Hij was nog net geen één jaar toen ik hem achter moest laten in de operatiekamer. Hoewel we al een paar maanden wisten dat deze ingreep hoogstwaarschijnlijk onvermijdbaar was, heeft met name de narcose toch indruk op mij gemaakt. 

Mijn ventje, zo klein en zo hulpeloos … daar lag je op die harde tafel met allemaal witte en groene jassen om je heen. Ik had besloten om bij je te blijven totdat je in diepe slaap zou zijn. Ik had alle vertrouwen in de medici om mij heen en het feit dat de operatie heel vaak uitgevoerd wordt gaf ook rust. Eigenlijk maakte ik mij niet heel veel zorgen over de ingreep zelf. Over de narcose daarentegen wel. Ik was heel benieuwd hoe het moment van inslapen zou zijn en hoe je daar uit zou komen.

Fijn troosten

De operatie en de narcose waren allebei helemaal goed gegaan. Je had het even moeilijk maar herstelde goed en hebt er niets aan overgehouden. Achteraf is het mij onwijs mee gevallen. Misschien ook wel doordat je nog zo klein was en we niet voor niets voor deze operatie gekozen hadden. Het verdwaalde balletje moest weer op zijn eigen plek gebracht worden. En toen je overstuur uit de narcose ontwaakte, kon ik je heel fijn troosten door je aan te leggen en dicht bij mij te houden.

waterpokken

Moederhart in duizend stukjes

Hoe anders is het als je kindje op de leeftijd van vier jaar ineens flink ziek is, het uitgilt van de pijn en je niets kunt doen om de pijn weg te nemen. Je als moeder niets kunt doen om je kind te troosten. Je kleine grote vent die inmiddels zoveel meer snapt dan een baby maar eigenlijk ook geen idee heeft wat hij met de situatie aanmoet. Je kind pijn zien hebben, een paar dagen niets zien eten, alleen maar op de bank liggend overheerst door totale futloosheid, breekt je moederhart echt in duizend stukjes. Dat van mij in elk geval wel!

Lees ook: Waar ons hart heerst

De vakantie begon heerlijk, we hadden een paar rustige dagen rondom het huis. Even geen gehaast, even niets moeten, we waren er erg aan toe. Alleen maar lekker genieten van het spelen in het zwembad en het oppikken van de fijne zonnestralen. Het voelt nu echt als een eeuwigheid geleden; de dagen die hierop volgden waren van een compleet ander kaliber en heel uitputtend.

Hittegolf en rode vlekjes

‘Hé lieverd, wat heb je daar voor rode vlekjes? Zouden dat de waterpokken zijn?’ Het was het eerste dat in mij opkwam toen ik op zijn buikje een paar rode vlekjes zag verschijnen. Heel aannemelijk dat het de waterpokken waren. Tot nu toe was hij steeds de dans ontsprongen en een paar weken geleden heerste het in zijn klas.

Waterpokken, laat maar komen dacht ik nog, beter nu dan heeft hij het maar gehad. Deze gedachten waren enkel gebaseerd op de ervaring met mijn dochter. Zij had slechts een paar pokjes, een klein beetje jeuk maar daar was alles mee gezegd. Een paar dagen ging ze gestippeld en gevlekt door het leven, we ‘vierden’ het met ijsjes en maakten complimenten dat ze het zo stoer doorstond. Ze waren weer weg voordat we er erg in hadden. Dit in een zomer veel minder warm dan nu.

Waterpokkenhel

Wat had ik mijn kleine mannetje deze milde vorm ook gegund. Als het dan toch moet, dan het liefst zo. Maar helaas, zijn eerste vakantieweek eindigde in een ware waterpokkenhel! Anders kan ik het niet noemen. Het was echt het slechtste scenario dat je kunt bedenken. Natuurlijk besef ik mij ook heel goed dat het ‘slechts waterpokken zijn’. Niets ernstigs — we prijzen ons écht wel gelukkig met gezonde kinderen — en het gaat ook weer over maar juist dat; waarom zo lijden en zoveel pijn moeten hebben zonder dat het ergens goed voor is of omdat het ‘slechts’ waterpokken zijn.

Tranen bedwingen

De uitbraak was zo heftig, ineens zat hij van de ene op de andere dag helemaal onder. Zijn rug, buik, liezen, hoofd, gezicht, mond, hals, tussen zijn vingers en zelfs zijn meest kwetsbare delen. Waarom toch? Ik ben echt niet per se een diehard voorstander van vaccinaties maar nu we dit meemaken met ons lieve mannetje heb ik toch heel vaak gedacht deze week ‘Waarom worden kinderen hiervoor niet geënt’.

Ik moest echt mijn tranen bedwingen toen hij de eerste dagen zo gilde van de pijn. Doordat hij zoveel pokken heeft staat zijn huid helemaal strak van de blaasjes. : ( Hij wilde zich niet laten insmeren en dus heb ik hem ’s nachts terwijl hij sliep helemaal aangestipt met een speciale zalf.

By far het allermoeilijkst

We zitten er nog middenin, de pokken zitten overal en het indrogen gaat langzaam. Ondanks dat we hem niet kunnen vertellen dat het nut heeft dat hij dit moet doorstaan, lijkt hij vertrouwen te krijgen wanneer we zeggen dat we hem voor zijn eigen bestwil in een havermoutbadje doen. En dat de medicatie die we inmiddels hebben gekregen in verband met ontstekingen even tijd nodig hebben.

Ik vind deze ervaring by far het allermoeilijkst wat ik ooit qua ziekte met mijn kinderen heb meegemaakt. En hoewel ik weet dat ik ook echt dankbaar moet zijn voor hun gezondheid, maken de waterpokken mij wel erg boos en verdrietig. Toen mijn kleine vent geopereerd moest worden kon ik hem tenminste vertellen dat de artsen hem beter gingen maken en kon ik hem naderhand troosten door hem te voeden.

Nooit meer op bezoek

Deze week heeft van mij het uiterste gevraagd op het gebied van machteloosheid en energie. Kon ik hem maar troosten zoals toen hij geopereerd was. Het enige dat we hem kunnen zeggen is dat hij een ontzettend stoere knul is en dat die vreselijke pokken vanaf nu nooit meer op bezoek komen. Ik vermoed dat hij daar wel heel blij mee is. Oh en natuurlijk met al die ijsjes en pizza’s die we hem beloofd hebben, mocht onze vakantie door kunnen gaan. Fingers crossed!

Bedankt voor alle lieve reacties op Instagram en Facebook. Dat doet mij heel erg goed ♥