Toen ik moeder was van alleen een dochter en we het wel eens over een tweede kindje hadden, vroeg ik manlief: “Kan dat … houden van meerdere kindjes van jezelf? Is dat gevoel dan wel hetzelfde, gelijkwaardig?”
Hij was er altijd heel duidelijk over: jazeker, dat kan! Door de komst van onze dame was hij namelijk vader geworden van twee kinderen en ervoer al een aantal jaar hoe het is om ouder te zijn van meerdere kindjes. Ik vroeg mijzelf voor de zwangerschap geregeld af of ik wel zou kunnen, houden van twee kindjes. Mijn hart was zo gevuld met liefde voor ons meisje, er was toch geen ruimte meer voor een ander kindje?
Niets zo natuurlijk als moederliefde
Lastig vond ik deze gevoelens en soms was ik bang dat ik niet het juiste type moeder zou zijn voor een groter gezin. Vaak werd er ook gezegd dat houden van meerdere kinderen kan maar dat je van ieder kind op een andere manier houdt. Ja, hoe dan? Ik kon mij er niets bij voorstellen, houden van is toch gewoon houden van, hoezo op een andere manier, ik ken maar één manier. Verwarrend vond ik dat en kon vooraf niet bedenken dat het allemaal zo natuurlijk en vanzelfsprekend zou zijn … moederliefde.
Uiteindelijk besloten we voor een tweede kindje te gaan en de rest is history. Hoewel … de rest is nu een bijna kleuter; een heerlijke ondernemende zoon van vier jaar! : ) Meteen na de bevalling was daar weer die warme deken van moederliefde, zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Het bestaat dus echt, je kunt van meerdere kindjes houden. Misschien hebben jullie nooit dit soort vragen of ‘angsten’ gehad maar voor mij was het een opluchting dit te ervaren, voor een tweede keer deze intense liefde.
Na zijn geboorte kon ik mij niet meer voorstellen dat ik mij ooit had afgevraagd of het gevoel dat ik had voor onze dochter niet gedeeld moest worden met haar nieuwe broertje. Niets was minder waar: het ene gevoel bleef zoals het was en het andere gevoel kwam direct met dat eerste huiltje mijn hart binnenstromen. Vanaf dat moment was ik mama van twee met de liefde die daarbij hoorde. Er heeft niets plaats moeten maken voor het een en het andere is er niet minder door geworden.
De uitdaging van gelijkwaardig aandacht geven
Nu onze zoon groter wordt zitten we in de fase dat beide kinderen om aandacht vragen en dat is soms best een ding. Een bijna-kleuter en een dame van acht, beiden met een flinke dosis energie, weinig tot geen geduld — yep like their mommy — en een sterke eigen mening, lees tikkeltje eigenwijs — yep that’s me again : ) — zorgen af en toe voor de nodige decibellen, discussies, en uiteindelijk soms ook voor schuldgevoelens bij mij. Had ik maar … heb ik het wel goed gezien … had ik nu toch niet beter? Geregeld krijg ik te maken met gevoelens waar ik — voordat we aan een tweede kindje begonnen — bang voor was. Gevoelens die komen en gaan met het moederschap want gelijkwaardig aandacht geven, ‘straffen en belonen’ is hartstikke lastig.
Mijn kinderen als spiegel
Ik wil het zo graag goed doen, die moeder zijn die ik altijd had willen zijn, het perfecte plaatje. Maar wat ik niet wist toen ik voor mijzelf dat ideaalbeeld van het moederschap schetste, is dat mijn twee prachtige kindjes ook een deel van mijn eigenschappen zouden erven. Die spiegel krijg ik nu steeds vaker voorgehouden doordat mijn kinderen er zijn en met liefde en betrokkenheid deelnemen aan het gezin. We tonen elkaar onze kwetsbaarheid, angsten, sterke kanten, minder sterke kanten en liefde. De uitkomst daarvan is vaak de weerspiegeling van mijn eigen innerlijke en persoonlijkheid en dat vind ik confronterend maar ook ontzettend waardevol. Zelfs op de meest moeilijke momenten aanschouw ik wat ik al wist, misschien niet wilde weten of was vergeten.
Die spiegel die ze mij steeds weer voorhouden, confronterend in haar waarheid en prachtig in haar schoonheid! Ik ben een trotse moeder, superblij met de twee kindjes die ik — als niet perfecte moeder — mag opvoeden en doe er alles aan om ze met dezelfde aandacht, betrokkenheid en liefde groot te brengen. Want die liefde is er , hetzelfde op een andere manier … keer twee!
Comments
Dit jaar had het langer mogen duren – Mama is thuis!
27/08/2018
[…] Lees ook: Hetzelfde op een andere manier […]
Van heel dichtbij naar steeds meer loslaten – Mama is thuis!
14/03/2018
[…] Lees ook: Moederliefde, hetzelfde op een andere manier […]
Eline Post
20/02/2018
Mooi! Een moederhart kent geen limiet aan liefde. Loslaten van perfectie is ook het toelaten van authenticiteit. En ruimte geven aan authenticiteit is dan eigenlijk weer perfect moederschap. Mooi toch?! X
Bijna vier jaar, de tijd dringt; goeie tips gevraagd! – Mama is thuis!
15/01/2018
[…] Lees ook: Moederliefde, hetzelfde op een andere manier […]
Natalie
7/06/2017
Mooi artikel. Moeder/dochter band is volgens mij de allersterkste alhoewel ik wel altijd daddy’s girl was
Maaike
6/06/2017
Wat een mooie post om te lezen. Heel mooi verwoord. Ik weet zeker dat wij in staat zijn om van meerdere mensen te houden.
Lonneke
6/06/2017
Mooi heb je dit verwoord. Ik kon mij vooral vinden in het eerste gedeelte. Mijn dochtertje is nu 4 jaar en ik twijfel om voor een tweede te gaan. Niemand is perfect en dat moet je ook niet willen, juist de imperfectie maakt jouw en alle andere mensen mooi en uniek!
Tessa
6/06/2017
Ah wat een mooie post om te lezen! Ik kan niet wachten om dezelfde moederliefde te ervaren 🙂
Marieke
6/06/2017
Prachtig beschreven! Het was inderdaad een vraag die ik mezelf afgelopen week ook al stelde…Kan ik ooit nog zoveel van een tweede kindje houden…
Jody
6/06/2017
Ik heb zelf geen kinderen, maar ik zie dat de liefde er vanaf spat!
Amylia De Schepper
6/06/2017
Je lijkt me een perfecte mama van je kids, perfect imperfect… en dat is geweldig!
Jolanda
6/06/2017
Mooi geschreven hoor. Ik vind bijna elke moeder perfect hoor, ieder op z’n eigen manier.
Elke
6/06/2017
Niemand kan de perfecte moeder zijn meid! Maar jij doet het echt enorm goed! Trouwens je hebt dit prachtig verwoord. Ik heb zelf geen kinderen maar door hoe jij het verwoord kan ik me de situatie perfect inbeelden. Je doet dat echt goed meid!