Mijn vader is machinist.
Jarenlang bij de NS, daarna jaren op de Thalys, en nu weer op de gewone, OerHollandsche trein.
Misschien reis je weleens met hem mee.
Dertig jaar op de rails is leuk.
Het werk is afwisselend, je komt nog eens ergens en je hebt een grote verantwoordelijkheid.
Niet alleen voor de mensen in je trein, maar ook voor de mensen om je trein.
Na dertig jaar treinen, heeft mijn vader genoeg dingen gezien waar de meeste normale mensen een levenslang trauma aan overhouden.
Sommige mensen kiezen ervoor hun leven op het spoor te beëindigen.
Andere mensen hebben haast en nemen daardoor stomme beslissingen. Negeren een spoorboom, lichten of waarschuwingen.
Toen ik 10 was overleed mijn paardrijgenootje doordat ze op weg naar school door een trein werd geschept.
Het spoor doorkruist vele levens, soms met fatale afloop.
Deze morgen appt mijn vader over een ongeluk bij het station in Oss.
Een bakfiets met kindjes van een opvang is onder de trein gekomen.
Er zijn 4 kindjes overleden en een volwassene en kindje zwaargewond.
Hij is er stil van, ook al betreft het een collega en niet hijzelf die dit klote-ongeluk moet meemaken.
Vele wegen en sporen doorkruisen onze paden.
Onze levens, als we op weg zijn naar onze bestemming.
Een trein komt tot stilstand, net als 4 levens.
Een hart slaat over, van schrik.
Je zal maar moeten uitstappen, uit je cabine. Samen met de conducteur.
Teruglopen over het spoor.
Om te moeten zien hoe het spoor ook levens kan beëindigen.
Je zal maar op weg zijn, of net op je bestemming.
Je zal maar “gewoon” een dagje aan het werk zijn.
Je zal maar bezoek krijgen van 2 familierechercheurs.
Je zal maar moeten horen dat het spoor ook het eindstation van het leven van jouw geliefde kind is.
En wat als je in de schoenen staat van de vrouw die net begonnen is aan haar werkdag.
Zoals alle andere dagen.
Een stukje op de fiets, de kinderen wegbrengen.
Zo gewoon. Het zonnetje op je wangen en je haren in de wind.
Om met een fatale klap, in een totale nachtmerrie te belanden.
Je zal maar opgeroepen worden, op je mobilofoon, je mobieltje of in je dienstwagen.
Met de melding dat je met grote spoed naar de spoorwegovergang moet.
Met lood in je werkschoenen.
Met de wilskracht en de moed om te helpen waar je kan…
Alleen maar slachtoffers.
Alleen maar gewone mensen op weg.
Niet wetende dat de weg doodlopend is.
Dat het eindpunt is bereikt.
Comments
Omdat je alles zou willen geven – Mama is thuis!
24/09/2018
[…] Lees ook: Als de zomerzon zwart kleurt […]
Margriet
21/09/2018
Wow wat indrukwekkend en indringend beschreven!
Annegien
21/09/2018
Wow….wat ontzettend mooi en met heel veel liefde geschreven. Saluti Annegien
Miranda
21/09/2018
Wat herkenbaar. Ook mijn vader werkte als conducteur. Als er weer eens een noodlottig ongeval had plaatsgevonden kwam hij via de achterdeur binnen en werd ik door mijn moeder de voordeur uit gestuurd op weg naar de reeds geïnformeerde overbuurvrouw. Urenlang (soms dagenlang) lag hij dan stilletjes en teruggetrokken op zijn bed. Ik moet er niet aan denken dat ik ooit de voordeur opendoe en als moeder, vrouw of dochter zo’n triest bericht krijg. Heel veel sterkte gewenst voor de familie en naasten, maar ook voor alle betrokken hulpverleners waarvoor het werk morgen gewoon weer verder gaat.
Jose
21/09/2018
De inktvlek is het zwartste in het hart. Maar doorloopt zoveel zielen. Gisteren een moeder moeten troosten, haar zoon deed zijn werk maar was als eerste terplaatsen 26 jaar jong en dan dit op je netvlies. Daarom, waarom kies je voor dit werk . Omdat deze mensen van mensen houden.
