Wanneer je al op heel jonge leeftijd vervroegd in de overgang raakt en leert leven met het feit dat moeder worden niet voor jou is weggelegd dan is het extra zwaar als je samen met de liefde van je leven een hele intense kinderwens hebt.

Bente en Rob hadden twee jaar geleden alles wat ze maar konden wensen: ze hadden beiden een goede baan, fijne familie en vrienden om zich heen en ze waren recent in hun droomhuis getrokken. Het perfecte plaatje … met een heel groot gemis. Ze waren al een tijd met elkaar in gesprek over het stichten van een gezinnetje. Een liefdesbaby. Een kindje van hen samen was wat zij beiden het allerliefste wilden. Helaas leek dat onmogelijk door de vervroegde overgang van Bente.

 

Rond het onderwerp vervroegde overgang heerst een taboe, jonge vrouwen schamen zich ervoor en er wordt liever niet te veel over gesproken. Het lijkt alsof vrouwen het gevoel hebben dat hun vrouwelijkheid afneemt als de overgang eenmaal daar is. Bente vindt het juist ook vanwege dit heersende taboe belangrijk dat door het filmpje op Facebook dit onderwerp meer belicht wordt. “Vrouwen hoeven zich er niet voor te schamen of het voor zichzelf te houden. Het overkomt elke vrouw vroeg of laat. Zeker wanneer de overgang al op hele jonge leeftijd komt, is het heel ingrijpend: je voelt je oud en afgeschreven, iets wat niet past bij het gevoel wat je op jonge leeftijd zou moeten hebben en je weet dat je vruchtbare fase erop zit. Dat is echt iets waar je met iemand over zou moeten kunnen praten vind ik. Juist omdat er ook zoveel vrouwen zijn die al op hele jonge leeftijd in de overgang raken is het zo belangrijk dat er eiceldonatie bestaat.”

Het wonder Ibbe

Wie herinnert zich niet het emotionele en openhartige filmpje waarin Bente en Rob een oproep deden voor een eiceldonor. Op Facebook werd het massaal gedeeld en ook de Nederlandse televisie pikte het item op. Zoals jullie eerder al hebben kunnen lezen op mamaisthuis is Bente na een heel pittig en intens proces zwanger geraakt via eiceldonatie en hebben zij een Rob een hele mooie en fijne zwangerschap beleefd. Baby Ibbe zag eind januari het levenslicht en vanaf dat moment waren Bente en Rob in alles wat ze deden en voelden voor 100% zijn ouders. Nu is iedere zwangerschap wonderlijk maar hoe bijzonder is het om al in je tienerjaren te horen dat je nooit moeder zal worden en jaren later de medische wetenschap zo ver is dat ze jou en je man kunnen helpen deze wens toch in vervulling te laten gaan. Niet zonder slag of stoot maar wel met de volle overtuiging dat dit is wat ze wilden, Ibbe had zich geen betere ouders kunnen wensen. Zoveel liefde!

“Wat zijn de afgelopen maanden voorbij gevlogen. Tegelijkertijd lijkt het zwanger zijn eeuwen geleden en voelt het alsof Ibbe al jaren bij ons is. Zo bijzonder! Ik kan me niet meer voorstellen hoe mijn leven was zonder hem. Ondanks dat ‘mama worden’ eigenlijk niet haalbaar leek, ben ik nu in alles een echte moeder!” Een jaar geleden maakten Bente en Rob bekend dat ze zwanger waren van een jongetje. Hoewel ze voor de zwangerschap altijd al zeiden dat hun eerste kindje een jongetje zou zijn, waren ze er tijdens de zwangerschap van overtuigd dat ze een dochter zouden krijgen. Het gevoel van een meisje was heel sterk en pas toen de echo iets anders liet zien op beeld veranderde dat. “Een jongetje, zo mooi maar we moesten eerlijk gezegd ook even wennen aan het idee omdat ons  gevoel ons zo voor de gek had gehouden. De grootste uitdaging tijdens de zwangerschap was het vinden van een passende naam. Wat is dat moeilijk zeg! Nu Ibbe ruim zeven maanden oud is, staan we volledig achter zijn naam. Het is een echte Ibbe en de naam past bij hem. En bij ons! Ibbe klinkt in onze oren echt als een stoer, eigenwijs maar lief ventje, en dat is hij!” Ook al is Ibbe nog maar heel klein, Bente kent zijn karakter al goed.

