“Kom mam, zullen we naar het speeltuintje? Nog even buiten spelen.” Uiteraard had ik nog tal van dingen die gedaan moesten worden maar voelde ook erg de behoefte om daar juist niet aan toe te geven.
Even alleen maar wij, ik samen met mijn heerlijke tweetal, hetzelfde en zo verschillend. Wil de een iets dan wil de ander het ook. Of daarom juist helemaal niet. Beide scenario’s even onhandig soms maar dat lossen ze altijd samen op. Of niet. Dat kan ook. Dan is het een kwestie van veel lawaai en een lange adem.
De liefde is mooi
Bijzonder, dat zijn ze allebei. Afzonderlijk van elkaar maar ook samen. Onafscheidelijk, dat ook. De liefde is mooi. Heel mooi én vanzelfsprekend maar het moet ook verdiend worden. Tenminste, zo ‘spelen’ ze het graag als het zo uitkomt. Want wat jij hebt, wil ik ook, of juist niet. Het is maar net hoe mijn pet staat. En wil ik het ook dan is het altijd gevalletje ‘oneerlijk’. Altijd, maakt niet uit hoe je het bekijkt. Oneerlijk wint altijd.
Het is altijd meer
We boffen, absoluut, het is een heerlijk stel die twee. Samen opgroeien is een feestje. Niet altijd, niet iedere dag maar achteraf bekeken was het altijd meer feest dan niet. Niets gaat vanzelf, ook samen niet. Samen is heel gezellig en minder alleen maar soms ook irritant en lastig. De ene dag geniet je van het samenspelen en heerlijke knuffels, de andere dag hoef je maar naar elkaar te kijken en het is volledig mis. Zo gaat dat. Jullie beiden zo eigen, zo lief, zo volmaakt. Maar dan ook in álles. Er is niets dat minder, half of misschien gaat. Het is altijd meer, helemaal en zeker weten.
Blijf zoals je bent
Daar zit je bovenin het klimrek. Mijn stoere dame in gesprek met ‘wat jongens uit de klas’. Vol trots kijk ik naar je. Mooi om te zien hoe natuurlijk zo’n gesprek gaat. Je wordt groot. Niet alleen vanwege die lange benen en die veranderende blik. Een jaar geleden waren jongens stom en ging je ‘echt niet’ met ze praten. Nu ben je one of the quys. Het past je, blijf zoals je bent. Perfect.
Twee werelden die samenkomen
Beneden aan het klimtoestel hangt mijn kleine kleuter. Je doet zoals je bent. De grapjas met zijn gunfactor. Je hangt wat ongemakkelijk te zwaaien en maakt rare geluidjes … en kijk: het werkt. Zonder te storen of irritant gevonden te worden neem je op jouw manier deel aan het gesprek wat zich bovenin het klimrek afspeelt. De afdeling van de coole gasten. Zo natuurlijk als dat gaat. Kleine broertjes zijn vermakelijk. Grote zussen zijn stoer. Ze ontmoeten elkaar altijd weer, ergens. Twee werelden die samenkomen. Een beetje geven, een beetje nemen, heel natuurlijk. De liefde is overal. Ook in de speeltuin. Soms zichtbaar aanwezig maar altijd diep van binnen.
Comments
Rory
20/11/2018
Ah wat mooi verwoord, ik voel het helemaal van binnen. De foto is er trouwens ook prachtig bij. Ik vind het jammer dat ik 17 jaar met mijn broertje scheel. Eigenlijk hebben we niet veel van elkaar meegemaakt. Nu moeten we veel met elkaar regelen en dan merk ik dat het toch lastig is dat we elkaar nooit echt hebben leren kennen. Zeker omdat we best verschillende persoonlijkheden zijn.
An
20/11/2018
Leuk hé je kids zo samen bezig zien.
Yousra Yasmine
19/11/2018
Wat een prachtig en super lief artikel!
Naomi
19/11/2018
Heel mooi geschreven
Marlies
19/11/2018
Mooi geschreven!!!
Felice Veenman
19/11/2018
wat een ontzettend lief stukje
Luc van de Wiel
19/11/2018
Wat een prachtige kinderen, geniet ervan!