Mijn dochter wil liever een jongen zijn. Achteraf had ik het eerder kunnen weten: Noëlle was nog maar twee jaar toen ze al zei: “Ik ben een jommetje.”
Een echte jongens-coupe
Toen ze een kleuter was kreeg ze van mij een ‘Cars’ shirt. Ze straalde van oor tot oor. Ze heeft hem gedragen totdat de gaten erin vielen. Maar weggooien? Nooit! Tot op de dag van vandaag heeft het shirt nog altijd een speciaal plekje in haar kast. Evenals het ‘Hulk’ en het ‘Messi nummer 10’ shirt van Barcelona.
Hoewel ik mijn eigen ideaalbeeld van Noëlle had qua style en kleding, kon ik een paar stoere shirts nog wel handlen. Echter bleef het daar niet bij. Toen Noëlle zes was, wilde ze geen meisje meer zijn. De kleur roze werd geboycot en alles wat überhaupt met meisjes te maken had was ‘no-go zone’.
Ook meisjes zélf. Die waren stom en lelijk! En dus wilde Noëlle haar haar kort knippen, want dat was ook stom en lelijk. Echter, haar prachtige lange haren kortwieken ging ons in eerste instantie te ver. Totdat ze op een dag uit frustratie zelf lukraak plukken had afgeknipt en we beseften dat we geen keuze meer hadden. Noëlle kreeg haar felbegeerde, stoere, korte coupe. Een kort koppie net als papa.
Gevangen binnen twee gevoelsstromingen
Opeens ging de situatie van relatief onschuldig stoer willen zijn naar serieuze genderproblematiek. Ik had geen idee hoe ik hiermee om moest gaan. Is het slechts een fase? Zo ja: ga ik het verbieden of geef ik haar de ruimte? Versterk ik haar gedrag door jongenskleding voor haar te kopen en haar een jongenskapsel aan te meten? Of voorkom ik juist een toekomstige explosie in recalcitrant gedrag omdat ik haar nú de ruimte geef?
Behalve deze dilemma’s vond ik het emotioneel ook heel moeilijk. Je zit gevangen binnen twee gevoelsstromingen: de ene is de onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor je kind, ongeacht kapsel, kleding of geslacht. De andere is het gevoel vanuit het binnenste van je hart. Het gevoel van verdriet, onmacht en het niet begrijpen waarom dit net jouw kind moet treffen. We hebben al problemen genoeg met haar achterstand en hersenbeschadiging, waarom moet dit er nog bij? Waarom kan ze niet gewoon ‘normaal’ zijn, zoals andere kinderen?
Ik herkende mijn eigen kind niet meer. Waar is mijn mooie meisje gebleven? Dat meisje waar ik zó enorm verliefd op ben geworden bij de geboorte en steeds meer van ben gaan houden naarmate ze ouder werd? Ik miste haar! Maar durfde dit gevoel nauwelijks hardop uit te spreken omdat ik me daar enorm schuldig over voelde.
Ongemakkelijke situaties
Om maar te zwijgen van de ongemakkelijke situaties waar we soms in belanden. Zoals het bezoeken van het damestoilet. Toen ze klein was deed niemand er moeilijk over, maar toen ze meer op een jongen ging lijken, kregen we behalve verbaasde blikken ook wel eens een giftig: ‘De jongens WC is dáár hoor!’ naar ons hoofd geslingerd. Nou zeg!
Het klinkt misschien grof, maar vaak dankte ik de hemel dat Noëlle verstandelijk beperkt is en er veel langs haar heen gaat. Noëlle gaat om twee redenen niet naar het herentoilet. Ten eerste is ze bang dat ze de deur niet meer open krijgt en ten tweede blijft het een beetje dubieus om je dochter het herentoilet in te sturen met al die blote piemels bij de pisbak. Het damestoilet voelt vertrouwder. Wel jammer dat je dan tegen zoveel intolerantie aanloopt.