lydia
21/09/2018
“sommigen kiezen ervoor hun leven te beëindigen op het spoor” ??? Dit heeft niks maar dan ook niks met een keuze te maken. Dat is soms het eindstation van mensen die vaak tientallen jaren vechten tegen een onzichtbare ziekte in het hoofd die ondanks het onzichtbare nog steeds wel echt is. Elke dag, elke seconde weer een gevecht om het einde van de dag te halen, totdat op een gegeven moment alle stofjes die de hersenen van een ‘gezond’ mens wel voldoende aanmaakt, op zijn, en de boel van binnen implodeert. Een ziekte waar te weinig aandacht aan besteed wordt omdat ze niet zichtbaar is, waar veel te lange wachtlijsten zijn en men ondertussen uit gemak en vanwege bezuinigingen maar volgepropt wordt met de meest afschuwelijke medicijnen met bijwerkingen als psychoses en hallucinaties om er maar een paar te noemen, en omdat voor deze mensen fatsoenlijke gezondheidszorg ontbreekt en iemand die bijvoorbeeld 15 jaar onmenselijk psychisch lijdt niet eens in aanmerking komt voor euthenasie omdat het niet zichtbaar is, ook al staat zijn/haar complete gezin ook volledig achter dat laatste verzoek, tja dan dwing je mensen tot drastisch stappen. Waarom als je na 1 jaar kanker het niet meer aankan wel een spuitje kunnen krijgen maar na 15 jaar vechten tegen ziektes in je hoofd niet??? Dit heeft totaal niks te maken met “kiezen”.
Arjen
22/09/2018
Is dit nou serieus het moment om dit te onderstrepen?
Carla
22/09/2018
Helemaal met je eens.
Tjabhi
21/09/2018
Het is wel degelijk een keuze dat je het doet en waar je het doet. Nooit heeft de schrijfster hiervan verteld dat het niet erg is wat er gebeurt of dat de mensen onterechte keuzes maakten. Het is inderdaad een gevecht maar het blijft hoe dan ook een keuze, een beslissing. Vandaar ook een afscheidsbrief en dergelijke. En ik vind het ook belachelijk dat u dit afvuurt op de schrijfster terwijl ze met dit artikel ten eerste de beste bedoelingen heeft en ten tweede het helemaal niet de kern van het verhaal is.
Sandy Hendrikse
21/09/2018
Mee eens Lydia, alleen denk ik niet dat dat hier zo bedoeld wordt. De mensen die vechten tegens deze ziekte zien maar 1 uitweg. Laten we niet te nauwkeurig lezen, maar denken aan alle slachtoffers van ongelukken. Ik hoop in ieder geval dat deze mensen rust vinden op de plek waar ze nu zijn.
Helga
21/09/2018
Ik denk de schrijfster dit zelf ook wel weet hoor….dat dit geen keuze is.
yvonne van noije
21/09/2018
Harde realiteit, maar prachtig verwoord.
Ben er stil van……………
Ron
21/09/2018
Zo mooi geschreven maar ozo erg op het eind tranen in mijn ogen . Sterkte aan iedereen die in welke hoedanigheid erbij betrokken is
Monique Joosten
21/09/2018
Bijzonder verhaal. Wat een intens verdriet overal. Vreselijk voor alle mensen in de omgeving.
Astrid Hovingh
21/09/2018
Mooi geschreven en zo waar…
Annemarie
21/09/2018
Super mooi geschreven.
Anja
21/09/2018
Wat prachtig geschreven…….
Nancy
21/09/2018
Prachtig verwoord…. vreselijk dit drama. Intens verdriet voel ik al. Laat staan van de ouders en familieleden van alle betrokkenen:(
Anja Eefting
21/09/2018
Wauw wat schitterend verwoord.
Laura
21/09/2018
Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven. Dank je
Danielle
20/09/2018
Heel mooi geschreven. Heel veel sterkte aan alle nabestaande.
ria schouren
20/09/2018
wat prachtig omschreven ook uit het oogpunt van je vader gezien. voor iedereen de grootste nachtmerrie die je nooit hoeft mee te maken.
Mama van 3
20/09/2018
Al de gehele dag intens verdrietig.. Wij wonen er niet ver vandaag, in Heesch. Waar dit nieuws ook in slaat als een bom. Je zou maar je kinderen hebben weggebracht (kusje tot straks) en in de auto op weg naar je werk het nieuws horen.. op de rádio horen dat er iets verschrikkelijks is gebeurd op de route die jouw kinderen elke keer nemen. In blinde paniek naar huis bellen.
Je zou maar ter plaatse zijn, rugzakjes langs het spoor zien neerkomen..
Je zou maar achter op die stint staan, niet meer kunnen remmen en niets kunnen doen om dit drama te voorkomen.. Ik hoop dat deze dame er nog boven op komt, al zie ik niet hoe zij dit dan ooit nog te boven kan komen..
Intens verdriet de hele dag.
Wies kanters
20/09/2018
Hoe lief en mooi geschreven
Geen woorden voor, zulk een triest ongeluk