Wie zorgt dat de wereld geen speeltuin is voor het kwaad?

Terwijl ik je lijfje terugleg onder de dekens en zachtjes een warme kus op je voorhoofd druk, ruik ik in je hals nog even aan je herkenbare en fijne lichaamsgeur.

Dit is wat ik het eerste deed na jouw geboorte en het zal iedere dag het laatste zijn wat ik doe. Het is het avondritueel van mijn twee kinderen. Mijn alles.

Een laatste blik

Wanneer ik naar bed ga check ik altijd hoe ze er bij liggen. Ligt de deken nog goed? Voelen ze niet te koud of klam aan? Pas wanneer ik die laatste blik op ze heb geworpen voelt het alsof mijn ‘zorgen voor’ van die dag er op zitten. Totdat ik mijn ogen dichtdoe wil ik zeker weten dat ze het goed hebben, dan kan ik rustig slapen. Daarnaast vind ik het zo heerlijk: hun slapende gezichtjes, puur en zacht, overgave aan rust en mooie dromen. Ik voel me altijd enorm dankbaar als ik ze in hun veilige warme bed zie liggen en besef hoe goed we het met elkaar hebben. Ons bestaan voldoet aan alle voorwaarden om een veilig, gelukkig en dankbaar leven met elkaar te hebben.

Harde realiteit

Sinds de aanrijding bijna drie jaar geleden is dit ritueel voor mij nog belangrijker geworden. Die nacht kon ik namelijk niet bij hen kijken, geen kusje voor het slapen. Ook de weken erna drukte ik geen kus op hun voorhoofd terwijl ze sliepen maar kwamen zij mij slaap lekker zeggen bij mijn bed. Het voelde naar en verdrietig dat ik niet voor ze kon zorgen. En de aanrijding op het zebrapad – waar ik ze jaren voor gewaarschuwd had – was tevens de harde realiteit dat ik ze niet genoeg kon beschermen. Dat besef is lastig om mee om te gaan. Want je kunt nog zo liefdevol voor ze zorgen, de juiste keuzes maken en ze begeleiden naar zelfstandigheid en verantwoordelijkheid; uiteindelijk zijn er altijd factoren in het leven waar je geen invloed op hebt.

Geen enkele betekenis

Het leven van je kind is het allerbelangrijkst. Het is datgene waar je het hardst voor vecht, het meest van houdt en het tegelijkertijd het meest voor vreest. Wanneer ik berichten lees over het leven van een kind wat abrupt weggenomen wordt, een leven dat schijnbaar voor een onbekende geen enkele betekenis heeft, dan krijg ik rillingen over mijn hele lijf. Het is niet voor te stellen dat er zoveel duisternis in een wereld kan bestaan terwijl je met je kinderen je best doet om de wereld meer licht te geven.

Want dat zijn deze jonge kinderen, brengers van licht en liefde! Mijn hart huilt mee met alle nabestaanden en betrokkenen en ik voel weer een stukje onbezorgdheid doodgaan. Het is een gegeven dat we als ouder moeten accepteren dat in het leven van onze kinderen altijd een mogelijk gevaar zal zijn, maar we hebben wel anderen nodig om dat gevaar zo klein mogelijk te maken.

Oneindig veel kusjes

Ik vrees dat deze lieve jongen het zoveelste kind van de rekening is. Het zoveelste slachtoffer van iemand die (herhaaldelijk) de fout inging. Is het een falend rechtssysteem? Schieten zorg- en hulpverleningsinstanties te kort? Voor mij is de belangrijkste vraag wie mijn kinderen beschermt als ik ze loslaat. Als ik ze ruimte geef om te ontdekken en spelen omdat ik weet dat zij die vrijheid aankunnen.

Want ik kan ze nog zo liefdevol instoppen ’s avonds, een betekenisvolle kus op het voorhoofd drukken en tevreden kijken naar hun slapende lijfje, ik kan ze niet beschermen tegen zoveel duisternis. Mijn hart huilt wanneer ik kijk naar mijn vrolijk spelende zoontje, bijna even oud als het slachtoffertje. Ik heb oneindig veel kusjes te geven maar wie zorgt er voor dat de wereld geen speeltuin is voor het kwaad?