Een zoon en dochter tegelijk
Noelle is alweer elf jaar, maar ik vind ik het nog steeds moeilijk wanneer we bijvoorbeeld gaan zwemmen of een dagje strand doen en Noëlle in zwemkleding verschijnt. Inmiddels hebben we de zwembroek weer verruild voor een badpak (of strandshort met topje) omdat Noëlle vrij vroeg is in haar borstontwikkeling en simpelweg niet meer zonder bovenstuk kan. Dit vindt ze verschrikkelijk, maar voor nu is het even niet anders. Ik ben hard voor een hormoonbehandeling aan het pleiten, maar de bureaucratische weg daarnaartoe is lang.
Erg lang. En dat maakt de situatie nu heel onpraktisch: aan de buitenkant ziet Noëlle er écht uit als een jongen. Maar nu dus als een jongen met borstjes. Voor mij is het inmiddels normaal geworden dat ik een zoon en dochter tegelijk heb. Ik denk er vaak niet eens meer over na, totdat ik de priemende blikken van buitenstaanders zie. Ik snap die blikken wel, maar toch snijden ze mij stuk voor stuk dwars door mijn ziel en daar wordt ik heel verdrietig van. En soms zelfs boos. “Kijk naar je eigen!”, wil ik dan roepen. Maar doe dat nooit.
Liever weer zoals bedoeld
Zo zijn er nog wel meer situaties die kennelijk zó verwarrend zijn voor de buitenwereld, dat acceptatie soms ver te zoeken is. Met als gevolg dat mijn trots voor Noëlle soms plaats maakt voor schaamte, waar ik me dan weer ontzettend schuldig over voel! Want eigenlijk moet het geen verschil maken toch? Lang haar, kort haar, meisjeskleding, jongenskleding, dochter, zoon, wat maakt het uit?
Maar blijkbaar doet het dat wél! En dus niet alleen in openbare situaties, maar soms ook bij mezelf! Want als ik mijn diepste, eerlijkste gevoel hardop uitspreek, dan heb liever dat Noëlle ‘gewoon’ weer een meisje is, zoals ik haar op de wereld heb gezet. Zoals ik haar ‘bedoeld’ heb. Dat ik dit zo voel, vind ik heel erg van mezelf en is voor mij een dagelijkse, innerlijke strijd.
Behalve het feit dat haar toekomst door haar beperkingen al niet zo zal worden als ik ooit voor ogen had, moet ik eveneens afscheid nemen van het toekomstbeeld van haar als meisje. Als vrouw. Rouwen om een toekomst die nooit zal zijn. Is dat raar?
Eveneens maak ik me zorgen over die toekomst. Want mocht het ooit zover komen dat ze een geslachtsverandering wil ondergaan, dan krijgen we nog een pittig stuk voor de kiezen. Voor ons, maar ook voor Noëlle zelf! Gelukkig wonen we in een fijn dorp waar veel kinderen haar accepteren zoals ze is. Ook op haar nieuwe school mogen we rekenen op begrip van leerkrachten en ondervinden we weinig problemen van klasgenootjes. En op de voetbalclub is ze inmiddels ook helemaal ingeburgerd.
Daar ben ik heel dankbaar voor! Het geeft me hoop. Het gevoel dat het niet problematisch hoeft te zijn.
Bekrompen gedachtengang
Maar daartegenover staat dat er best veel mensen in mijn omgeving zijn die het probleem bagatelliseren: “Ach, het komt wel goed!” Of: “Joh, het is vast een fase!” Terwijl ik al lang van binnen voel dat dit méér is dan gewoon een fase. En wat ik ook zo’n belachelijke uitspraak vind die ik helaas al heel vaak gehoord heb: “Jij ben toch ook stoer?” Mensen, serieus?? Dus Noëlle wil een jongen zijn omdat ík een stoere moeder ben?
Dat is nog eens een gedachtegang zeg! Niet alleen leg je de ‘schuld’ dan bij mij, maar eveneens zou dat betekenen dat ieder meisje die als rolmodel een stoere moeder heeft, daar zó van in de war raakt dat ze van geslacht wil veranderen? Hoe moet het dan met onze Lynn? Met een transgender-zus en een stoere moeder heeft het arme kind kennelijk geen schijn van kans. Soms sta ik paf van de bekrompen gedachtegang van mensen of hoe makkelijk ze de situatie wegwuiven.
Wat zou jij beslissen?