In alles een moeder

Bente is op en top moeder, ze geniet enorm van alles wat er rondom het moederschap te ontdekken en te doen is. Zo geeft ze al ruim zeven maanden borstvoeding. Dat de natuur ook hierin meewerkt is heel bijzonder. Niets van waar ze zich ooit noodgedwongen op ingesteld had, staat nog overeind: geen mama worden, geen bevalling kunnen meemaken en dus niet zelf je eigen kindje voeden. Het is van a tot z een droom die uitkomt en het verhaal van Bente zal hopelijk een steun zijn voor andere vrouwen in soortgelijke situaties. “Ik had altijd gezegd dat ik sowieso niet wilde gaan kolven op het werk. Het leek mij heel vervelend om mijn collega’s op te zadelen met extra werk omdat ik drie keer per dag moest melken. Hoe anders kan het gaan, ook hierin veranderde ik; toen mijn verlof er bijna op zat, verdween deze gedachte als sneeuw voor de zon. Ik had inmiddels het een en ander doorstaan met Ibbe aan mijn borst — spruw, kloven en een verkeerde drinktechniek — en wilde hem nog zolang mogelijk dichtbij mij houden. De momenten samen zijn zo fijn en geven zoveel voldoening.” Op Bentes werk werd er een ‘werkbare situatie’ gecreëerd en hoefde ze gelukkig niet tussen de stoppen in de meterkast te kolven. Ja mensen, anno 2017 gebeurt dit nog steeds. “Mijn manager regelde een plekje voor mij in een doucheruimte die niet meer in gebruik was. Heel handig want na een poosje begreep iedereen wat ik bedoelde met: ‘Ik ga even douchen’. : ) Ibbe en ik hebben een mooie ervaring en zolang het ons nog gegeven is, zal ik de ochtend en avondvoeding nog aanhouden. Lukt het niet, ook prima. Een prachtige zoon en ook nog borstvoeding kunnen geven, wie had dat ooit gedacht!”

Zolang mogelijk dichtbij

Voordat Ibbe geboren werd, was Bente al helemaal in de ban van draagdoeken. Nu het er toch echt op leek dat ze een kleintje van haar en Rob groot mocht gaan brengen, wilde ze alles wat er mogelijk was op het gebied van moederschap uitproberen. Dragen leek haar heel mooi en een fijne manier om Ibbe nog wat langer dichtbij haar te kunnen houden. “Ik heb ervaring met meerdere manieren van dragen en verschillende doeken. Zo leuk om je er in te verdiepen en ik ontdek steeds weer andere mooie doeken en draagtechnieken. Ik draag Ibbe tijdens het wandelen en op mijn rug tijdens het koken of strijken. Ideaal en gezellig! Zolang het niet te zwaar is, houd ik mijn mannetje lekker tegen mij aan!”

Een ‘lotgenoot’ voor Ibbe

“Hoewel het voor buitenstaanders nog speelt, denk ik niet zo vaak meer aan het hele eiceldonatie verhaal. Natuurlijk is dit wat ons gezinsleven mogelijk heeft gemaakt en ons Ibbe heeft gegeven maar Ibbe voelt gewoon heel erg eigen. 100% van mij en Rob samen! Ik heb Ibbe negen maanden gedragen, mijn bloed heeft door zijn aderen gestroomd en ik voed hem met mijn melk. Soms zie ik iets van mezelf in hem en dan moet ik echt even schakelen dat dat theoretisch niet kan. Hoewel ik er wel in geloof dat mijn lijf eigenschappen naar voren heeft laten komen waar herkenning in zit, is dit toch genetisch niet van mij.” Wanneer Bente naar haar zoontje kijkt dan raakt ze niet alleen vervuld met liefde maar ook met dankbaarheid. Er loopt ergens op deze wereld iemand rond die hen dit moois heeft gegund, die dit mogelijk heeft gemaakt. Ze is benieuwd of ze deze lieve vrouw ooit zal ontmoeten.

Nu Ibbe alweer bijna een jaar wordt, hebben Bente en Rob het ook geregeld over een broertje of zusje voor hem. Bente heeft genoten van haar zwangerschap en zou het graag nog eens meemaken. “Daarnaast zouden we het ook fijn vinden voor Ibbe om een ‘lotgenoot’ te hebben. Iemand met wie hij kan spelen, plezier kan maken en zijn gevoelens kan delen ten aanzien van zijn bijzondere afkomst. Zelf hecht ik veel waarde aan het hebben van een broer. Dit gun ik hem ook. We weten niet of we een tweede keer geholpen kunnen worden in de kliniek waar we zijn geweest. Mocht dit niet kunnen dan weten we niet of en op welke wijze we dan voor een tweede zouden moeten gaan. Nu genieten we in elk geval nog volop van onze kleine man, het gaat allemaal zo snel. En daarbij komt dat het hele traject niet niks is dus het staat voorlopig op een laag pitje. Maar wie weet ooit … : )

Liefs Bente