Ieder klein meisje droomt ervan: de prins op het witte paard, een prachtige jurk en een droom huwelijk. Maar wat als je hierin niet het goede voorbeeld hebt gekregen, als je als jonge vrouw aan een huwelijk littekens hebt overgehouden en je vroeger vooral wenste dat het zo snel mogelijk over was.
Kun je dan nog wel geloven in een huwelijk voor jezelf? Want een huwelijk betekende toch vooral strijd en verdriet? Isa is nu zelf een jonge moeder en heeft haar man gevonden, haar ware. Hoewel ze geen goed voorbeeld van het huwelijk heeft gehad, wil ze heel graag de vrouw worden van haar lief. Maar tijdens een goede zwangerschap van baby Floris is daar de angst, de onzekerheid …
Kind van gescheiden ouders
Op het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen hield, ging er echt van alles door mij heen. Blijdschap, ongeloof, geluk en vooral heel veel liefde. Ieder gevoel was direct heel sterk. Zo ook het gevoel dat het kindje in mijn buik een jongetje was. Dit had niets met voorkeur te maken, ik voelde het gewoon, iets met moederinstinct! Juist doordat alles zo sterk voelde, werd ik behoorlijk onzeker toen ineens het besef bij mij binnenkwam: Hoe ga ik dat doen, de boel bij elkaar houden? Als kind van gescheiden ouders een gezin hebben? Wat als wij het ook niet samen kunnen? Wil ik daarmee impliceren dat ik weg wilde bij mijn lief? Integendeel! Deze gevoelens en gedachten waren een logisch gevolg van mijn eigen jeugd, mijn eigen voorbeeld.
Geen traan gelaten
In tegenstelling tot andere kinderen in mijn omgeving, was ik enorm opgelucht toen mijn ouders gingen scheiden. Hun huwelijk was niet bepaald een feestje, zeg maar. Ik heb er dan ook oprecht nooit mee gezeten, geen traan om gelaten. Best wel stoer hè, althans dat vond ik altijd. Tot ik dus zelf zwanger raakte. Ineens werd dat gescheiden-ouders-verhaal een heus ‘ding’. Vanaf het allereerste moment heb ik dus volledig kunnen vertrouwen op mijn moedergevoel. Superfijn natuurlijk. Maar het zorgde er ook wel voor dat ik na een maand of drie zwangerschap de angst die ik voelde, niet meer kon wijten aan de hormonen. Ik was als de dood om een kindje op de wereld te zetten. Want wat zou dat hummeltje nou hebben aan een stel gescheiden ouders? Hij had toch niet gevraagd om gemaakt, laat staan geboren te worden? Welkom in mijn kromme gedachtegang. In plaats van te genieten, was ik bezig met dingen die er totaal niet waren. En, sterker nog, er niet toe deden. Weet ik nu.
Gelukkig kwam ik via mijn verloskundige terecht bij een zwangerschapscoach. Zij heeft mij kunnen helpen en begeleiden met mijn gedachten om deze ‘angst’ onder controle te krijgen. Zo leerde zij mij om in mijn ‘positieve overtuiging te stappen’. Ook gaf ze mij een soort checklist, om na te gaan hoe reëel mijn angstgedachtes waren. Helemaal fijn natuurlijk, maar daarmee was het nog niet klaar. Alleen wisten we dat toen nog niet. Tijdens mijn zwangerschap hielp het mij genoeg; ik kon wat meer genieten in plaats van voortdurend bezig te zijn met al mijn gedachtes.
Na de bevalling
De bevalling van Floris was mooi. De weken erna enorm intens maar vooral genieten. Maar toch bleef er iets knagen. Want hoewel mijn schoonouders al ruim 40 jaar getrouwd zijn, bleef ik maar kijken naar mijn eigen voorbeeld. Ik bleef geloven dat het ook met ons huwelijk wel mis zou gaan. Voordat jullie nu denken dat mijn aanstaande van alles verkeerd deed: Nee! Juist niet, ik heb nooit iemand zo zijn best zien doen voor zijn gezin. Een tikje schoorvoetend moest ik daarom dan ook toegeven dat ik ‘er misschien toch nog eens over moest gaan praten’. Ik ben zo iemand die het liefst nergens over praat. Het ging dan ook niet van harte. Maar duidelijk was dat dit gevoel te diep zat en zorgde voor angst die verder onderzocht moest worden.
Na wat omzwervingen vond ik de juiste persoon om mee te praten. Een man nota bene. Ja dames, ze blijken echt te kunnen luisteren. : ) Gaandeweg kwam ik erachter dat niet de scheiding maar het huwelijk van mijn ouders van grote invloed op mij is geweest. Met die wetenschap is er een wereld voor mij opengegaan. Of nou ja, ik ben eigenlijk in een soort rollercoaster gestapt. Maar daar vertel ik graag later over.
We zijn inmiddels heel wat gesprekken verder, weet ik zo veel meer over mezelf en heb ik afscheid genomen van ‘mijn’ dokter Rossi – je weet wel, die stille psych uit Gooische Vrouwen. Alleen werd er bij mij allesbehalve geacteerd. Mijn Rossie is altijd eerlijk, oprecht en vooral: recht voor z’n raap geweest. Ik heb heus weleens geprobeerd de beste man om de tuin te leiden. Maar dat is mij nooit gelukt, hij doorzag welke ‘act’ van mij dan ook. En dat is goed geweest want nu heeft het mij ook wat opgeleverd.
Hoe denk ik nu over het huwelijk?
Een huwelijk als veilige haven, een warm gezin zijn voor je kind? Ik geloof er weer in. We kunnen het. Scheiden is niet erfelijk of zo. In het verleden geboekte resultaten — die van mijn ouders — bieden immers geen garantie voor de toekomst. Het betekent niets voor mijn gezin. Inmiddels kijk ik dan ook hartstikke uit naar ons aanstaande huwelijk. Hoewel we op papier al man en vrouw zijn — een partnerschap is tegenwoordig immers bijna hetzelfde als trouwen — voelt het nu juist als een extra belangrijke stap. Een dag van ons. Van ons gezin waarop we onze liefde vieren en bezegelen, omdat wij er 100% in geloven.
Maar ik kijk ook uit naar de eerste verjaardag van onze bijna-dreumes. Al een jaar een gezinnetje van drie. Natuurlijk is het heus niet allemaal hosanna, ook wij maken weleens ruzie. Maar ik heb inmiddels wel geleerd dat niet elke ruzie direct uitmondt in een scheiding. En die wetenschap geeft mij veel rust! Nu ik mezelf wat beter heb leren kennen, heb ik meer vertrouwen in mijn rol als moeder én partner.
Liefs,
Isa
Geef een reactie