Laatst zei de moeder van één van Noëlle’s vriendjes tegen mij: “Ach joh, het is toch allemaal niet zo erg? Is juist leuk zo’n stoere meid!” Oh ja? Vroeg ik scherp. Is dat wel zo? Oké, laten we het nu eens omdraaien dan. Nu komt jouw zoon met de mededeling dat hij liever een meisje wil zijn. Hij vindt alle jongensdingen stom en richt zich alleen maar op meisjesdingen. Dat begint met fleurige meisjes onderbroeken, een roze hartjes pyjama en een Elsa dekbedovertrek. Dingen die jij allemaal — zij het soms met moeite — nog wel toelaat omdat verder toch niemand dat ziet. Maar dan wordt het steeds erger: hij wil niet meer naar de kapper omdat hij zijn haar wil laten groeien en ook wil hij meisjeskleding gaan dragen in het openbaar.
Jij, vertwijfeld, laat zijn kapsel dan maar even voor wat het is. Want ach, er zijn wel meer jongens met wat langer haar. Ook laat je een roze T-shirt toe omdat je die nog wel op de jongensafdeling kunt vinden. Maar dan gaat het nóg verder en wil hij geen zwembroek meer aan op het strand of in het zwembad, maar een bikini. En dat gaat zó ver, dat hij anders liever niet gaat zwemmen. Terwijl zwemmen met zijn vriendjes zijn favoriete bezigheid is. Wat beslis jij dan? Laat je hem in het openbaar in een bikini lopen? Alle verwarring voor de buitenwereld die daaruit ontstaat negerend? Laat jij hem in een badpak tussen zijn vriendjes lopen met het risico dat ze hem zullen uitlachen? Of dwing je hem toch in die zwembroek want: ‘Je bent nu eenmaal een jongen en dat hoort zo!’
Het is toch allemaal zo erg niet
Uiteindelijk komt het zo ver dat hij toch écht dat jurkje aan wil. Het jurkje dat hij al zo lang wilde, maar nooit mocht hebben van jou. Die wil hij graag aan naar school om in te pronken. En daarbij wil hij graag dat jij twee staartjes maakt in z’n inmiddels wat langer gegroeide haar, want dat staat zo leuk bij zijn jurkje! Nu ben ik benieuwd: doe jij dat? Zet je al je eigen emoties opzij voor zijn geluk en laat je hem daadwerkelijk zo naar school gaan? De reacties (vaak vooral non-verbaal) van de gemeenschap en zijn leeftijdsgenoten voor lief nemend? En als je je vervolgens onzeker voelt over de hele situatie en steun zoekt, dan zeg ik tegen jou: “Ach joh, het is toch allemaal niet zo erg? Is juist leuk zo’n verwijfd kereltje!” Ik vraag me af of je het nu nog steeds zo leuk vind, of dat je er — net als ik — toch moeite mee hebt.
Mijn dochter wil liever een zoon zijn en hoewel háár geluk te allen tijde voorop staat, heb ik het daar soms best moeilijk mee. Is een beetje begrip en erkenning dan teveel gevraagd?
*** TER BESCHERMING VAN MIJN KINDEREN EN HUN RECHT OP PRIVACY ZIJN HUN NAMEN AANGEPAST. ***
Over Daphne:
Daphne schrijft op mamaisthuis over haar zoon Nouri (12), die een jaar geleden de sociale transitie maakte van Noëlle naar Nouri. Nouri is naast genderdysfoor ook gediagnosticeerd met Cerebrale Parese. Dat is een ontwikkelingsstoornis, veroorzaakt door een hersenbeschadiging. Nouri battlet met automatiseringsproblemen, ADD, autisme en absences (= een vorm van epilepsie). In deze serie columns neemt ze je vooral mee in de zoektocht naar de genderidentiteit van haar kind en alles wat daarbij komt kijken.
Nouri heeft ook nog een zusje: Lynn (5). Een olijke kleuter met een zeer hoog diva-gehalte en een behoorlijke gebruiksaanwijzing.
Op DaphnesWereld.com houdt ze eveneens een eigen blog bij over het reilen en zeilen van haar gezin en over de soms bijzondere belevenissen als treinmachinist.
Comments
Pas na zeven jaar werd bij Noëlle de diagnose Cerebrale Parese gesteld – Mama is thuis!
