depressie. “Ik stortte me volledig op de zorg voor ons zoontje, was druk met uitzoeken waar hij last van had/heeft en ondertussen moest ik hem de hele dag vasthouden en troosten.”
Na 3,5/4 maanden een huilende baby te hebben gehad, kwamen zijn problemen onder controle. Het ging beter met Nigel. Hij werd rustiger en vrolijker en het genieten kon eindelijk beginnen. “Dacht ik! Ik kreeg weer paniekaanvallen, het slapen ging weer slecht tot niet, ik had last van dissociatie en ik werd weer suïcidaal. Ik koos voor een vrijwillige crisis opname op de paaz (terwijl mijn vriend fulltime zorgde voor ons zoontje). ”

De crisisopname
Deze opname duurde 6 weken, waarin Anne voornamelijk moest stabiliseren door rust en regelmaat en het nemen van medicatie. Tevens volgde Anne een moeder-kind therapie., waarin gewerkt werd aan de band, het loslaten en het nader tot elkaar komen. “Niet dat onze band niet goed was, ik had alles voor hem over en hield en hou onbeschrijfelijk veel van hem. Maar mijn angsten zaten behoorlijk in de weg.”

Hoe gaat het nu?
Het gaat gelukkig goed met Anne! “Ik heb vertrouwen in Nigel zijn gezondheid, durf hem (met mate) uit handen te geven en ik accepteer meer hulp. Helaas zijn de papa van Nigel en ik in goed overleg uit elkaar gegaan. (dat heeft niet alleen betrekking op deze gebeurtenissen.) Deze breuk geeft nog veel stress en ook blijft Anne last houden van een stemmingsstoornis die ze al voor de zwangerschap had. Hiervoor gaat ze binnenkort een dagbehandeling starten. Anne gebruikt nog wel medicatie maar gelukkig heeft ze geen hallucinaties meer gehad. Momenteel probeert ze te wennen aan de nieuwe situatie, de dagstructuur met haar zoontje en geeft de zorg voor haar kindje haar heel veel plezier en energie! In het weekend en op “papadag” is Nigel bij zijn vader. Met Nigel gaat het ook goed, hij is een vrolijk en lief mannetje van inmiddels al weer 9 maanden. Hij heeft nog medicatie voor zijn darmen en reflux maar verder doet hij het super!

Waarom Anne haar verhaal deelt
Ik ben vrijwilliger bij earlybirdsfotografie geworden. (Van beroep ben ik ook fotograaf) Een stichting die zich inzet om kostenloze fotoreportages aan te bieden aan ouders van te vroeg geboren kindjes. Mooi en dankbaar werk en ik vind het prachtig om iets voor mensen te kunnen betekenen. Dat is ook de reden waarom ik dit heftige verhaal over mijzelf, de zwangerschap en mijn bevalling deel. Ik weet dat ik hierin niet de enige ben, ik hoop dat ik met mijn verhaal iemand kan helpen. Al is het maar 1 persoon. Of misschien dat ik met het delen van mijn verhaal het taboe op psychische problemen ( in of rondom de zwangerschap) iets kan helpen afnemen. Ik wil in ieder geval meegeven, neem je klachten serieus. Is dit gevoel anders? Duurt het langer dan de kraamtranen? Trek aan de bel!

In het belang van het kind zijn de namen in dit verhaal gefingeerd