6/07/2018
[…] mijn vorige blog vertelde ik redelijk samengevat, het verhaal van onze dochter die liever een zoon wil zijn. In de […]
Michaël
23/06/2018
Lieve Daphne ,het heeft wat weken gekost om je hele artikel te lezen, maar dat heb ik dus nu gedaan. Ik kan alleen maar heel veel respect voor jullie alle vier op brengen en voor de omgeving om je heen en familie en vrienden. Zelf heb ik een neef en een halfzus die beiden een lichte verstandelijke beperking hebben, dus daar kan ik wel een beetje over meepraten. Maar ik voel en begrijp de twijfel en vaak het verdriet voor het knokken wat jullie hebben gedaan met dit lieve meisje in haar jonge jaren en waar je dus een afscheid van nemen als meisje omdat ze jongen wil zijn. Ik heb een goede kennis die heeft hetzelfde doorgemaakt en haar dochter is inmiddels een “twenty” zoon geworden. Ik breng jullie graag in contact met elkaar. Blijf al een gezond geniet en hoe moeilijk het ook is , probeer begrip voor elke situatie op te blijven brengen. Groetjes en veel liefs van je collega Michaël
Daphne
24/06/2018
Lieve Michaël, bedankt voor je reactie. Ja, het was best een pittig stuk om te lezen he? (En dan heb ik nog best veel dingen weg gelaten!) Lief dat je aanbied om ons in contact te brengen met een ander. Contact met ‘lotgenoten’ is belangrijk: zij weten feilloos waar je het over hebt en hoe het voelt. Hoewel de weg voor iedere transgender en hun familie natuurlijk ook weer anders is. Ik heb wel veel contact met anderen inmiddels, mocht er behoefte zijn, dan kun je persoonlijk contact zoeken op mijn Facebookpagina: https://www.facebook.com/daphneswereld/ of via mijn site: https://daphneswereld.com/ bij het kopje contact!
Groetjes, Daphne
Rory
14/06/2018
Wat open en eerlijk beschreven. Ik voel je gewoon helemaal. Het is voor anderen niet in te denken hoe moeilijk dit moet zijn. Zeker als je ook nog een buitenwereld hebt die zich ermee gaat bemoeien. Het bagatelliseren of juist veroordelen. Ik ben bang dat je dat niet kan voorkomen (al zou dat wel heel fijn zijn als het wel kan). Goed geschreven. Ik hoop dat het andere mensen (die makkelijk oordelen) aan het denken zet.
Daphne
24/06/2018
Hoi Rory, dank voor je reactie en meeleven! En nee, je kunt dat inderdaad niet voorkomen, hoe graag je dat ook zou willen.Het enige wat je kunt doen is ‘er zijn’ voor je kind en proberen een liefdevolle, solide thuisbasis op te bouwen zodat ze daar altijd veilig op terug kunnen vallen. Hopelijk zijn ze dan sterk genoeg om de buitenwereld de baas te blijven!
Groetjes, Daphne
Lindsey Beljaars
13/06/2018
Wat heb je dit mooi en open beschreven. Ik kan me indenken hoe lastig en heftig dit is maar vind het zo knap dat de situatie wordt geaccepteerd zoals hij is.
Daphne
24/06/2018
Dankjewel Lindsey!
Eke
13/06/2018
Jeetje Daphne, ik kan me slechts maar inbeelden hoe heftig dit moet zijn! Mooi hoe je hier zo openlijk over schrijft, ook je dubbele gevoelens en de reactie van de omgeving laat zien. Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen!
Daphne
24/06/2018
Dankjewel Eke!
Jamey
13/06/2018
Wat heb je prachtig geschreven, Ik vind het echt heel erg bijzonder om te lezen..
Daphne
24/06/2018
Dank voor je compliment Jamey!
Manon
13/06/2018
Heel bijzonder, en goed dat je het zo opschrijft! Het is voor een kind natuurlijk moeilijk om zo’n beslissing te maken en dit mee te moeten maken, maar ik kan me zo goed voorstellen dat het voor ouders ook heel erg moeilijk is. Daar staat niemand eigenlijk bij stil, maar dit is natuurlijk voor iedereen heftig!
Daphne
24/06/2018
Hoi Manon, het valt inderdaad soms niet mee. Je wilt dit pad natuurlijk niet voor je kind, want het is een zware en moeilijke! Maar gelukkig is ‘houden van’ sterker!
Groetjes, Daphne
Mariëlle
13/06/2018
Ik kan me volledig voorstellen dat dit zowel voor jou als voor je dochter ontzettend moeilijk is. Ik denk dan ook dat geen enkele ouder je hierin een goed advies kan geven, omdat het altijd anders is dan bij je eigen kind. Ik denk dat het belangrijk is dat jij als ouder het gevoel hebt, dat je genoeg gedaan hebt om je kind te helpen, het gaat om de weg… niet om het eindpunt toch? En ja wat anderen zeggen? Probeer je er niet teveel van aan te trekken. Er zijn altijd mensen om je heen die wel begrip hebben. Ik denk dat als jij de situatie ‘echt’ hebt geaccepteerd, de mening van anderen ook ineens een stuk minder belangrijk is. Ik hoop dat je iets kunt met mijn reactie. En nee, een beetje begrip is zeker niet teveel gevraagd. Kus, Mariëlle
Daphne
24/06/2018
Mariëlle, je hebt helemaal gelijk. Er zullen altijd mensen zijn die het niet snappen en ook die je wél steunen. Het ‘niet aantrekken’ dat is echter wel een proces. Vooral in het begin. Maar dat komt voornamelijk omdat je er dan zelf ook moeite mee hebt en dus raakt het je meer. Hoe verder je zelf bent in het acceptatieproces, hoe makkelijker je ermee omgaat. Toch vind ik wel dat mensen soms beter moeten nadenken voor ze iets zeggen…. Gewoon in het algemeen…
Groet, Daphne
Hanneke de Haas
13/06/2018
Wat een prachtige post, lieve Daphne. Ik begrijp dat dit heel lastig is. Mooi hoe je je kind zo accepteert zoals ze is! Of mag ik al ‘hij’ zeggen? 🙂
Daphne
24/06/2018
Dankjewel Hanneke! En jazeker mag dat! Hij vindt het vooral erg leuk om ‘hij’ genoemd te worden! Mama moet nog even wennen, maar ook dat komt goed!
Joanne
13/06/2018
Wat mooi om hier zo open en eerlijk over te schrijven! Iedereen zou gewoon zichzelf moeten kunnen zijn zonder al die vooroordelen..
Nicole
12/06/2018
Prachtig geschreven, dit komt keihard binnen. Jammer dat wij met z’n allen zo be/voor/veroordelen, waar we eigenlijk het recht niet toe hebben. Iedereen zou moeten kunnen zijn, wat/wie/hoe iemand wil zijn, zonder zich te hoeven verantwoorden tegen de rest van de wereld. Ik wens je heel vel sterkte en wijsheid.
Lydia
12/06/2018
kippenvel bij het lezen van je verhaal. Schurend openhartig. Ik begrijp de troostende reacties naar jou toe wel maar die sleutel van andermans huis wordt echt niet geruild. Heel veel kracht en geduld met het verdragen van alles wat samenhangt met nouri’s anders zijn.
Aan houden van ontbreekt het niet
Ilse Visscher
11/06/2018
Wat knap geschreven en wat ga je er goed mee om. Ik kan me heel goed indenken dat het moeilijk is en lastig is om mee om te gaan. Goed bedoelde opmerkingen vallen ook zo vaak verkeerd, komen soms zo lomp over.. Begrip mogen mensen zeker hebben. Is niet makkelijk, voor niemand niet. Je doet je best, je doet het goed. Knap verwoord.
Hendrickx anja
11/06/2018
Hallo ik heb u artikel met veel intresse gelezen ik maak op het ogenblik het zelfde mee met mijn dochter zoe die ook jongen wil zijn
Daphne
11/06/2018
Hallo Anja, bedankt voor je reactie. Als je behoefte hebt aan contact met mij (moeder van Noëlle/Nouri en schrijfster van dit verhaal), neem dan gerust contact op met me! Via onderstaande links kom je op mijn site of facebookpagina en vanaf daar kun je me een mail/persoonlijk bericht sturen.